Het is 9.15 als we klaar zijn. We willen pinnen maar het lukt niet echt. Het is 9.45 uur als we de camping verlaten 3 nachten € 122,00 Op naar de veerboot, de weg ernaar toe liep vlekkeloos prachtig. De overtocht duurt een uurtje. Wat een prachtig land met afwisselend landschap. Maar wat eerst zo goed ging valt nu tegen onze navigatie valt steeds weg. Plus dat we ook weer te maken hebben met wegen zonder vangrail en stijl omhoog, ja en als de navigatie het niet doet kan je tegenwoordig niks meer. We kwamen steeds op de meest gekke wegen aan, waar elkaar passeren onmogelijk is. Tussen de appelbomen en dit keer geen olijfbomen. Soms bij een boer achter huis. We belanden in een gebied waar je liever niet wil zijn. Huizen waar je nog de kogel gaten kan zien. Je voelt dat hier nog een strijd is geleverd. Hier is behoorlijk oorlog gevoerd. We zien kleine kinderen die zwaaien naar ons we zwaaien terug. Ze leven waarschijnlijk in dit niemandsland en waar deze wegen niet te vinden zijn op de kaart. Zigeuners die waarschijnlijk deze leegstaande huisjes gekraakt hebben. We wagen ons er maar niet aan om de weg te vragen of hier te stoppen je zou je zo kunnen voorstellen dat hier of daar nog een bom ligt. We beginnen nu toch te balen je hoort takken tegen het dak aantikken. Maar het voorkomen, lukt niet echt. Er komt een camper bus aan Nederlanders misschien weten ze de weg.
Ze zijn behulpzaam en nodigen ons uit mee hun mee op te rijden, maar op Google map staat bij ons 12 km en bij hun 40 km. Dus laten wij ons eigen weg maar uitstippelen. 16.00 uur we komen weer in de bewoonde wereld. Dus weer terug en weer een weg die ophoudt, weg afgesloten. En nu dan maar vragen aan de wegwerkers waar moeten zijn om 17.00 uur gaat de weg weer open, dus maar weer terug. We worden nu toch wel moe. Hans en Baukje zijn er nu ook wel klaar mee. We zoeken een wegrestaurant op. Hans en Baukje staan er op ons te trakteren. Nee dit willen we niet maar wat ook zeggen nee is nee bij hun. En kijk eens wie er ook zijn, de twee Nederlandse dames waar we mee op mochten rijden. Ze zijn dus ook even ver als wij. Ze herkennen ons en we wensen elkaar sterkte en hopen dat we op de eindbestemming komen. Het is 18.00 als we voorbij het park rijden. Dus we hebben gevonden waar we morgen naartoe willen. Maar nu nog een camping de eerste is vol, maar nu zitten we op camping Korana. En onze schotel doet het nu ook dus vanavond de tv even aan.

Geschreven door Ankie.op.pad