De taxi staat al te wachten als ik voor half zes naar buiten kom. Hij zal me naar het vliegveld van Santiago brengen omdat er zo vroeg nog geen bussen rijden.
Dan snel mijn rugzak in de plunjezak stoppen en als bagage afgeven.
Inchecken gaat tegenwoordig online en mijn boarding pass heb ik op mijn telefoon, dat maakt dat alles lekker vlot verloopt.
Nog even een kopje koffie en op naar Barcelona.
Tijdens de vlucht komt de zon op en dat zorgt voor mooie beelden.
In Barcelona heb ik tijd genoeg voor een uitgebreid ontbijt en een boemel door de duty free. Gelukkig vind ik hier een whisky die me bevalt, die gaat dus mee.
Ik overdenk de afgelopen weken en er zijn een aantal zaken die me opgevallen zijn gedurende de laatste vijf weken;

• Er bestaan meerdere hulpmiddelen om te weten te komen of een Albergue open is of niet, ze zeggen soms verschillende dingen en ook al bel je dan kan het nog zo zijn dat ze zeggen dat ze open zijn en het blijkt bij aankomst anders te zijn. Dit gebeurt ook andersom trouwens.
• Onderweg ben je vaak op zoek naar een plek om koffie te drinken en/of iets te eten. Als je een bar nadert kun je bijna nooit aan de buitenkant zien of deze open is, je zult echt aan de deur moeten gaan voelen.
• Veel kerken en kapellen zijn gesloten, alleen in de grotere plaatsen kun je, vaak tegen betaling, naar binnen. Niet bepaald hetgeen je verwacht langs een van de grote pelgrimsroutes.
• Op verschillende manieren wordt de afstand tot aan de kathedraal van Santiago de Compostela aangegeven. Internet, apps, stenen zuilen, houten borden en kunstwerken. Een ding hebben deze aanduidingen gemeen, ze geven allemaal een andere afstand aan voor dezelfde route.
• Je kunt van het rijgedrag van mensen hier vinden wat je wilt, één ding is zeker. Als je bij een zebrapad staat stoppen ze allemaal al moeten ze flink in de remmen. Ik heb nog op geen enkele plek moeten wachten tot de auto voorbij was, hij stopte altijd. Chapeau mensen.
• Als rechtgeaarde Nederlander moet ik natuurlijk ook iets over de kosten zeggen. Als een ontbijt 2 of 3 euro kost, een pelgrimsmenu van 3 gangen met onbeperkt drinken tussen de 8 en 10 euro en een overnachting in een Albergue tussen de 5 en 10 dan kun je wel stellen dat pelgrimeren niet duur hoeft te zijn.
• Dan de pelgrims zelf: iedere dag maak je weer kennis met andere mensen. Soms zie je ze vaker en soms helemaal niet meer. Anderen zie je na enkele dagen of zelfs weken weer en dan is het alsof je oude bekenden van elkaar bent. De omhelzingen zijn dan niet van de lucht. Het lijkt wel één grote familie die onderweg is en het geeft een speciaal gevoel om daar deel van uit te mogen maken.

Met iedereen heb je wel wat te vertellen en men spreekt elkaar ook gemakkelijk aan, soms lijkt het net als op een schuttersfeest. Je hebt iets gezamelijks en dat schept een hechte band.
Mensen van alle leeftijden en achtergronden, op de Camino is iedereen gelijk. Het valt wel op hoeveel jonge mensen hier zijn. Mensen ook uit alle delen van de wereld, maar de boventoon voeren toch de Koreanen. Zij komen met hele bussen en worden intensief begeleid. Jonge Koreanen lopen net als wij gewoon de Camino zoals hij bedoeld is. De voertaal is Engels, degene die dat niet spreekt heeft het toch wat moeilijker. De lokale mensen spreken daarentegen meestal alleen maar Spaans, Baskisch of Galicisch.

• Ik zou bijna een van de belangrijkste zaken op deze Camino vergeten; Social media! Tijdens deze Camino heb ik geleerd hoe belangrijk dit medium is. Al snel worden gegevens uitgewisseld om van alles te delen. Zo kun je foto's gelijk doorsturen en contact blijven houden ook al loop je niet meer samen. In grotere plaatsen is het vooral belangrijk om voor het eten en drinken af te spreken. Ook wordt hier lief en leed gedeeld. Voor deze Camino kon ik op Facebook niet veel meer dan liken, nu plaats ik van alles, ook al weet ik niet goed wie dit dan allemaal kan zien of zo. Tja, ook de gebruiken op de Camino passen zich aan aan de moderne tijd. Ook hier sterven de dinosaurussen uit en neemt de jeugd het over.

Dan nu de vlucht naar Brussel waar ik afgehaald wordt.
Nu is mijn reis echt afgelopen en als jullie nog meer verhalen over mijn Camino willen horen schroom dan niet om ernaar te vragen, er is zoveel meer te vertellen dan ik in deze blog heb kunnen doen.

Als laatste wat cijfers over de Camino.
Van de 800 km heb ik er 500 op paden en 300 op verharde wegen gelopen.
Ik heb 13687 hoogtemeters omhoog gemaakt en 13719 hoogtemeters gedaald. Omdat ik 32 dagen gelopen heb is mijn dagelijks gemiddelde rond de 25 km per dag geweest waarbij ik gemiddeld per dag zo'n 425 steeg en ongeveer dezelfde meters lager uitkwam.
Uiteindelijk dus zowat op dezelfde hoogte uitgekomen als waar ik in Saint Jean Pied de Port startte. Mijn rugzak woog 14 kg en ik heb iedere vier dagen de was gedaan, drie keer geld gepind en een handdoek en washandje achtergelaten. Het aantal paracetamols, ibuprofens, tubes met allerhande voet en scheenbeen verzorgende crèmes en tandpasta zijn niet te tellen. Daarnaast zijn er hele rollen pepermunt, druivensuiker en energierepen doorheen gegaan. Hoe vaak ik mijn waterflessen geleegd en weer gevuld heb weet ik bij benadering nog niet eens. Over de liters Caffee con Leche heb ik geen idee, evenals de liters water die ik bij het douchen verbruikt heb. En ik wil nog niet eens weten hoeveel liters water ik uit de wolken over me heen gehad heb.
Ik heb kilo's fruit gegeten en vele malen pasta gegeten met bijbehorende wijn.
En al met al ben ik nog vier kilo afgevallen. Tja, je moet er wat voor over hebben. 😀👍😉

Geschreven door Pjer.oonderwaegs