Het einde begint in zicht te komen. De steven is al gewend richting San Francisco. Sommigen reageerden al naar ons toe dat het wel afkicken zal worden. Mogelijk, dat is altijd als je van een vakantie thuiskomt. Dan val je weer in het gewone ritme, het werk komt er weer aan, thuis moet alles weer in orde gemaakt worden (bij ons helemaal, omdat alle voorraad op is). Maar we nemen bergen herinneringen mee en zoals ik in de weken voor de vakantie druk was met voorbereidingen, zal ik dat straks met “nabereidingen” zijn, van de nu al ruim 2500 foto’s (nee, alle slechte hebben we al weggedaan) een selectie maken die je eens aan iemand wil laten zien, de video’s gaan monteren. Genoeg te doen dus en genoeg om herinneringen op te halen.

Terwijl u dit las hadden wij de gelegenheid een eind door te stoten. vanuit Hot-Springs in Montana zijn we via de Freeway of Interstate nr. 90 de 65 mijl in Idaho doorgestoten en intussen aangekomen in Washington. Uiteraard de staat. De tiende inmiddels. Nog één te gaan. En zoals ik gisteren al schreef: een totaal ander landschap. Leeg, ongebruikte velden en bergen, lange eindeloze wegen. Zo kunnen we in ieder geval een heel eind afleggen.

In Pasco overnachten we. Een RV-park vlakbij een sportcomplex waar die avond nog een baseballwedstrijd begint zodat we even mee kunnen genieten van o.a. het Amerikaanse volkslied. Verder een RV-park waarbij het ons inziens weer gaat om snel geld verdienen. Eigenlijk alleen een parkeerplaats met vakken en de benodigde aansluitingen en een klein grasveldje. Dat hebben we wel beter meegemaakt, grote plekken, bomen, een tafel met banken erbij. En tja, weer 40 dollar (40,92 om precies te zijn). Het is maar goed dat we de laatste tijd meer vrij kunnen staan. In het begin kon dat minder vanwege de hitte, dan moet de airco aan en we kunnen niet de hele avond de generator dan laten draaien. Maar nu stonden we weer drie nachten vrij en dan één op een camping. Dat verdeelt de lasten. Intussen het laatste stukje uit Washington ook afgelegd. Vooral kleurrijk zijn die heuvels en bergen. Zoals ik zei: leeg en eindeloos, maar tegelijk afwisselend, interessant en een genot om te rijden.

Dan komen we in Oregon. Een staat die eveneens een prachtige natuur schijnt te hebben en veel aantrekkelijke punten om te bezoeken. We beginnen met de rit over autobaan 84 van Oost naar West, die bijna geheel langs de Columbiarivier gaat. Een tocht zo mooi, die zou je zo wel over willen doen. Aanvankelijk niet. Een autobaan en een rivier. Niks spannends aan. Langs een groot militair terrein waar allemaal ondergrondse bunkers te zien zijn.

En toch, al in Washington had ik in de verte iets ontwaard. Net alsof er een grote berg met daarop sneeuw te zien was. Als een pyramide stak hij boven ander gebergte uit. Als we in Oregon aankomen gaat het steeds duidelijker vorm krijgen. En inderdaad, in deze staat waar nauwelijks hoge bergen te vinden zijn is er in het Westen een berg die er mijlenver bovenuit springt. En met zijn ruim 3300 meter en zijn witte hoed ligt Mount Hood dan ook als een trotse berg naar alle kanten te stralen. Je blijft er naar kijken, elke keer weer verschijnt hij in beeld. En nog zooo ver weg. Je wordt al rijdend er naar toe getrokken.

De Columbiarivier ontspringt in Canada op de Rocky Mountains. Ze is meer dan 2000 km lang en - hallo zeg - soms wel meer dan 100 meter breed. Bekend is de Mississippirivier die de grootste is, de Columbia is nummer twee van de VS. Ze is de rivier met de grootste waterafvoer op het westelijk halfrond. Dat hebben we gezien. Nog nooit een dergelijke rivier zo gezien. Het valt ons op dat er geen scheepvaart is, afgezien van een vissersbootje en wat pleziervaart. Dan komt de eerste stuwdam. Logisch dus dat er geen echte scheepvaart kan zijn. Dat maakt de rivier ook breder uiteraard, omdat het water dan zo hoog in het dal staat. We staan aan de voet van de dam en zien het water er met geweld uitspuiten. Hoogspanningskabels vertrekken dan ook van hier in alle richtingen. Nog twee keer zullen we een dergelijke dam zien (en er zijn er nog 26!). En de kabels. En vissers hebben er prachtige stekjes ingericht.

Bij een ander uitzichtpunt lezen we weer verhalen over de Indianen. En met name over de manier waarop ze hun doden begroeven. Ze hadden eerbied en ontzag voor het vele en brede water. Daarom legden ze hun doden in speciale dodenkano’s en brachten die dan op de vele eilandjes die er in de rivier te vinden waren. Een deel daarvan is onder water verdwenen door het bouwen van dammen, zodat het water stroomopwaarts trapsgewijze hoger komt. Maar andere zijn nog zichtbaar. Dan krijg je al weer respect voor de wijze waarop zij in het verleden hier geleefd hebben. Die Indianencultuur zijn we nu bijna in alle staten tegengekomen. We hebben vele namen voorbij zien komen. Gisteren nog kwamen we de naam Hiawatha tegen. Jongensboeken komen zo tot leven. Al waren dat dan de ideale verhalen. Het eiland op de foto hiernaast heet Memaloose, dat afgeleid is van het woord bij de Chinook-indianen dat sterven betekent.

Hoe meer we in de richting van The Dalles komen, hoe hoger de bergen aan weerszijden worden. Het wordt één lange schitterende tocht, de kleurrijke wanden van de Gorge (“een diepe, nauwe passage, waarbij aan weerszijden de trotsen zich verheffen”). Maar hoe smaller het wordt, hoe sterker ook de wind wordt. het stuur stevig omklemd genieten we zo van de uitzichten. Op het water verschijnen steeds meer kitesurfers. Ook aan de overzijde is een weg. En aan beide zijden loopt het spoor. Dat brengt om de zoveel tijd weer die ellenlange goederentreinen voorbij. Met de geweldige stoot van de dieselhoorn kondigen ze zich aan. En minutenlang raast de uit vele tientallen gelijke wagons bestaande trein zich voort, getrokken door drie diesels met een duwer aan het eind.

Een en al genot om deze weg te rijden. We komen ogen tekort. En oren, want, zo zegt mijn vrouw: als je deze foto neemt dan hoor je straks niet meer de wind erbij. Zo is het. Het worden slappe aftreksels, tweedimensionale verzamelingen van gekleurde pixels die je niet laten verbazen over de krachten van de natuur.

Hier en daar heeft men heel wat vakkennis uit de kast moeten halen om de vierbaanssnelweg die er nu ligt aan te leggen. In beginsel was er natuurlijk niets, totdat men in de 1 9e eeuw al de waarde van dit stuk natuur begon in te zien. Deels is er later een nieuwe weg aangelegd. Als we de oude weg 30 - die er voor een deel nog ligt - opgaan komen we namelijk een heel aantal reusachtige watervallen tegen. Vanaf de hoge bergen stort het water vele tientallen meters naar beneden. De één na hoogste waterval van de VS, de Multnomah Falls. Een prachtige waterval, eigenlijk uit twee vallen bestaand. Even lopen naar de brug die er boven is gebouwd en je hebt een mooi uitzicht direct op de bovenste. Zo zijn er in dit gebied verschillende watervallen te bezoeken. Mogelijkheden genoeg!

Geschreven door Mari.ada.op.reis