Vannacht is er hier weer sneeuw gevallen, op de weg ligt maar heel weinig. Aan het einde van Triacastella splitst de route zich en moet je kiezen, in twee dagen via Samos met zijn beroemde klooster of in een dag via San Xil, de kortere weg naar Sarria.
Ik ga via San Xil omdat ik 5 jaar geleden vanaf Samos mijn eerste Camino heb gelopen, het klooster is zeker het bezoeken waard en dat heb ik ook menigeen aangeraden die twijfelde over de te nemen route.
Mijn route gaat meteen buiten het dorp steil omhoog door rotspaadjes waar het smeltwater door naar beneden stroomt.
Het begint te motregenen en later gaat dit weer over in sneeuw. Het stijgingspercentage is zo hoog dat het lopen in het water binnen 10 minuten verandert in lopen in zeker 10 cm hoge sneeuw. Hierboven is het ook weer flink kouder en opeens zie ik in een gehucht een schuur met open vuur. Hier blijken wat hippies te wonen die eten en drinken aanbieden. Ik blijf hier een poosje zitten in een aftandse stoel, genietend van een kopje koffie met zelfgebakken brood. De bewoners komen vanuit allerhande landen en vertellen er op los. Het laat me een beetje denken aan de tijd toen ik zelf zo jong was.
Dan moet ik toch besluiten om verder te gaan, en verder gaat het.
Weer klimmen en dalen en dan weer door holle wegen die overspoeld worden met smeltwater. Het schijnt vaker voor te komen want op sommige plekken zijn er voorzieningen getroffen om langs of over het water te kunnen.
In deze streek zijn er vele gehuchten met de mooiste kerkjes en doorkijkjes.
Dan opeens lijkt het of de hemel open gaat en komt de zon zelfs door. Omdat in al die gehuchten niets te eten of te drinken te krijgen is ben ik op mijn eigen voorraad aangewezen. Ik kom in de buurt van Sarria, ongeveer 110 km van Santiago. Hier beginnen veel mensen hun Camino omdat je in Santiago een Compostela krijgt als je meer dan 100 km afgelegd hebt. Vandaag echter niet, ik denk dat velen zich wel bedenken om in dit weer hier te gaan wandelen.
Ik eet in Sarria en loop nog verder naar Barbadelo waar ik met twee mensen in een Albergue ben die ik al eens gezien heb. Zo gaat dat, je ziet elkaar, spreekt een paar woorden of meer en dan zie je elkaar niet meer of pas weer een paar dagen later. Het laatste stuk was weer flink omhoog en zo gaat dat morgen ook weer beginnen. Het eerste stuk van de klim zit er in ieder geval al op.
Als ik dit schrijf hoor ik niets anders dan het gekletter van de regen, ik denk dat ik op tijd binnen was. 😀

Geschreven door Pjer.oonderwaegs