Het water van de kreek stroomt rustig voort. Aan de overkant verheffen zich de groene heuvels met daarachter de nog hogere bergen. Dichte bossen - als schuilplaatsen voor het wild - bedekken de hellingen. En af en toe komen de dieren zichtbaar naar de groene open plekken. Dan een bison, dan een Elk (een soort hert, maar dan anders en vooral veel groter), dan een mule deer (ook een soort hert, nog weer anders). Even later rent een coyote door het veld achter ganzen aan. En in de verte ontwaren we zowaar een zwarte beer. Eindelijk een beer gespot. Hoewel, de avond is nog niet om. En bij het vallen van de duisternis worden ze juist actief.

Een geweldige ervaring om zo van de schepping te genieten. Af en toe stoppen auto’s, vooral als ze zien dat er door camera’s en verrekijkers gekeken wordt, dan ruiken ze het wild als het ware en staan de wegen - ook op andere plaatsen - soms vol. Ieder wil een glimp opvangen. Het is één van de dingen die je doet in het Yellowstonepark.

Drie dagen zijn we in dit park gebleven. We kwamen oren, ogen en neuzen tekort. Want het park is een natuurfenomeen op zich. Je valt van de ene in de andere verbazing en waant je soms even niet op deze wereld. Absurde landschappen trekken aan je oog voorbij. Nee, dit keer geen rotsformaties van een ongekende schoonheid, maar een vulkanisch gebied. Bovenop een ooit actieve vulkaan heeft zich een grotesk landschap gevormd. Hier spuiten geisers omhoog, daar zijn er gloeiend hete poelen waar het water naar boven komt. En glasheldere azuurblauwe poelen waar je zo een duik in zou willen nemen.
Ergens anders weer zijn zogenaamde mudpots (soort modderpoel) actief, die borrelen en koken en spuiten. Al bellenblazend zijn ze geen ogenblik gelijk. Dan weer lijkt het alsof er een grote fluitketel actief is. Zomaar ergens onder rotsen vandaan, eenmaal zelfs als een stoompijp gevormd, fluit het stoom met een temperatuur van 138 graden boven de aarde uit. Als je op veilige afstand er langs loopt voel je de nevel, maar vooral ruik je de zwavel. De hele omgeving rookt en tiert en fluit. Dan weer een plaats en daar lijkt het wel alsof er voortdurend witte knikkers omhoog gestuiterd worden. Zomaar uit de diepte opwellend.

Wat is daar beneden onze voeten allemaal gaande? We wanen ons zo veilig op het vaste land, de bodem is tegelijk de bodem van ons bestaan. We hebben geen enkel gevoel van wantrouwen als we met de bodem iets doen. Bebouwen, bewerken, graven, heien, de diepte in, de hoogte in, we kunnen alles met die bodem. Menen we. Maar hier zie je hoe het gevaar op de loer ligt. Onder de grond is alles actief. Het binnenste der aarde is een magma, een vuurbal. Dat vuur wil eruit, dringt door alle kieren en gaten, drukt alles omhoog. Ineens is niets meer zeker, een dreigend bestaan waarin we leven, de boel kan zomaar uit elkaar spatten. Dat rondjesdraaien van de aarde om de zon lijkt elke dag zo mooi. Je geniet ervan als je in je ochtendjas even de tuindeuren opendoet en het zonlicht op je in laat werken. Weer een dag. Wat een bestaan. Totdat ineens blijkt hoe broos dat leven is. Een boodschap trouwens die de Bijbel ons al van alle tijden voorhoudt, ondanks dat men toen nog dacht aan een zon die om de aarde draait. En een aarde die plat is.

Tegelijk, zo bedenk ik dan, tegenover vroeger denken we nu alles veel beter te weten. Maar we weten nog zo weinig. Dat zie je hier aan die raadselen van die brommende en grommende beer die onder het oppervlak verborgen zit.
Een unieke en zeldzame plek. Er zijn overigens nog maar vier plekken meer in de wereld waar dit soort fenomenen plaatsvinden. IJsland is daar voor ons Enellers wel het bekendste van.

Ik schreef eerder al over de kleurenpracht in de Arches park in Moab (met die geweldige bogen). maar hier zijn de kleuren weer totaal anders, scherp, zeer aan de ogen, fel, gevormd door allerlei oxides bijvoorbeeld. Micro-organismen leven in de diepte, jawel, bij die hete temperaturen, en doen hun werk, vreten de rotsen aan, waarvan de stukjes dan weer naar buiten geblazen worden. Kleine kraters blazen voortdurend stoom uit en overal borrelt het kokendhete water om je heen. Uiteraard is alles zodanig afgezet dat je niets met je hand kunt aanraken, maar dankzij geweldige looppaden kom je overal.

En dan die oude vertrouwde, the Old Faithful. Ja, dat is natuurlijk dé geiser die iedereen gezien moet hebben. Elke anderhalf uur - met speling - begint hij. Al lang tevoren verzamelen de mensen zich. Rondom op grote veilige afstand zijn banken gebouwd, bijna een tribune. We zoeken een plaats met de rug naar de zon zodat de foto’s gaan lukken. En dan is het wachten. Wel blaast hij voortdurend stoom uit, maar dat blijft het voorlopig bij. Als de tijd is aangebroken verrast hij ons eerst met een kleine spuit water. Ieder wordt al enthousiast. Nu gaat het beginnen. Het herhaalt zich enkele keren maar elke keer houdt hij zich weer stil. En dan ineens dan spuit hij omhoog met donderend geraas. Wel een minuut of langer gaat het zo hoog. Af en toe wat minder, dan nog weer hoger. Met drie camera’s leg ik het fenomeen vast. Maar ach, een plaatje voor jullie, het stelt niets voor. Als een gewone fontein lijkt het. Je moet het horen en meemaken, het sissen en spuiten, de klater van dat neervallende water, de stoom die er vanaf komt. Je hebt alleen nog maar oog voor dat. Totdat die ineenzijgt en zwijgt. Het is voorbij. Japanners aplaudiseren en iedereen pakt zijn spullen weer in.

Het Yellowstonepark is ook heel groot en het grootste gedeelte daarvan is natuurpark, met bergen, diepe dalen, wilde rivieren en woeste watervallen. Je rijdt er intens genietend doorheen. En toch zijn er elke keer zijn die plekken waar je stoppen moet, ruiken moet, foto’s blijft nemen en je je weer verbaast over hoe het er hier nu uitziet. Overigens zijn er veel voorzieningen in dit park. Centrale punten met bezoekerscentra, toiletgebouwen genoeg, campgrounds, winkeltjes, tankstations, noem het maar op.
De westkant is meer gericht op die wonderlijke natuurfenomenen, de oostkant meer op de natuur. We zien de Towerfalls, een hoge waterval waar rotsformatie als torens bij staan. De steensoort is in dit deel ook anders. Geel. Gele stenen dus, Yellow stones. Op een merkwaardige manier zijn ze afgebrokkeld. Als basalt. Maar het is limestone, een zachte steensoort.

De avond valt (de avond die in de inleiding nog net niet begonnen was). Het punt waar we al uren stil staan wordt door meer mensen bezocht. We zien nog steeds dieren, antilopen, een hele groep, opnieuw een beer, nog een bison. Het kan niet op. Regelmatig maken we praatjes met mensen. Als ik aan een man laat zien welke foto’s ik al genomen heb zegt hij bij het afscheid: happy hunting! Ja, inderdaad, zo wordt dat beschouwd. Dan rijden we weer naar onze nachtplek. Nou ja, rijden. Ineens staat het stil. We raken verzeild en verstrikt in een kudde bisons. Eén kudde? Uiteindelijk worden het er wel een stuk of zes. Honderden bisons zien we. Met heel veel jonkies. En ze doen geen stap opzij. Heilige koeien zijn het. Zij bepalen de voortgang. Ze snuffelen aan je auto, likken je lampen schoon (bedankt, moest ook eens gebeuren). Pas een uur later zijn we er doorheen.

Dit was het dan. Geen punt voor punt uitgebreide gedetailleerde beschrijving van alles wat we zagen. Maar een impressie van wat we enkele dagen meemaakten. Belevenissen die je nooit meer vergeet. Waren we echt hier? Laten we het bij deze beschrijving van deze dagen zouden. Ga maar gauw de foto’s bekijken, ruik de zwavelluchten, luister naar de geluiden, voel de siddering als de bisons tegen je auto aanleunen en verwonder u mee over zoveel schoonheid!

En o ja, bij de dag hiervoor heb ik alle foto’s van dieren geplaatst

Geschreven door Mari.ada.op.reis