Fijn dat we ook hier brood konden bestellen, hoefden we geen bakker op te zoeken onderweg. Een lekkere douche zorgde voor verfrissing na een onrustige nacht. Volgens Joop hadden we gisteren het toilet moeten legen en dat hadden we niet gedaan. Hij had wel een paar keer gedroomd dat hij overliep en telkens als hij wakker werd moest hij plassen. Nou als er iets zorgde voor de nodige overloop dan was het de blaas van Jopie wel.
Deze dag gingen we Cap Corse rijden. De vinger van Corsica, het noordelijkste puntje. Tot nog toe hebben we alle routes gereden zoals de richting van het boekje aangaf, tegen de klok in, waarbij ik telkens aan de verkeerde kant van de auto zat ivm de foto’s. Nu draaiden we de boel maar eens om en begonnen aan de oostkant bij Bastia en gingen daar omhoog. Voordat we daar waren moesten we eerst nog van west naar oost over de Col de Teghime. Prachtig en ruig. Zo neem je afscheid van de zee aan de ene kant en over de Col is de zee aan de andere kant. Meteen daarna de afdaling naar Bastia en een hele beste steile afdaling. Joop moest behoorlijk in de remmen knijpen. Een prachtig gezicht op het binnenmeer ten zuiden van Bastia, etang de Biguglia. Van boven is het net Nederland in het klein. Bijna dezelfde vorm. Dwars doorde stad, langs de haven waar we de volgende maandag moesten zijn en op naar het noorden. De weg was smal, veel uitwijk mogelijkheden waren er niet, veel bebouwing en veel rotswanden. De rotsen zijn af en toe smaragd groen. Ten opzichte van een aantal jaren geleden is er veel bijgebouwd. Het weer werkte weer niet erg mee. Toen ik stiekem de foto’s terugkeek op het schermpje van het fototoestel zag ik allemaal sombere plaatjes met weinig kleur. Om 12.00 uur waren we op ons noordelijkste puntje gekomen en hebben bij hetzelfde restaurantje als toen in Macinaggio gegeten. Nu weliswaar binnen, want het was koud. Op een gegeven moment moest Joop naar de wc, maar zijn terugkomst duurde maar en duurde maar. Hij had me net verteld dat hij niet helemaal lekker was, dus ik de zenuwen. Zag mezelf al terugrijden met de camper, een doemscenario. Maar gelukkig daar kwam hij eindelijk en niet zo maar, maar zwevend, plat op zijn muil. Nou hoefde hij van mij niet op zijn knieën omdat we vandaag onze trouwdag vierden maar zo, letterlijk, was ook niet nodig. Sorry, maar het was geen gezicht, zo voor mens en vaderland, plat, zwevend door de zaak. Oorzaak: Hij had het afstapje niet gezien. Om niet plat op zijn snuit te gaan had hij onbewust zijn hoofd omhoog gegooid en kreeg later spierpijn in zijn nek. Het is gelukkig goed afgelopen en we konden er ongegeneerd om lachen.

Langs de andere kant, de westkant, weer naar het zuiden en warempel de zon brak door. Wat ziet de wereld er dan anders uit. Ik heb nu wel naar hartenlust plaatjes kunnen schieten, de een nog mooier en woester dan de ander. En Joop maar sturen. Er was werkelijk geen recht stukje weg bij. In mijn gedachte waren deze bergen meer zwart, maar dat bleek niet waar. Van wit, roze, smaragd groen tot grijs en bruin, allerlei kleuren, soms leek het wel mica en glom het in de zon.
We zijn op de cp in Marina d’Alba terecht gekomen, waar ik eerst wilde gaan staan. Nu staan we er toch nog, want veel keuze in camperplaatsen had je niet. De zon scheen en het was er heerlijk. Joop zocht gek genoeg de schaduw op en zat er met een dikke trui. Hij was toch niet erg lekker. Later lag hij op bed in de camper en ‘s avonds moest hij nog overgeven ook. Als het morgen niet beter gaat, blijven we hier een dagje staan.
Het is een heerlijk plekje, gratis nog wel, alleen voor water en de douche moet je een muntje gaan halen bij een van de winkels. We stonden hier uiteindelijk met 7 campers in de monding van een inham van de zee. Het strand was zwart, een zwart kiezelstrand door vulkaanuitbarstingen in het verre verleden.

Aire Municipale, Ogliastro, Marina d’Albo
GPS: N42.810510 E9.336280

Geschreven door Opreismetdelootsjes