Deze dagen hebben we niet veel mijlen afgelegd. Vanaf Santa Fé waar we maandagmorgen vertrokken maar 217 mijl, tot aan Tierra Amarillo, maar daar had u natuurlijk nog nooit van gehoord. Ik ook niet. Het is dan ook een dorp wat niets voorstelt, ergens langs weg 84. Maar zover kwamen we en als het dan eind van de middag is zoeken we een plek. Dit keer dicht bij de kerk. Zo waren we de avond ervoor bij een school. Die had toch al zomervakantie en er zou dus niemand komen. De buren zwaaiden vriendelijk, dus niemand stoorde zich eraan. Hoewel dan niet veel gereden toch weer een hoop gezien.

Maandagmorgen Santa Fé bezocht. Heel apart om vele dagen temidden van de Indianencultuur geweest te zijn en ineens in de Spaanse cultuur te zijn. Alle namen zijn Spaans, je hoort ook mensen Spaans praten. Tenslotte heet deze staat niet voor niets New Mexio. Kijk op de foto's en let even op de bijschriften.
In de 16e eeuw zette Francisco Vasquez de Coronado voet op deze bodem, toen de Indianen daar woonden. Santa Fé, nog steeds de hoofdstad, werd al spoedig gesticht en Indianen verdreven. De sporen van oorlogen, de schrijnende verhalen, het ultiem lelijke gedenkteken dat herinnert aan overwiningen, allemaal tekenen waar je niet omheen kan. Hoewel, bij dat gedenkteken staat netjes een bordje ter verontschuldiging, dat het dateert uit een tijd dat er andere waarden waren en dus standpunten uitdraagt waar we vandaag niet achter staan. Wel zo netjes. En in de inscriptie die eraan herinnert hoe de overwinning op de Indianen behaald werd is het bijvoeglijk naamwoord voor Indianen netjes er tussen uit gebeiteld.

Het standbeeld staat midden op de Plaza, omzoomd door bomen en omgeven door geparkeerd blik. Op de rustieke bankjes zitten mensen te genieten van de morgenzon. Aan de ene kant staat een jonge man met gitaar zijn liederen te zingen, aan de andere kant een jonge vrouw. De straten eromheen ademen de Spaanse sfeer duidelijk uit. In een van de straten vinden we wat doorgaat voor het oudste huis van de hele VS. Tja, geen wonder als al die bewoningen van de Indianen vernietigd zijn…

Santa Fé is niet alleen de naam van een stad, maar ook van een treinmaatschappij (hoewel nu gefuseerd met andere maatschappijen). Beroemd zijn de zware diesellocomotieven die van Oost naar West door de States rijden. Hier vinden ze eigenlijk hun thuisbasis, hoewel er niet veel meer van te vinden is. We rijden wat zuidelijker naar Lamy, waar meer te vinden zou zijn, maar dat valt tegen. Het station wordt op de schop genomen, het museum is gesloten en wat er aan oud materieel te vinden is, is bijna vergaan. Terug naar SF dan ook daar zijn twee stations (als treinenliefhebber hoort dit ook in het programma), bij een daarvan vinden we nog wat oud materieel opgesteld. Al met al valt het tegen.

Vervolgens zoeken we de weg naar Taos. Niet de snelweg die natuurlijk het snelste is, maar de “scenic highway”die dwars door allerlei kleine Spaanse dorpjes voert. Als we bij elke galerie en elke tent die kettingen, schilderijen en andere snuisterijen verkoopt, waren gestopt dan waren we niet erg ver gekomen. En overal waar toeristen maar enigszins willen stoppen daar staan kraampjes of liggen kleedjes.
Vlak voor Taos staan we die nacht eerst bij een school. In de verte zien we al de hoogste berg van New Mexico, die met 3750 meter hoog uittorent boven het toch al bergachtige landschap. De sneeuw is nog niet totaal verdwenen.

Taos zelf is ook weer duidelijk een Spaans stadje. Typerend zijn de zogenaamde adobe huisjes, dat wil zeggen, van in de zon gebakken klei. Met veel houten balken. In schitterende kleuren.
Een schitterend Plaza in het midden, alleen jammer dat auto’s er gewoon kunnen parkeren. Maar het mooiste van Taos is Taos Pueblo, een dorpje drie mijl verder. Daar kom je in de echte oude sfeer van het vroegere wonen. De adobe-structuur (zie boven: muren van in de on gebakken klei, zo noemen ze dat) vind je hier uiteraard alleen maar, hoewel niet zo netjes aangesmeerd als de nieuwe huizen in Taos. We zitten midden in de oudste bewoonde gemeenschappen van de VS, waar bewoners waren van veroveraars tot cowboys. Terwijl ook de Indianen nog een tijdlang in de 17e eeuw dit stadje weer terug veroverd hadden. Toneel van bloedige strijd dus. Nu ademt alles rust uit en loop je heerlijk door de nauwe straatjes heen. Zoals te verwachten zijn er weer veel galerijtjes te vinden. En het moet gezegd worden, de omgeving leent zich voor kunstzinnige uitingen. En het Spaanse bloed geeft blijkbaar veel aanleiding voor inspiratie.

Als we dit gedeelte gaan verlaten richten we ons op de grens met Colorado. We slaan een weg in (64) en de TomTom geeft aan dat we na 72 mijl rechtsaf moeten. We kunnen dus even. Saai? De eerste 35 mijl gaat over een hoogvlakte. Kaarsrechte wegen, iets omhoog, iets naar beneden. En nog een keer. Afwisselend dus. Ineens is daar midden door die hoogvlakte een ravijn, een brug van 390 meter lang overspant de kloof met in de diepte (bijna 200 meter) de Rio Grande. In de rij van hoogste bruggen in de VS neemt het de zevende plaats in. Ze was decor van vele films. Uiteraard een plek om te stoppen en foto’s te nemen. Saai?
Dan zien we allerlei vreemde gebouwen, futuristisch aandoend. Heel erg verspreid, maar allemaal kennelijk met het doel wetenschappelijk onderzoek te doen naar bioculturen.

Opvallend is ook hoe dit gebied voor een deel bewoond wordt Het lijkt alsof men naar eigen goeddunken een stuk grond heeft afgebakend, dáár wordt een oude stacaravan neergezet, dáár een hut gebouwd, dáár iets wat ooit een leuk huisje leek. Bovendien leek de omgeving van zo'n huis goed voor het verzamelen van alle mogelijke rotzooi. Zo komen we veel lukraak neergesmeten huizen tegen. Soms met een duidelijke aanwijzing van het terrein af te blijven. Een hek, een bord, een tekst dat er nog nooit iemand levend afgekomen is.
Dat wordt ineens heel anders als we de hoogvlakte verlaten en de bergen ingaan. Het landschap verandert plotsklaps in een Zwitsers aandoende scenery (nee, we zijn de hoek nog niet om). Hele klimpartijen moet de camper leveren, maar hij kan het aan. Dan weer bossen, dan weer moerasachtig gebied, weides vol koeien, stijgingen, dalingen, het houdt niet op.

Maar de schaarse bebouwing is nu van een totaal andere orde. Prachtige ranches, boerderijen, met die typische ingangen (een foto daarvan laat nog even op zich wachten). Hoewel, of ze hier vriendelijker waren om je toe te laten? Aan een van de ingangen bungelde een man in een strop. Dat voorspelde ook al niet veel goeds.
En dan nog een verhaal, waar we van alles bij kunnen denken. Eigenlijk moet u eerst de foto even gaan bekijken. Bij een pauzeplek met een prachtig uitzicht (en een bord dat er een ranch te koop is, al zien we die niet) zie ik ineens tussen de bomen iets merkwaardigs. Het lijkt op een kruis alsof er iemand verongelukt is. Naderbijkomend zien we een merkwaardig tafereel. Een tableau waarop wat geschreven is, twee kruizen zelfs, hangertjes en kettinkjes in de boom, bloemen. En vooral, op dat tableau een raadselachtige tekst:
Orlando Garcia Sr
9/7/28 - 9/16/05 (in het Engels staat de maand voorop)
I was not born here
I did not die here
I left my soul here
En aan de zijkant: Love - Carmen
Hier staat heel veel! Hier is iets heftigs gebeurd. Niet, wat we in eerste instantie dachten, iemand die er verongelukt zou zijn (wat op die plek tussen de bomen bijna niet mogelijk was). Maar wat dan? We hadden nog 20 mijl de tijd om het raadsel op te lossen. Totdat we een rustige avond konden genieten.
Tja, dat valt niet mee om zo’n verhaal te reconstrueren. Wat is hier gebeurd? Waarom dit gedenkteken, die merkwaardige frutsels eromheen? Wij kwamen - na alle theorieën getest te hebben - tot de conclusie dat die boer van (toen) 77 zijn vrouw Carmen verloren heeft. En daarna, vol van verdriet, zette hij zijn ranch te koop en vertrok. Zoiets moet het toch wel wezen?

P.S. dit keer verhaal en foto's tegelijk. Ik heb ook bij het verhaal van 12 juni nog wat toegevoegd, lees de alinea maar waar geschreven wordt over een continental divide

Geschreven door Mari.ada.op.reis