50 Tinten in het grijs..zo begint de dag. En als we refereren naar de spijker op de kop, bedoelen we niet de spijker in de band. Maar die zat er toch.. Met nadruk op zat, want Paul (de eigenaar van ons verblijf) wist wel een mannetje. En ach, als het weer niet heel super is, kun je prima 15 minuutjes rijden naar de shop van de lokale Subaru Impreza rally fanaten, Woodside Garage in New Mills. 15 Minuten rijden, 15 minuten band effe wisselen en plakken. Geen McLaren tijden, maar zeker wel top service, want de kosten, well Sir, we willen gewoon dat u een fijne vakantie hebt. Paul vertelde ons bij terugkomst dat de blauwe Suburu die buiten stond bij de garage van hem was en dat Rob (de mechanic) dit wel vaker deed, omdat ze elkaar helpen. Waar is die tijd gebleven dat wij dit ook zo adapteerden?
Eenmaal weer terug in het huisje, hebben we Sander uit het bed getrommeld. We gaan! Eerst even snelladen in Stockport (vlakbij Manchester). Hier zie je de diversiteit van de Britse bevolking. Van gezet tot ronduit obesitas, van nauwelijks een dak tot aan dakloos. Stockport kent vast een mooier verleden. De overdekte market was wel leuk, klein en idyllisch. Ook hier...geen kip te bekennen, zelfs niet bij de slager, want die had er ook geen zin meer in vandaag. Effe doorlopen dan maar naar een heuse bierbrouwerij Robinson met een mooie historie. Geen tour, want de guide had vrij vandaag. Toerisme is hier geen commodity.
Terug bij de vers opgeladen auto (tussen de bij Mac Donalds fout-geparkeerde McDelivery Paki's) zetten we koers naar een gebied down memory lane voor Richard tijdens de Sismatec periode Wilmslow, Alderly Edge, Cheshire en vanzelfsprekend Proseal town en vervolgens weer terug naar Tunstead Milton. We gaan vanavond naar The Coast, een posh Italiaans restaurant in Prestbury, temidden van alle pracht en praal van de woningen van de goed betaalde voetballetjes bij Manchester. En ja hoor, de buit van vandaag bevat gespotte Ferarri's, Bentley's en ander duur spul.... stond daar toch gewoon een dikke IX3 tussen..;-)
De ontvangst is in stijl, een dame van 1,5 turf hoog van Spaanse bloed bleek een gezellige truus te zijn die de wijn prima kon aanbevelen.
De Florentijnse steak was zeker weer zoals Richard hem herinnerde, erg goed! En vullend..dus we zette na het eten weer koers naar t huisje.. Lekker uitbuiken op de bank. Neflixje d'r bij.....en de klok spint maar door..

Geschreven door Ellens.reisblog