Van Puylaurens naar Rodès 199 km.
Heerlijk geslapen, lekker rustig en onze Bucks is een modelhond. Je hoort hem niet, blaft niet, ook als ik boodschappen ga doen of Joop moet tanken. Dat was met Biko wel anders. Om 08.00 uur was de eerste camper alweer vertrokken, terwijl wij nog heerlijk van ons warme nestje genoten. Er werd weer water ingenomen en de wc geleegd. Toen kwam Joop tot de ontdekking dat er een pijpje was losgeraakt van de afvoer van de wastafel naar de vuilwatertank. We hebben wat met water. Dat hele compartiment van de douche en wc hebben inmiddels allemaal al een waterbeurt gehad. Lekker nat allemaal, maar ook dat is weer verholpen. Je gaat er toch van uit dat pijpjes niet losraken? Maar in de loop van de jaren door al die hobbels en kuilen kan dat dus wel gebeuren. Ook nakijken in het vervolg! Gelukkig zijn mijn vingers ietsje dunner dan de hand van Joop, want hij kon dat ene eindje pijp niet in dat andere stukje krijgen. Dat moesten mannen toch kunnen.
Om een uur of 11 zijn we dan eindelijk vertrokken richting Revel, Saissac naar Bram, alwaar ik een lekkere bakker wist van een vorige reis. Een mooie route langs de zuidkant van de Montagne Noir naar de laagvlakte waar het Canal du Midi stroomt. Van Bram naar Limoux, Quillan, Axat tot St.-Paul-de-Fenouillet. En weer een tussendoor weg naar Ille-sur-Têt. Op één derde van deze smalle weg hebben we ergens een verkeerde afslag genomen en kwamen op een nog smallere bergweg. Mond houden en door rijden. We zijn gelukkig nergens tegenliggers tegengekomen. Hadden onze ouders dit gedurfd? In ieder geval scheet mijn moeder zeven kleuren. Ik ben nergens bang geweest, want had alle vertrouwen in mijn chauffeur. Het was wel schitterend, maar je zult hier maar wonen. GEWELDIG!
Allebei hadden we zo iets van: waren we nog maar jong of konden we ons leven maar overdoen, dan stopten we beiden acuut met werken en zouden we hier ons kostje proberen te verdienen. Zal zeker niet meevallen.
We naderden Ille-sur-Têt en daar is een heel bijzonder fenomeen te zien. De orgelpijpen. De Pyreneeën zelf zijn ongeveer 45 miljoen jaar oud. Daar tussen tot heden hebben enorme aardverschuivingen plaatsgevonden en door erosie is dit bijzondere landschap van de Orgues ontstaan. Dit dorre landschap, erg mooi maar zeer kwetsbaar, is te beschouwen als een vergankelijk kunstwerk. Het lijkt onbeweeglijk, maar in feite is het voortdurend aan veranderingen onderhevig. Elke keer als het regent worden er grote hoeveelheden zand meegesleurd. Oude vormen verdwijnen en nieuwe beginnen. Bodemerosie is hier heer en meester. Het park is te bezoeken. Vlak bijde ingang is een plaats waar je mag staan en overnachten.
Inmiddels is ook nu weer de lucht schoon gewaaid, want waaien dat deed het. De wind kwam uit het westen en dat schijnt altijd een hele beste wind te zijn volgens de beheerder van de camperplaats in Rodès, iets ten westen van Ille-sur-Têt. Na 200 km vonden we het welletjes. Het was inmiddels al 16.00 uur geworden, hoogste tijd om te stoppen.

Aire de Service CC Rodès.
N42.65566. E2.56146, 5€2e jaar open.
Voor elektra en water moet je apart betalen.

Geschreven door Opreismetdelootsjes