Dag 15 2019 05 26 van Lavis naar Verona

Het heeft weer de hele nacht geregend. Niet eventjes maar uren. En ook vanmorgen was het nog niet helemaal droog.
Alle drie hebben wij geslapen als marmotten, ondanks de treinen die ons op 5 meter passeerden aan de achterkant en de autoweg op 10 meter aan de voorkant.
Wij werden goedemorgen gewenst door de hond van de bazin. Luid blaffend kwam hij ons begroeten.
Toen we om kwart over 8 vertrokken was het droog! Voor alle zekerheid heb ik nog wel de regenjas achterop gebonden, de pijpjes en het windjack aangedaan.
We fietsten als een speer, nog steeds langs de Adige, een beetje vals plat naar beneden en een klein windje in de rug. We kwamen langs Trento, waar we een grote Jezusfiguur fotografeerden. Er werd even gedacht dat Kees een selfie had gemaakt.
In Rovereto moesten we aan de kant voor een kudde schapen. Om het allemaal goed te kunnen zien ging Kees op een stoepje zitten. Daardoor had hij een beter oogcontact met de dieren. Maar het is toch wel verbazingwekkend dat een kudde van tussen de 100 (Ellie) en 500 (Kees) schapen dwars door een stadje geloodst wordt. Of waren het toch geiten?
In het plaatsje Pilcante ( op ca 55 km) dronken we chocolade waar je je lepel rechtop in kon laten staan. In het vervolg toch maar weer vragen om chocolademelk van poeder.
Daar zagen wij dat Henk heel dicht in de buurt was. Hem gebeld om te kijken of hij ons weer op zo een lekkere lunch kon trakteren maar helaas, wij kregen geen contact. Het bleek later dat er geen duidelijke afspraken waren gemaakt over de afstand die wij zouden fietsen vandaag. Hij heeft uren daar rond gedoold. Wat het helemaal moeilijk maakte waren de drie rotondes met ieder zes aftakkingen. Om het kort te zeggen: daar wordt een mens heel erg simpel van.
’s Ochtends had Ellie gevraagd of Henk een beetje zuinig zou zijn op de camper. Volmondig had hij daarop ja gezegd natuurlijk . Wat Ellie niet gevraagd had was of hij ook zuinig zou willen zijn op de fietsendrager. En ja, als dat niet gevraagd wordt, dan kan het wel eens fout gaan. 2 Kapotte achterlichten waren het resultaat.
Na twee pittige klimmetjes lieten we in Rivoli Veronese eindelijk de Alpen achter ons.
We bleven de Adige volgen en kwamen om half 4 op de camping aan na 121 km.
Er was nog een camping in het centrum van Verona, slechts 8 km verder. Omdat het centrum toch wel leuk zou zijn, is Henk daar wezen kijken. Nou dat heeft hij geweten. Die camping lag op het hoogste punt van Verona. Staat ook bekend als het mooiste uitzicht over Verona. Om daar te komen was toch wel een hele stevige klim nodig met diverse haarspeldbochten. En heel erg smal. En op zijn italiaans: aan het einde was de weg afgesloten. Geen enkele mogelijkheid om te keren. Dus 1000 m in zijn achteruit tussen links en rechts geparkeerde auto’s met heeeeel veel wandelaars. Maar gelukkig, niemand dood gereden en geen schade aangebracht. En minimaal 2 kg afgevallen.
Om te voorkomen dat de fietsers deze zeer forse klim zouden moeten doen, snel een spoed telefoontje gepleegd en een andere camping opgegeven.
Op de camping stonden de stoelen klaar en werd er
direct voor de drankjes en versnaperingen gezorgd.
Ja, het zonnetje was zo lekker, dat Henk in z’n blote bast aan het bruinen was.
We hebben zowaar buiten gegeten. aardappeltjes, kipfilet en herenboontjes met als toetje aardbeien met slagroom. Het was weer een heerlijke dag.

Geschreven door Ellie.Henk.reisblog