Alhoewel we in de afgelopen dagen al verwend waren met de prachtigste routes en uitzichtspunten was de route van vandaag wel misschien de mooiste route die we ooit hebben gereden. Rond half 10 vertrokken we van de camping, na een lekker geroosterd broodje uit onze toaster. Terug naar het Yosemite National Park. Yosemite is de laatste jaren, en ook dit jaar weer, geteisterd door vele bosbranden en dit was goed te zien op het eerste deel van onze route, grote gebieden met alleen zwart verkoolde resten van ooit machtige bomen. In het park vervolgden we Highway 120 naar de Tioga Pass. Deze route is voor 90% van het jaar gesloten, dus we hadden geluk. Deze weg loopt door het Yosemite Park naar de Tioga Pass op een hoogte van 3011 meter, is circa 70 mile lang en te rijden in circa 2 uur volgens onze navigatie.
Wij hebben er echter meer dan 4 uur over gedaan, zo vaak zijn we gestopt om te genieten van de omgeving, de fantastische views en om foto's te maken. Wat een belevenis deze route, zeer zeer de moeite waard en ook gemakkelijk om te rijden.
En net als je denkt dat je alles wel gezien hebt, Yosemite Park hebt verlaten, bereik je het Mono Lake en is het uitzicht wederom adembenemend. Wat een kleuren en wat een bijzonder zoutmeer met zijn vreemd gevormde tufa's.
Omdat we geen haast hadden, en we niet te vroeg op de Camping bij Bishop wilden aankomen, besloten we ook het uitstapje naar Bodie mee te nemen, zo'n 15 mile verderop. Bodie is een beroemde spookstad, ooit gesticht door de golddiggers en verlaten nadat er in de mijnen geen goud meer werd gevonden. Het stadje is in 1962 gekocht door de staat Californië en nu een toeristische trekpleister. Veel van de oorspronkelijke, bijna geheel houten stad is verwoest door brand en de tand des tijds, maar er staan nog een groot aantal bouwwerken op een prachtige plek. Ze lijken zo te zijn achtergelaten, indrukwekkend om te zien. Een atelier waar je de sigaretten, de petroleumlampjes en zelfs springstof kon kopen, was bedekt onder een dikke, in tact gelaten, hoop stof. Onze verwachting was dat we daar een half uurtje zouden rondkijken, maar we stapten echter pas na 1,5 uur weer in de Camper, ook weer zeer de moeite waard en een leuke afwisseling na al dat natuurgeweld. Ook Sander had het hier goed naar zijn zin. Wat later dan verwacht kwamen we weer terug bij het Mono Lake waar de zon helaas was verdwenen onder een hele grote donkere wolk. Het was inmiddels ook al 6 uur geweest en nog 1,5 uur rijden naar onze volgende camping, Four Jeffreys Campground, gelegen op 8000 feet hoogte, wederom midden in de natuur.
We wilden graag voor het donker daar aankomen, dus besloten we omwille van de tijd rechtstreeks naar de Campground te rijden en Bishop links te laten liggen. We hadden nog wat ingrediënten in de Camper om een maaltje van te maken.
Dat was een wijs besluit, de Camping lag prachtig in de middle of nowhere, en we arriveerden daar rond een uur of 8.
Nog lekker even een pastaatje gegeten, waarna Sander ging slapen, Richard de foto' s ging bewerken en ik nog even de reisverslagen ging bijwerken, onder het genot van een wijntje.
Rond half 11 was het weer tijd om de ogen te sluiten en te dromen van al het moois wat we die dag allemaal hadden gezien. Omringd door echte native Americans en een meer dan kabbelend beekje hebben de beren waarschijnlijk weer ritueel om onze camper staan dansen, zonder dat we er ook maar iets van hebben meegekregen.
Morgen naar Las Vegas, wat een contrast zal dat zijn met de natuur van de afgelopen dagen.

Geschreven door Ellens.reisblog