En ja, gisteren gaf ik het al aan, toen we zo lang moesten wachten op het vliegveld van San Francisco, het einde kwam in zicht. Zes weken, weken waarin we alleen maar wittebrood konden eten. Dat was in Amerika het grootste manco, het brood. Puur zacht wittebrood. Als er eindelijk dan iets te noemen valt dat tegenviel dan was het dat. Zes weken wittebrood.
Geen croissantjes. Ja, één keer de keuze gehad om òf twee reuzecroissants te kopen (niet overdreven, formaat van een half brood,) òf een zak met zestien kleintjes. Aangeduid als Europees, maar waarschijnlijk in smaak er niet op lijkend. Dus wittebrood. Nu waren we net voor de vakantie toch 45 jaar getrouwd, dus de toepassing is gauw gemaakt. Nu is het voorbij (niet dat huwelijk hoor!). Ik schrijf dit weer vanaf mijn thuisadres, zodat de meldingen in NL ook op een normaal tijdstip binnenkomen.

En het schijnt dat we nu een jetlag hebben. Het klopt dat we gedurende bijna 32 uur niet geslapen hebben. In de vliegtuigen was het hooguit dommelen en dan weer wakker schrikken van turbulentie of een huilende baby.
We werden er bij de controle wel steeds tussenuit gehaald. Ze moesten ons wel hebben. Gisteren schreef ik al over de security in SF, ook in London was het weer raak.

Overigens, we begonnen met vertraging in SF, die werd weliswaar aardig ingelopen, maar in London kwamen we 10 minuten voor sluitingstijd van de Gate bij de ticketcontrole en toen mochten we niet verder. We moesten ook de security nog door. Dus omboeken naar een volgende vlucht. Gelukkig niet al te veel later.

En ook daar: de kleine handbagagekoffer waarin Ada een hele grote fles had verstopt - leeg hoor, met de bedoeling om die te schilderen - werd er opnieuw uit gehaald, alles eruit, ik moest opnieuw ook de zak met specerijen openmaken en mijn laptop werd nog een keer aan een extra test onderworpen. En bovendien werd ik nog al gevisiteerd, moest mijn schoenen (dikke zolen) uitdoen (in SF standaard, in London niet) en door de scanner. Heel wat veiligheidsmaatregelen dus. Enfin met vertraging aangekomen, maar uiteindelijk helemaal thuis. Morgen eerst naar de bakker. En echte kaas kopen.

Bovendien, toen ze onze koffer wilden controleren was er net een Japanner voor ons die - ondanks alle waarschuwingen - een fles met water had meegenomen. Een mooie fles was dat, dus die gooi je zomaar niet weg. Dan drink je hem even leeg, ja, dat denk je. Het werd een complete japanse Noh (of Kabuki, net wat u wilt). Als een drama opgevoerd. Toegejuicht door een grote groep andere Japanners, verwenst door een andere groep reizigers die dat half uur leeg drinken te lang vonden duren. en onder het oog van de stoïcijnse blik van de securitybeambte die weigerde enige andere vraag te beantwoorden (na tien minuten had ik eindelijk toch mijn telefoon om mijn kinderen te appen dat we vertraging hadden). Met veel gelach dronken alle Japanners een minimaal slokje om zo de fles te bewaren. Dit was het melodramatische einde van de zes wittebroodsweken. Misschien had u het anders verwacht...

O ja, weet u wat de grootste misser was om mee te nemen? Onze jassen. Aangehad bij heen- en terugvlucht.

En o ja, onze kleinzonen (en onze dochter) stonden ons op te wachten. Op Schiphol. En Henk en Linda, onze buren, op het station in Apeldoorn. Wat heerlijk thuiskomen is dat.

Geschreven door Mari.ada.op.reis