Dag 21 zondag 27 mei 2018.
Van Carrion de los Condes via Leon naar Villadangos. 90 á 100 km maar uiteindelijk 123 km.
Het weer blijft niet om over naar huis te schrijven, dus doen wij dat maar niet. Maar wel werden de lange mouwen en pijpen weer aangetrokken. En ook de regenjacks gingen weer aan.
Aan de vertrektijden mankeer niets want wij zaten na een uitgebreid ontbijt weer keurig om 8.15 u op de fiets. Wel even nog een toertje door het dorp gedaan waar overal de wegen werden afgezet.
Henk had gisteren het kampeerterrein omgeploegd. Hij kreeg een plek aangewezen die erg drassig was. Zo drassig dat hij na 10 minuten het niet meer vertrouwde en besloot de camper op een andere plek neer te zetten. Hoewel hij heel beheerst gas gaf kon hij niet voorkomen dat er toch veel wielspin was. Met als gevolg dat er hele mooie veuren in het gras getrokken werden. Tot heel erg groot ongenoegen van de kampbeheerder die dat ook luid kenbaar maakte. Maar Henk was wel heel blij want nu hoefde hij er niet over in te zitten dat hij de volgende ochtend niet weg zou kunnen komen.
Ook dit was weer een camping met in het groot aangegeven de wifi code maar die werkt alleen heel dicht bij het restaurant. Dus de camper de volgende ochtend net niet naar binnen gereden maar wel heel dichtbij neergezet zodat hij daar wifi had. Toen kon hij daar de blog gelukkig eindelijk eens bijwerken. Alleen de foto’s moeten nog geplaatst worden.
Bij vertrek van de camping bleek dat het hele stadje was afgezet. Er was één of ander groot hardloopfestijn plaats te vinden. Maar de oude kampbaas was zo vriendelijk om voor hem uit te lopen en persoonlijk 3 hekken weg te halen zodat hij de stad uit kon. Zeker erg blij dat hij eindelijk oprotte.
Al snel belandden Ellie en Kees op een klei/grindpad met erg veel wandelaars. En dat ca. 12 km lang. Dat was geen feest maar wij kwamen er zonder lekke banden doorheen. Afgezien van een enkel klimmetje is het traject nog steeds vlak dus wij konden lekker opschieten. Om 10.15 u zaten wij op 40 km en was het tijd voor chocolademelk met een heerlijk aardbeiengebakje in Sahagun. Het voordeel van fietsen is dat je moet blijven eten. Maar afvallen lukt dan ook niet.
Na Sahagun ging het weer als een speer door het glooiende landschap via plaatsjes als Calzada del Coto, Mantesilla de las Mulas (met een mooi standbeeld). Op ca. 14 km voor Leon kreeg Ellie haar eerste lekke band na ca. 2000 km. Kees heeft hem snel vervangen en zodoende kwamen zij om ca. 15.00 u bij de camper aan in Leon. Henk had wel de refugio gevonden maar die was helaas gesloten.
Daar sta je dan, in een redelijk grote stad maar zonder geschikte slaapplaats. Wat doe je dan?
Na enig overleg en onder het genot van een kopje thee besloten wij om naar een camping te gaan op 23 km afstand. Ellie en Kees hadden goed gefietst vandaag en voelden zich zo goed dat zij op de fiets verder gingen. Het terugkeren naar de route volgens de navigatiesystemen was nog wel een dingetje van een aantal kilometers maar uiteindelijk lukte dat. De route ging door kleine dorpjes met daar tussen veel en open onbebouwd terrein. De Mio was al even leeg maar gelukkig deed de Garmin het nog. (Mio en Garmin = navigatiesystemen) De Garmin lag al aan de powerbank. Dus op het moment supreme was ook de powerbank leeg en zaten wij zonder navigatie apparatuur. Dan maar de telefoon. Die wees ons de verkeerde kant op en voordat wij dát door hadden waren wij dus weer de nodige kilometers verder. Enfin, na wat gevraag links en rechts en de nodige telefoontjes met de camper kwamen wij pas om 18.53 u aan op de camping met 153 km (één honderd drie en vijftig!!!) op de teller. Na een begripvolle ontvangst en een lekkere borrel was het leed gauw geleden.

153 km vandaag brengt ons op een totaal van 2169 km.
Diner: aardappelen + bloemkool +kip / chocolade vla

Geschreven door Ellie.Henk.reisblog