Wandelschoenen hebben vaak het doel om vele stappen mee te maken. Laat dat nu net datgene zijn, waar we vandaag zin in hebben!
We trekken de schoenen aan en lopen via het kerkje achter het huis, de berg op, richting Hevershams Head. Een uitzicht punt dat via de kissinggates (de kleine passages tussen de weilanden waar naar verluidt, de jongens en de meisjes elkaar een afscheidskusje gaven, alvorens weer naar huis te keren) bereikt wordt.
Dus wij sjokken tussen de schapen en de koeien(vlaaien) naar boven en nemen regelmatig de tijd om even de zee te zien vanaf onze tocht. Daar waar het momenteel voornamelijk eb lijkt te zijn en de lange zandbanken zichtbaar.
Eenmaal boven geeft het bankje volgens onze huisjesmelker Peter, the bench for well earned rest, een schouwspel van de zon, zee, bergen en wolk-schaduw over het landschap. Uitkijken over de vallei, de diverse vogels horen tetteren en de wereldproblematiek oplossen. Nuttige wandeling!
We keren terug naar het huisje en halen onze grote vent op, want we rijden naar Kendal. Vanuit het centrum lopen we naar de restanten van het 12e eeuws kasteel, strategisch gelegen bovenop de heuvel (waar anders). We passeren een verlaten kerkje uit 1845 en dito begraafplaats. Niet helemaal verlaten, want de lokale dakloze voelde zich tussen de graven en geesten in zijn tentje klaarblijkelijk prima thuis.
We zetten de tocht voort en we genieten onderweg van de bramen en frambozen die zich op de zonnige kant van de muren hebben genesteld. De ruïne trakteert ons op mooie vergezichten en we ontdekken dit door een rondje rond het terrein, waarna we weer afdalen naar de stad. We kopen onderweg nog even een mooi huisje aan een rustige weg en trakteren ons bij de lokale pub op cheap drinks. Daar zit dan ook de crème de la crème van de Engels locals en we verbazen ons over de mensheid in zijn algemeenheid. Via de Booths supermarkt hebben we ons avondeten gescoord en de zinnen zijn gezet op de zonsondergang en diens kleuren bij een trein-viaduct nabij Chapel le Dale. Rond half 8 vertrekken we en rijden we de Yorkshire Dales in. Vreemd, hoe dat landschap met een 20 tal miles kan veranderen. We parkeren uiteindelijk bij de Station Inn, een pub volgehangen met de Union Jack vlaggen van het Verenigd Koninkrijk en lopen naar het viaduct.
Harry Potter kwam bij ons op, bij het zien van het indrukkwekkende Ribblehead bouwwerk. De bogen overspannen 400 meters aan vallei en de waterdruppels in de ijzeren regengoten fungeren als mysterieus tikkende asynchrone klokken. We lopen onder en rond het viaduct en settelen ons uiteindelijk op een kleine rots tussen de honderden vliegjes en muggen, met de konijntjes die zich langzaam aan veilig wanen voor hun eigen avondwandeling. Kom maar op met die miljoenen kleuren, wij zijn er klaar voor. Wij wel, de lucht dacht er anders over. Bescheiden tinten, maar veel bewondering voor het landschap, de heide en de meer dan 100 mensen die het leven hebben gelaten om de overspanning uiteindelijk in 1874 op te leveren. Wij relativeren nog even door, klikken nog wat kiekjes en trappen de BMW aan richting cottage. Het is inmiddels goed donker bij aankomst en we douchen de mix van zweetlucht en muggenbeten het putje in.

Geschreven door Ellens.reisblog