Zou het dan vandaag eens mooi weer worden? Het lijkt er op. Sinds we in Corsica zijn aangekomen wordt er al beloofd dat het morgen beter wordt, maar telkens werd het weer uitgesteld. Het is vandaag weer een vrijdag en nu moet de lieve Heer daar boven zich maar eens aan zijn woord houden. Een strak blauwe lucht was ons deel bij het opstaan. Een schietgebedje naar boven of het aub zo mag blijven vandaag en alle verdere dagen die ons nog restten hier op Corsica. Zou fijn zijn.
We hebben nog wat informatie over en weer uitgewisseld met de Oostenrijkse buren en zijn toen toevallig tegelijk vertrokken, allebei een andere kant op.
Tussen Zonza en Aullène was het stuk weg ons bekend met rechtsachter nog net zichtbaar de Col de Bavella met zijn 5 bergtoppen. Halverwege bij Serra-di-Scopamène was de weg zodanig opgebroken dat we er nauwelijks langs konden. Joop kon nog net achter een klein vrachtautootje meerijden, de anderen moesten allemaal achteruit tegen de heuvel op, totdat ook die vrachtauto bleef staan om uit te laden. Spiegels inklappen en het kon net.
Van Aullène naar Petreto-Bicchisano over de Col de St. Eustache en de Col de Tega. Wat een schitterend uitzicht overal. Dat vonden al die motorrijders ook. We kwamen er velen tegen. Er zijn hier in het verleden bosbranden geweest en daarom zijn de bomen nog niet hoog genoeg om ons het uitzicht te belemmeren. De rotsen zijn roze en grillig gevormd. Vaak heeft Joop gestopt zodat ik de broodnodige foto’s kon nemen, want ik zat aan de verkeerde kant om de rotsen en de omgeving vanuit de auto te fotograferen. En als dan ook nog het trappetje van de camper niet meer meewerkte, dan kreeg ik wel de nodige gymnastiek van het in en uit de auto klimmen. Bovendien was er op dit traject bij het uitstappen geen recht stukje wegdek en moest ik oppassen om rechtop te blijven lopen. Volgens Joop loop ik net als een ambtenaar.
Na Petreto hadden we de hoogste bergen gehad voor deze dag en slingerden we met een alleraardigst weggetje naar beneden richting Abbartello waar een camping moest liggen. Er zijn daar meerdere campings aan zee maar deze werd aanbevolen.
Eerst nog wat eten zei ons stemmetje van binnen en bij een mooi plekje in de zon omringd door veldbloemen hebben we heerlijk gegeten en van de zon genoten. Wat een gestolen dagje.
Wonder boven wonder hebben we deze camping inderdaad gevonden en stonden we er nu helemaal alleen. Bij alle anderen stond het al aardig vol. Dit was precies wat wij zochten. Een beetje vergane glorie maar heerlijk rustig. Een pracht plekje. Er liep wel een weg langs maar daar had je weinig last van. Je hoorde zachtjes de golven van de zee tegen de rotsen klotsen en op het strand rollen. Na het eten zijn we even gaan kijken en een stukje naar het dorp gelopen. Hele stukken strand werden ingenomen door de ene residentie na de andere. Voor de gewone man was er bijna geen stukje strand meer over. Om bij het strand te komen moest je gevaarlijke kapriolen uithalen, dus deden we dat maar niet.

Camping Albartello, Olmeto Plage

Geschreven door Opreismetdelootsjes