Zodra de trein in de buurt van Irkutsk komt worden de veranderingen zichtbaar, Rijdend langs schamele dorpen en een afwisselen landschap dat steeds gecultiveerder lijkt te worden, roep ik het ineens: hé, een vogel. En even later: hé, een vlinder. We zien leven. En zo verandert de troosteloosheid en eentonigheid van het laatste uur in korte tijd in een bewoond en bebouwd gebied. Er komt leven in de brouwerij en niet lang daarna rijden we de coulissen van Irkutsk binnen en zitten we midden in de drukte van een vakantieplaats. Hier is een andere wereld. Hier wordt geleefd, industrie en verkeer, mensen bepakt en bezakt, een station waar we binnenrijden en pal voor de deur van onze wagon een jongeman met een bord in de hand waarop in grote letters geschilderd staat: AANGEENBRUG +1. Het kan niet missen, de afgesproken communicatie tussen de Treinwinkel in NL en de mensen hier heeft perfect gewerkt. We nemen afscheid van Tatjana (onze provodnitsa (die me op het laatste moment nog te hulp riep om een zak vuil beddengoed ergens boven op een plank te hijsen) en sjokken achter de host aan die ons naar een busje brengt om ons naar de badplaats Listvyanka te brengen, 60 km. verder aan het Baikalmeer.
Dan storten we ons in het Russische verkeer. Met hoge snelheid, voortdurend linksrijdend en rechts ingehaald door nog hogere snelheden, spoeden we ons voort. En jawel, ineens, op volkomen onverklaarbare wijze knallen er vlak voor ons twee auto's boven op elkaar. Met een grote zwaai eromheen, alsof het dagelijkse kost is, rijden we verder. Beneden de 105, waar je 70 mag, gaat het niet, tot er in de verte een snelheidscontrole ontwaard wordt, uiteraard, Wie de Russische dashcamfilmpjes wel eens gezien heeft kent de roekeloze Russische rijstijl, al hadden we daar in St. Petersburg en Moskou nog niet zoveel van gemerkt. Volgens onze host zijn die dashcam gewoon verplicht voor de verzekering maar ook om tegenover oom agent te kunnen verklaren dat je bewijzen kunt dat je echt maar 68 reed en geen 78. Dat scheelt een boete.
Dan komen we bij ons chalet voor de komende dagen aan. Daar heb je tenminste wel een voorstellingsvermogen van, een chalet aan het Baikalmeer. En zeker, qua opbouw doet het denken aan een chalet in de Zwitserse bergen. Al is het wel een chalet met aparte kamers die het niet halen bij een hotelkamer. Op de enige stoel zit Ada erbij "als een suppoost in de Hermitage". Een tafel of een kast ontbreken. Twee twijfelaars staan ter beschikking maar voor de koffers heb je er al een nodig, Veel ruimte blijft er dus niet, hoewel het op het balkon heerlijk zitten is, nadat we nog een stoel gecharterd hebben. Aangezien voor het chalet een nog veel groter huis gebouwd is moet je het uitzicht op het meer helaas ontberen. De eerste nacht zijn we de de enige gasten, dat verandert de volgende dagen. Dat is te merken aangezien de bouw zodanig is dat je elk geluid van buren boven en naast je horen kan. Bijna woordelijk is alles te volgen, gestamp boven je hoofd laat de lamp gevaarlijk trillen en gesnurk van de buurman is goed te volgen. Van enige isolatie is geen sprake. Dat alles is minder romantisch dan de naam chalet in alle voorpret liet vermoeden.
De eerste dag was een nationale feestdag, Dat zorgde voor grote drukte in Listvyanka. Langs de boulevard bij het immense meer was het wel goed vertoeven. Een heerlijke zon maakte alles goed. Die eerste dag - bij prachtig weer - was het volop genieten. De tweede dag wilden we een boottocht maken, maar die ochtend blijkt een dichte mist boven het meer te hangen. Geen boot vaart uit. Ook is het stil geworden langs de oever, tijd om de omgeving te ontdekken. Door willekeurig wat wegen in te slaan zien we wat van het achterland. We komen op een begraafplaats en ontdekken dat de manier van begraven weer heel anders is dan in Italië of Frankrijk. Geen pompeuze grafkelders of eindeloos rijen grafstenen, maar een rommelige niet onderhouden plaats, hoewel nog steeds in gebruik, met telkens een met een hek omheind gedeelte voor elke familiegraf. De stenen zijn ijzeren platen met foto en tekst en daaromheen veel gekunstelde bloemstukken, grafkransen. Wonderlijk uitgedoste graven in ieder geval met smalle paadjes waarover het moeilijk gaan is.
Uiteraard maken we kennis met medegasten, een internationaal gezelschap waarbij dan eens Engels, dan weer Svizzertüütsch gesproken moet worden. En alles reist per trein, hoewel vele Chinezen en Koreanen kennelijk in dit vakantiegedeelte ook per vliegtuig komen. Maar in dit fotogenieke chalet, zo, dat het werkelijk een unieke gelegenheid lijkt, zijn er alleen mensen vanuit de treinen.
Nog een dagje wandelen brengt ons ineens in een "dierentuin". Ongelooflijk,een particulier die op eigen terrein een verzameling dieren heeft aangelegd. Zogenaamd uit de omgeving, wat klopt voor wolf, de zwarte vos en nog wat soorten. Maar vooral waren we verbaasd dat hij zomaar een beer in een veel te kleine kooi had. Met - niet te geloven - een leeuwin daarin. En de beer zat heerlijk aan het oor van de leeuwin te sabbelen. Hoe onmogelijk deze dieren zomaar op te sluiten. De eigenaar deinst er niet voor terug zo de berenkooi in te stappen, zijn vingers worden afgelikt en de beer gromt gemoedelijk. Hoewel de eigenaar nog bedelde om mijn telefoonnummer en e-mailadres voor "als hij naar Holland komt", houden we het gauw voor gezien.
Even later zitten we op de boot en bevaren een stuk van het meer. De zon laat zich steeds niet echt zien, maar niettemin is het een mooie afsluiting van deze dagen aan het Baikalmeer. Morgen worden we weer afgehaald en verblijven dan nog even in Irkutsk om daarna op de trein naar Mongolië te stappen. Heel spannend, nu we de Russische cultuur gaan verlaten en naar een heel ander land zullen gaan. Kennelijk zal de grensprocedure het nodige aan tijd vragen. Eerst afscheid van Rusland, daarna toegang tot Mongolië. We wachten af. Allemaal heel spannend.

Geschreven door Mari.ada.op.reis