Een van de belangrijkste verschijnselen van vakantie (mijn zus meent gewoon niks doen, dan heb je pas vakantie) is dat je de tel kwijtraakt. Welke dag is het ook al weer? Steeds moeten we nakijken hoe het is. O ja, vandaag is het vrijdag. Maar tegelijk bedenk ik dat Nederland zo langzamerhand wakker wordt en dat het daar dan zaterdag is. Bovendien hadden we eerst negen uur tijdsverschil, maar inmiddels aangekomen in Arizona, nog maar acht uur. Behalve in dit Indianendorpje waar we nu zitten, want daar houden ze ook nog zomertijd aan. Eh, hoe laat was het ook alweer? Ziet u, je raakt helemaal ontregeld.

Dat waren we toch al. Want van de Death Valley met zijn adembenemende schoonheid naar Las Vegas met zijn overweldigende geraas en getier is een immens grote sprong. Je vervalt acuut in een anti-houding als je die nog niet hebt. Waar zijn de echte kleuren gebleven? En de inwerking van het licht? Hier is alles kunst en kitsch, een tot de vierde macht opgetuigd vermaakscentrum waar enorme kapitalen worden neergelegd voor een nog mooier gokcentrum. Zeker op de bekende strip val je van de ene in de andere verbazing. die strip is vroeger ontstaan doordat gokcentra alleen buiten de stad mochten liggen. Zodoende ontstond er één straat waar deze te vinden zijn.
Hoe is het mogelijk dat in een wereld met zoveel armoede er zo’n intense verspilling plaatsvindt? Hier wordt tegen elkaar opgebouwd om een nog groter hotel te hebben. Dat er bovendien extravagant uitziet. Hele thema’s worden nagebouwd. We wanen ons ineens midden in Venetië, of Parijs, Griekenland of London. Een weliswaar kleiner maar toch nagebouwd San Marcoplein, de Eiffeltoren in het klein, Griekse tempels, watervallen. En overal muziek en binnen rijen gokautomaten en speeltafels. Ik wilde het eens met eigen ogen gezien hebben, deze wereld van hebzucht en goklust. Nee, daar loop ik liever voortaan met een boog omheen.

Overigens, ik zou cijfermatig ook wel eens willen weten hoeveel energie in een dergelijke stad verspild wordt, Al die immens grote gebouwen zijn totaal voorzien van airconditioning. En met een temperatuur van 37 graden draaien die op volle toeren. Daar zijn ze in Amerika toch niet zuinig mee, met energieverbruik. Zo groen als wij in NL denken kent men hier totaal niet. Neem nou het wagenpark bijvoorbeeld ( we hebben in deze vakantie al één miniatuur gezien, zoals die er in NL bij bosjes rijden, formaat Citroen C3). Neem nou die campers die als complete woningen rondrijden met aan de trekhaak een auto (nee geen mini), die boodschappen die verplicht in allemaal plastic zakken verpakt moeten worden (ik wilde er een weigeren en kreeg prompt te horen dat het verplicht was). Bij elke ronde boodschappen heb je er zo weer zes bij. Kom daar in NL nog eens om!
Het advies van dochter Franca om met een grote boog om Las Vegas heen te rijden werkt niets uit, want in deze woestenij voeren alle wegen door Las Vegas. Alleen is de vroegere strip waar al het verkeer dan overheen kwam vervangen door de eraan parallel lopende Interstate 15 (alle oneven wegnummers lopen van noord naar zuid of andersom als u dat prettiger vindt). En bovendien zat een filiaal van het bedrijf waar we de camper huurden hier en hadden we een klein technisch probleem. Dus moesten we er sowieso zijn. Al met al waren we behoorlijk wat tijd kwijt in deze stad (ook nog boodschappen doen bij de bekende Walmart, zodat we om tegen zevenen pas aankwamen bij de Hooverdam. Op een parkeerplek met uitzicht over het grote meer hebben we daar de nacht doorgebracht. Een schitterend uitzicht met al die lichtjes!
Die Hooverdam is Amerika’s trots, hoewel hij op het eerste gezicht qua grootte niet echt opvalt. Maar het doel ervan, de regulering van het water van de Coloradorivier voor het woestijnachtige gebied van Zuid-West Amerika is ten volle geslaagd. En bijkomend voordeel was het opwekken van elektriciteit, waar datzelfde Zuid-Westen grotendeels van profiteert en als tweede voordeel de recreatie. De dam trekt grote aantallen bezoekers en een rondleiding door het binnenste is zeer interessant. Wat opvalt is dat men door middel van kunst het geheel ook tot een aantrekkelijk object hebben gemaakt. Kunst die in het teken staat van de bouwers. Of van hen die hun leven verloren tijdens de bouw begin jaren 30 van de vorige eeuw.
Bovendien geven de ontstane meren weer aan veel recreanten een plaats. Een groot succesnummer wat wel heel nauwkeurig bewaakt wordt. We kwamen het terrein niet op voordat eerst de binnenkant van de camper helemaal geïnspecteerd was (zit er niemand in de douche? De klerenkast zijn ze vergeten!) en zelfs alle luikjes aan de buitenkant open geweest waren. Terrorisme blijft een grote dreiging.

Vervolgens trekken we richting Kingman om dan de afslag te nemen naar Grand Canyon West. De Grand Canyon is een fenomenaal grote slenk in de aardkorst, waar 1200 meter in de diepte de Coloradorivier stroomt. Uitgeschuurd in de loop van vele vele eeuwen is hier een natuurgebeuren ontstaan waar weer eens geen woorden voor zijn. We hebben nog maar en heel klein stukje gezien, maar zijn nu al diep onder de indruk. Pas in de loop van de 19e eeuw ontdekten de blanken (eh, mag ik dat nog zo schrijven?) dit geweldige natuurwonder. Het was wel het leefgebied van de Hualapai-Indianen, maar die werden gewoon verjaagd. De verhalen over hun wegvoering en woonomstandigheden daarna zijn ten hemelschreiend. Hoe diep is de mensheid gevallen (de bijbel zegt het ja, maar elke keer weer verbaas je er over hoe ver het kan gaan!) om te menen levens van anderen gewoon op te kunnen eisen, te dwingen naar hun pijpen te dansen, ze uit te buiten, weg te jagen en hun plek in te nemen. Het blanke superioriteitsgevoel heeft heel wat dwaasheid voortgebracht. Gelukkig zijn in dit gebied de Indianen weer terug, uiteindelijk zijn zij eigenaar van dit gebied. Inmiddels is daar een grote attractie bijgekomen, de skywalk, een halfronde ring met een bodem van glas, waarop je boven de Grand Canyon kunt wandelen. Je hebt dan even helemaal het gevoel in de Grand Canyon te zijn.

Ik had er al beelden van gezien en moet helaas wel zeggen dat de afmetingen me tegen vielen, bovendien betaal je een hoge prijs ($ 71,07, let vooral op die zeven cent!) en - een volkomen merkwaardige regel - is het niet toegestaan op die skywalk foto’s te maken. We lopen er drie fotografen rond die foto’s van jou maken. En die kosten uiteraard ook weer het nodige ($ 16,28 per foto). Tja, die Hualapai-Indianen weten wel hoe ze hun afgenomen bezit terug krijgen…..
Uiteraard is er ook een echte ranch aanwezig. Nagebouwd, maar toch een sfeer van vroeger ademend. Alle verhalen van Old-Shatterhand en Winnetou die ik vroeger verslond komen tot leven. En vooral als de sheriff me nog eens uitnodigt het geladen pistool tegen elkaar op te nemen. Na enige uitleg geeft hij het startsein en ja, pang, pang, de omgeving schrikt zich een hoedje, Uiteraard is hij sneller dan ik. En we leven allebei nog.

En zo zitten we aan het eind van de avond op een RV-park (zo noem je een camping voor RV’s, Recreatie Vehicles, oftewel campers, met een full hook aansluiting, d.w.z., water, stroom, afvoer van WC en afvalwater. Allemaal geregeld.

Geschreven door Mari.ada.op.reis