Van Rodès naar St Pau (Spanje) 136 km.
Het potje yahtzee is weer eens geëindigd gisteravond in een overwinning voor Joop. De stand is 2-0. Eigenlijk wilde hij al om 20.00 uur naar bed en is even op bed gaan liggen ronken, maar daarna was meneer weer klaar wakker. Nog even Bucks laten plassen en hopen dat de slaap wilde komen, want we werden vergezeld door een concert van kikkers van 2 kanten. We staan hier als enige op een cp in aanleg. Een alleraardigste beheerder hoor en hij verzekerde ons dat we hier alle rust konden vinden die we zochten. Niet wetend dat we vanmorgen werden gewekt door een vrachtauto die stenen kwam brengen en door werklui die verder bouwden aan dat wat nog moest gebeuren. Per slot was het nog geen hoogseizoen. We waren voor ons doen dus aan de vroege kant en vertrokken weer ruim op tijd om maar meteen
met het moeilijkste stuk van de route te beginnen. VanBouleternère naar Amelie les Bains, door de gorges en over de col Xatard (754 m), 44 km lang waarvan de helft wel heel erg smal bleek. We hadden deze weg al eens eerder gereden, maar dan in tegenovergestelde richting, dus nam ik aan dat het te doen was. Allemaal bochtenwerk, geen recht stukje was er bij. Op sommige stukken smeekte je dat we geen tegenliggers kregen. Wel een 10 -tal race-auto’s achter elkaar, een kleine vrachtauto en verscheidene auto’s, maar gelukkig allemaal op een punt dat net goed ging. Halverwege bij een splitsing werd de weg hier en daar wat breder. We hebben even gestopt bij een schattig kerkje uit de 12e eeuw bij Prunet et Belpuig. De beheerder had overal in Frankrijk zijn sporen nagelaten en was nu al 14 jaar de beheerder van dit gerestaureerde kerkje. Een prachtige 900 jaar oude gesmede deur gaf toegang tot een even oude binnenkant met een al evenoud houten kruis met een notenhouten christusfiguur. Het kruis was van naaldhout. Hij wist aardig wat te vertellen over deze voorstelling. Waarom Christus een gewaad aan had, waarom de handen te groot waren en de voeten recht naast elkaar naar beneden wezen. Op zo’n manier spreekt zo’n beeld iets meer tot de verbeelding.
Tot St Marsal, waar ergens een cp moest zijn die ik had aangekruist en die we niet konden vinden, ging de weg steeds hoger. Daarna begon de afdaling naar Amelie les Bains. Het viel me erg mee hoe steil de daling was. Joop had er al heel wat werk opzitten en kreeg honger, moest dus wat eten. Gezocht in Amelie. Wel bakkers gevonden, maar geen parkeerplaats. Dat is altijd weer moeilijk met een camper. We besloten door te rijden naar Prats-de-Mollo waar ik een cp wist van een vorige reis. Daar konden we in alle rust ons broodje eten voordat we de sprong naar Spanje ondernamen. Vanuit het leuke dorp kan je via een grote trap naar de kerk en vandaar met een tunnel naar het kasteel. Een beste klim trouwens die we deze keer niet hebben gedaan maar eerder wel.
Je moet door de hoofdstraat rechts een trap op die naar boven leidt naar het fort, Fort Lagarde, gebouwd naar de architectuur van Vauban. Je komt eerst de kerk tegen. Aan de buitenkant van de kerk was een overdekte omgang. Heel apart. Daarna de tunnel in, een ontsnappingstunnel, vanaf de stad naar het fort via de Porte de la Fabrique. Je kunt ook eerst de wandelroute lopen, maar dat is een hele klim, en met de vluchttunnel weer naar beneden te gaan.In het fort werd een film getoond over de geschiedenis van het fort en een film over de feestelijkheden tijdens het berenfeest. De bevolking van het fort was toen helemaal zelfsupporting. Op de terugweg neem je de tunnel en dat viel nog niet mee. Geen trap, maar schuin naar beneden met af en toe een treetje, terwijl niet overal goede verlichting was aangebracht. Prats-de-Mollo is een leuk Middeleeuws plaatsje maar het schijnt alleen in de zomer leuk te zijn. Er is bijna geen wintersport meer.
We zaten nog net lekker in het zonnetje. Bucks werd steeds vrijer en ging de omgeving verkennen, want overal waren weer andere geuren te ontdekken.
De lucht betrok zoals wel vaker in de Pyreneeën. Het was gedaan met de heldere vergezichten. Via de col d’ Ares reden we Spanje binnen. De wegen waren breder en de afdaling naar Molló en Camprodon verliepen rustig en geleidelijk aan. Bij Olot wist ik een grote winkel, want we moestennodig boodschappen doen. Ons drinken was op en een wijntje zou er ook wel ingaan.
Ik heb een camperplaats uitgezocht in Sta. Pau midden in het vulkanengebied, in de hoop dat het hier leuk zou zijn, want ik wilde hier wat langer blijven, de omgeving verkennen, maar dan moest het weer wel meezitten. Tot nog toe viel het een beetje tegen, ook de zon had ons verlaten en we hadden weer eens een discussie waar de wind vandaan kwam. Er stond bijna geen wind deze keer als je naar de lucht keek, terwijl Joop er gewoon van uitging dat we weer verkeerd stonden. In een dal met rondom bergen krijg je valwind. Nou, we vonden het best deze keer, we stonden kaarsrecht. Eerst maar thee en vanavond stond er spaghetti op het menu. Waar bleef die zon toch? Net een appje gekregen van Eldert en Marloes, die lagen aan het strand in Ibiza. Heerlijk!

Saint Pau, gratis
N42.14646. E2.56869

Geschreven door Opreismetdelootsjes