Als het thuis sneeuwt vind ik het heerlijk om een wandeling te maken.
Mijn Hospitalera vertelde me gisteren dat het weer vandaag slecht zou zijn. Ze kreeg gelijk, ik ben blij dat ik haar raad heb opgevolgd en mijn poncho de hele dag gedragen heb.
Toen ik vanmorgen naar buiten keek zag ik het resultaat van de storm van vannacht. Zo'n 10 cm sneeuw. Ik ben daarom pas vertrokken toen het licht was, in de sneeuw zie je geen oneffenheden, maar ook geen gele pijlen op de weg. Gelukkig zijn er nog andere aanduidingen, in Galicië staat er zowat iedere paar honderd meter wel een steen met richting en afstand tot Santiago.
Over slecht begaanbare paden ging het naar twee hoogtes, eerst de Alto San Roque met een prachtig bronzen beeld van een pelgrim die zich schrap zet tegen wind en sneeuw. Vandaag voelde ik me net zo. Daarna naar Alto do Poio, hier was het erg guur en gelukkig was er een bar open om koffie met een tortilla te nuttigen. Als je dan je natte kleren weer moet aantrekken en buiten komt valt het even tegen. De sneeuw veranderde regelmatig in hagel en dat is niet fijn voor je ogen. Waarom komt de wind trouwens altijd van voren?
Alto do Poio is voorlopig het hoogste punt en nu begint de afdaling. Ik loop door enkelhoge sneeuw waar nog bijna niemand gelopen heeft. Op sommige plaatsen is de sneeuw opgewaaid tot kniehoogte, ook hier moet ik doorheen.
Heerlijk zo door de sneeuw te baggeren, ik geniet en blijf regelmatig staan om foto's te maken ook al is er weinig zicht rondom.
Als ik verder daalt maakt de sneeuw plaats voor natte sneeuw en daarna voor regen. De paden zijn nu ook beter begaanbaar omdat ik zie waar ik loop.
Ik kom door het plaatsje Ramil dat zijn bekendheid dankt aan een 100 jaar oude kastanjeboom, verder zijn er wat krotjes en kleine boerderijtjes. Volgens mij staat er in de Nieuwstraat in Mheer een hele rij van deze bomen. Wij zijn daar kennelijk niet zo trots op want we hakken er zomaar een om omdat we vinden dat hij ziek is.
Nu arriveer ik in Triacastela dat zijn naam dankt aan de drie burchten die er gestaan hebben. Hier blijf ik in een mooie Albergue met de naam: Albergue Complexo Xacobeo. Hier loop je toch niet zomaar voorbij.
Met mijn scheenbeen gaat het steeds beter, ik moet oppassen dat ik rustig aan blijf doen.
Tómalo con calma, zoals ze hier zeggen.
Nu even pinnen en dan ergens wat eten.
Hasta mañana

Geschreven door Pjer.oonderwaegs