Vandaag zijn we vanuit het Gros Morne park vertrokken, en zijn nu in Twillingate, 500 km verderop, aangekomen. Twillingate ligt op een eiland, dat via dammen en bruggen via andere eilanden vanaf Newfoundland bereikbaar is. Door deze noordelijke, atlantische ligging is het hier vaak een stuk kouder.
Bij aankomst hagelt het hier regelmatig, en is het ongeveer 1 C.

Onderweg beginnen we steeds meer stukjes herfst te zien: bomen die felrood beginnen te kleuren. De Indian Summer lijkt te gaan beginnen.

Verder zien we langs de snelweg onze eerste Moose, oftewel eland. helaas is dit een dood exemplaar.
We blijven ons verbazen over het vele water hier. Waar Gerard en Annemieke, die inmiddels een weekje onderweg zijn in Namibië, met droogte te maken en zuinig met water moeten omspringen, passeren we hier hier rivier na rivier, meer na meer. En tussendoor lijken alle bomen en struiken met hun voeten in het water te staan.

Het laatste stuk van de reis is ook weer fantastisch: voortdurend zien we links en rechts van de weg grotere en kleinere baaien. We beginnen te snappen dat de kustlijn van Newfoundland veel meer dan tienduizend kilometer lang is.

Bij aankomst wandelen we goed ingepakt nog wat door het dorp, maar regelmatig komt de hagel, die af en toe in natte sneeuw verandert, weer uit de lucht zetten, ondersteund door een frisse noordelijke bries. We zijn na korte tijd maar weer terug gegaan naar de Anchor Inn, waar we twee nachten blijven.
O ja, als je ook een keer komt eten in de Anchor Inn, neem dan vooral de Sopapilla, hun signature gerecht, als dessert. Wow.

Geschreven door Marietheo