Dag 18 - 13.08.2022

We werden laat wakker met dikke mist. Gelukkig loste die voor het grootste gedeelte vrij snel op en scheen de zon weer uitbundig.
Om 9 uur gingen we naar het kantoortje om te vragen of we nog een nacht konden blijven. Helaas, er was geen plek vrij. Ze houden altijd 1 of 2 plekken vrij voor noodgevallen, maar die mogen ze niet om 9 uur al vergeven. Wel kregen we een adres van een camping in de buurt die we konden proberen. Bij het afwassen sprak ik een Engelse dame, die aanraadde om naar de camping in Glennbrittle te gaan. Daar kan je niet voor boeken en ligt iets zuidelijker op het eiland. Dat wilden we wel, dus prentten we dit adres in ons geheugen.
We hebben lekker op ons gemak koffie gedronken en de krant gelezen en vertrokken pas half elf richting Uig. Dat is het meest noordelijke plaatsje op Skye met een Ferry verbinding naar andere eilanden.
De weg er naar toe is - hoe kan het anders - smal en bochtig met de diverse klimmetjes en dalen. We beginnen er al aan te wennen.
Aangekomen in het plaatsje, bleek het niet zozeer een gezellig haven plaatsje te zijn, maar een heeeel klein dorpje met een ferryhaven. De plaatselijke winkel had de afmetingen van een kleine camping winkel. Wel hadden ze er heerlijk Italiaans ijs! Dat dan weer wel.
Er liep een weg vanuit het dorp naar de hoger gelegen rotsen, die de verbinding vormde langs de kust met het plaatsje Portree. Langs deze weg waren 2 bezienswaardigheden: 1. The old man of Storr (gestapelde rots stenen) en 2. Kilt rock mealt falls ( een waterval ) . We besloten deze weg niet te nemen omdat we dan weer te laag uitkwamen voor ons geplande bezoek aan het Dunvegan Kasteel met tuinen, de weg nog behoorlijk in de mist lag en voor een groot gedeelte eenbaanswegen met passeerplaatsen.
We reden dus dezelfde weg terug en nu naar Dunvegan castle. Onderweg scoorden we nog een vet broodje bacon met ei. Moet kunnen!
Dunvegan Castle is een vrij sober kasteel aan een zeeloch, met wel een grote tuin eromheen. Een ronde tuin, een grote ommuurde tuin met een echt Engels kasje, een watertuin, enzovoort.
Hierna vertrokken we richting Glennbrittle camping. De eerste 27 km waren goed te doen en voerden langs diverse zeelochs. Daarna kwamen we op een zeer slechte eenbaansweg met diepe kuilen aan de zijkanten. Deze weg was bovendien erg druk door het vele Hikers bezoek.
Overal zag je mensen wandelen en stonden en reden er autos. Dit is de enige weg van en naar dit gebied. Bovendien loopt de weg op het eind bij de camping dood. We zijn halverwege gestopt en teruggegaan. Het was gewoonweg niet te doen, ook omdat je weet dat je het hele rotend weer terug moet. Het is zaterdag en morgen zondag, dus beter wordt het niet!
Ik had ondertussen een andere camping gevonden in Sligachan, niet zover op de hoofdweg. En zowaar was daar nog plaats. Pffff
Gelukkig! Het is hier een mix van de allerkleinste tentjes tot een soort omgebouwde legertruck als camper. Vooral veel wandelaars en ook mensen met cano’s.
We hebben heerlijk in het zonnetje ons biertje gedronken, de ergenissen van de rit weggespoeld en lekker gegeten . Nu gaan we ons bedje in en morgen vertrekken we richting Fort William.
De mist kwam vanavond al weer opzetten, dus ik ben benieuwd hoe de wereld er morgen uitziet.
🥰

Geschreven door Ellie.Henk.reisblog