Inmiddels komen we dichtbij de kust van Oregon. Natuurlijk is de snelste weg naar SF de snelweg, maar dat willen we juist niet. Er is onderweg nog veel te zien. Ook deze laatste drie dagen - donderdagmorgen moeten we de camper inleveren - willen we nog volop genieten. Er staat ook nog een park op het programma. Een beetje Amerikakenner zal bij het lezen van dit verslag zeggen: wat ik vooral mis is een bezoek aan het Sequoiapark. Klopt, dat ligt in het Zuiden van Californië waar we niet geweest zijn. Ik heb overwogen er voor om te rijden, maar zag toen dat in het uiterste Noorden van deze staat het Redwoodpark is waar ze ook groeien. Dus dat komt nog. Laatste verrassing, zullen we maar zeggen.

Nadat we de prachtige Columbia River Gorge achter ons hebben gelaten zetten - deels via de snelweg - koers richting de kust, waar we vanaf Newport de befaamde 101, de Coastal Highway, Zuidwaarts willen volgen. Uiteraard houdt dat op, die slingert door alle dorpen en stadjes, maar voor een groot deel gaat die helemaal langs de oceaan. Die is enorm woelig en winderig.

Het weer is redelijk goed, koud voor ons doen, de helft van wat we maximaal hebben gehad (dat was 45), dus het vest moet aan als we op een Viewpoint uit de auto stappen om weer naar het gebruis van de golven te luisteren. Ze rollen met kracht naar de kust, bonken op de rotsen. Vogels laten zich heerlijk door de thermiek meedrijven en roepen boven de wind uit. Op een uitstekend stuk rots ontwaren we ineens een groep zeeleeuwen. Die genieten van het zonnetje. Mogelijk zijn er zelfs nog walvissen te spotten, maar dat lukt niet één, twee, drie. Al met al een genot om die weg te rijden. Al gaat een gedeelte ook weer door het binnenland. Veel vuurtorens telt deze kust, altijd leuke plekjes om even stil te staan. Op een plaats is zelfs een heuse geyser aanwezig. Die spuit weliswaar niet zo vaak, maar vooral bij echte storm. Kennelijk is die harde wind, waarbij we ons weggeblazen worden, nog maar een heerlijk briesje voor deze kust.

Opvallend zijn de bruggen. Bij de eerste zeg je: joh, wat een aparte brug, aparte stijl. Maar dan begint het op te vallen. En als we later nog wat zoeken op Internet blijkt dat het een heel bekend iets is, de Coastbridges, kustbruggen, van Oregon. Ze zijn in de 20-er en 30-er jaren van de vorige eeuw gebouwd. Komen qua stijl wel overeen maar zijn toch allemaal uniek. Er zijn zelfs boeken over verschenen. We hebben er een aantal van op de foto en al rijdend een video-opname gemaakt.

Wat het verkeer in Amerika betreft, daar zijn we natuurlijk helemaal aan gewend. We maken nauwelijks dat korte-lontjesgedrag mee dat we in NL zo vaak tegenkomen. Geen bumperkleven en afsnijden, geen auto die net voor je de weg opschiet omdat ze niet achter een camper willen rijden. Men rijdt rustig, soms te, vind ik dan, maar dat zal onze Europese geaardheid wel zijn. Het gedrag is wel heel opvallend.

Alleen het vrachtverkeer, daar kan ik moeilijk aan wennen. Aan de snelheden dan. We zitten wel niet zo vaak op een snelweg, maar dan rij je daar de maximumsnelheid en rijden ze je met een rotgang voorbij. Of de weg is vier banen breed en de kolossen (want dat zijn het!) blijven gewoon op de meest linkse baan rijden. Jawel, het is uiteraard het keep-your-lane-systeem, niet zo snel naar rechts als in NL. Dat zal straks dus wel wennen worden.

Opvallend is dat qua verkeersborden er maar weinigen hetzelfde zijn als in Europa. Natuurlijk bereid je dat voor en weet je wat alles betekent. Maar omdat de borden hier veel meer met tekst als met iconen werken (het bekende bord waarbij de rode auto altijd links de zwarte inhaalt, terwijl het aangeeft dat het juist niet mag, kent men niet). Inhalen verboden wordt dan gewoon: Do not pass. Duidelijk toch?
Maar één bord, daar hadden we eerste dagen even moeite mee. We maken er maar even een raadseltje van. Even nadenken wat het betekent. En nee, niet gelijk op Internet gaan zoeken. En onze dochter Franca mag alleen via een App antwoord geven, want die zoekt het altijd gelijk uit.
Regelmatig - meer in het dorp dan er buiten - staan twee woorden, onder elkaar: Ped Xing. Het eerste woord begreep ik gelijk, voor het tweede viel het quarter (zo heet een kwartje hier) wat later. Benieuwd naar uw reactie.

En dan nog een verrassing die we kregen. Vandaag is het 4 juli. Dé nationale feestdag voor de VS. Voor het geval u het niet wist (veel Amerikanen weten het ook niet hoor!). Op 4 juli 1776 verklaarden de toen nog dertien staten zich onafhankelijk van Groot-Brittannie (dat verklaart waarom de voertaal Engels werd en Breukelen Brooklyn). Trouwens, eigenlijk werden ze op 2 juli onafhankelijk, maar op 4 juli werd dar pas door het congres goedgekeurd. Eigenlijk merken we niet zoveel van dat feest. Ja, overal vlaggen, veel gesloten, maar verder niets gezien.

Maar als we dan ergens aan de baai gaan staan om te overnachten valt het ons op dat er rond zes uur ineens veel mensen naar het strand gaan. Piknicktassen gaan mee, kinderen, hele gezinnen. Eerst denken we: een late picknick (barbecuen hoort bij de gewoontes op deze dag). De achterklep van de pick-uptruck los en daar wordt het vlees op gebraden. Anderen zetten zelfs stoelen klaar rondom onze camper en dan beseffen we het: die wachten op het vuurwerk. En inderdaad, na vier uur wachten voor diegenen die zo vroeg een mooi plaatsje zochten en veel vuurwerk dat mensen bij zich hadden en al afgestoken werd, volgt er een groots vuurwerkspektakel waarbij de oh’s en ah’s niet van de lucht zijn. Totdat om half elf alles voorbij is, de parkeerplaats leegstroomt en de stilte weer daalt.

Geschreven door Mari.ada.op.reis