Tsja..en als je dan s'ochtends wakker wordt met het idee dat er de gehele dag regen verwacht wordt, is het een vreemde gewaarwording om de zonnestralen door het raam te zien schijnen. Overigens, als dat je niet wakker maakt, is het wel een over-ijverige klokkenluider (in de letterlijke zin dit keer), die de kerkklok nog ziet als instrument, in plaats van een nodeloos hard klinkend stuk staal. Gauw nog even naar buiten voor een paar plaatjes van ons verblijf en haar omgeving.
Enfin.. de Strickland Arms is geboekt voor de lunch, dus na het langzaamaan ritueel van Sander, waren we uiteindelijk toch zo rond kwart over twaalf in de authentieke pub voor de traditionele Sunday Roast. Geen fancy dingen, maar gewoon een schreeuwende uitbater en bibberend personeel. Terug in de tijd dus.
Roast van beef en lam werd geflankeerd door Fish & Chips voor Sander. Mega goed eten, dat was het. Drinken hoefde je er niet bij te bestellen. De jus was voldoende. En, zo rond half 2 rollen we richting auto en zetten koers naar de kust.
Met het verhaal in ons achterhoofd van de Chinezen die kokkels raapten en door het drijfzand bij vloed verdronken, zo'n slordige 15 jaar geleden, blijven we netjes op de weg en rijden we door een afwisselend landschap van grove rotspartijen, 50 tinten groen en zien we de blauwe lucht plaats maken voor de grijze.

De pier bij Roa Island is schitterend..eh, ik bedoel.. was ooit in 1830 schitterend..sinds de tweede wereldoorlog lijkt het oord wel een spookstad. Gelukkig is de reddingsbrigade van de kustwacht daar wel gevestigd om mensen te redden, die nog te redden zijn. Het dorpje is opgegeven, zo het lijkt.
Dus, we zetten koers naar het schiereiland aan de overzijde van het fort waar we vanuit de pier zicht ophebben (Piel Island). Je verzint het niet..die naam..
Anyway.. wij op zoek naar de vuurtoren op South Walney. We weten dat hij er staat, maar naarmate we dichterbij komen, speelt de natuur ons parten. Dikke regenbuien doen ons echt wel twee keer nadenken om de droge cabine van de auto te verlaten. De vuurtoren bestaat voor ons gewoon op internet, helaas.
Dan maar rechtsomkeert en onderlangs het Windermere rijden. Uitzichten die ons soms doen denken aan Wales, ritten die ons doen wanen aan het Como meer te zijn, plaatsjes nog toeristischer dan Valkenburg tijdens de kermis en weer wat je verwacht in Engeland. Goh..wie vertelde ons ook alweer dat er in het Lake District op sommige plekken 3000mm op jaarbasis aan water kan vallen?
Lekker koers zetten naar Heversham, klein broodje eten en samen de Verraders kijken. Buiten doen ze het licht voor ons uit, wakkert de wind nog wat aan en gaan wij zo onder het mooi victoriaans opgemaakt Downton bedje.

Geschreven door Ellens.reisblog