Donderdag 16 augustus 2018, Hordaland, Noorwegen
Het regent niet normaal, hier moesten de langste gletsjers zijn. We hadden erg veel zin om dit op te zoeken. Helaas was onze camper te breed om dit pad te volgen. Het was veel te vies om dit lopend te doen We probeerden gisteren al een waterval te bezoeken. Zonder succes de weg was zo smal dat je niet meer kon keren, Dan staat het zweet je in de handen, niet normaal. Dat willen we niet weer mee maken. De weg was 7 km steil omhoog, en dan nog 2 uur klauteren dat was voor ons genoeg om dit maar niet te doen. Dus besluiten we naar Røldal te gaan 42 km op de Tomtom. We hebben in Odda de weinig interessante industriestad nog wat foto’s genomen van een oude fabriek. Dit zou voor Edith mijn collega de allermooiste en fascinerende plek zijn geweest. Op naar Røldal, een bergdorp aan de rand van de Hardangervidda. Hier staat een eenvoudige staafkerk.
Røldal stavkirke de kerk in Ringery zelf dateert uit het begin van de dertiende eeuw maar het interieur is jonger.



Nog tot na de Reformatie, tot 1835, werd de kerk jaarlijks door de pelgrims tijdens de Johannes mis bezocht. Het kruisbeeld begon in deze nacht te “zweten,” werd van het koorgewelf afgenomen en naar het altaar gedragen. De pelgrims mochten het kruisbeeld om de beurt met een laken aanraken en afwissen, om dan met dit laken hun wonden te bestrijken. Hierna zou genezing volgen ....
Het “zweet” was echter condens dat was ontstaan doordat de vele mensen en de kaarsen de kerk snel hadden opgewarmd. Alleen in Noorwegen zijn ze nog te vinden. Van de ca. 1300 kerken die er in de veertiende eeuw in Noorwegen hebben gestaan, zijn er nog maar tweeëndertig over. De staanderbouw onderscheidt zich door het feit dat het dak wordt gedragen door grote palen: eerst vier, één op iedere hoek, later door wel twintig.
Op de puntgevels verschenen later drakenkoppen, pieken en krullen. De drakenkoppen dienden niet alleen voor versiering; ze moesten ook de boze geesten op een afstand houden.
Een staafkerk heeft zelf nooit klokken: hiervoor zijn losstaande klokkentorens gebouwd. Na deze kerk te hebben bekeken zijn we weer gegaan
In de provincie Hordaland, ongeveer 20 km ten zuiden van Odda, dondert de Låtefossen woest naar beneden. Låtefossen wordt gevoed door Lotevatnet, gelegen op ongeveer 340 meter. Het is een dubbele waterval die direct aan de weg ligt en mede daarom druk wordt bezocht. Vlak voor de weg (brug) komen de twee stromen bij elkaar en stroomt het water onder de oude brug door in de rivier Grønsdalslona. Het verval van Låtefossen is 165 meter.
Overal waar je reed spoot het water uit de bergen. We rijden verder op de E16 en passeren heel wat tunnels. Het werd erg mistig en al wat donker en het leek net of we steeds hoger kwamen ik was moe en wilde eigenlijk wel stoppen. Onderweg kwamen we nog een Duitse camper tegen hij was van de weg geraakt. Ja dan ben je nog banger johan wou hem helpen maar ja wij konden ook geen kant uit. Zoals wij het konden zien liet hij merken dat hij geen hulp meer
nodig had en dat alles goed was. Onderweg kwamen we weer een Duitse camper tegen Johan melde aan hem dat er een camper naast de weg lag hij zei moet ik ze helpen nee volgens ons niet. Maar wij vonden het toch wel prettig dat hij er nog langs moest landgenoten helpen elkaar want je blijft wel met een gevoel zitten moesten we wel stoppen, We waren van plan om te overnachten in Sand maar kwamen een bord tegen dat we nog 30 km moesten rijden hoe kon dit we zaten toch al uren in de camper en het was totaal 42 km. Daar kwam nog bij dat Stavanger de andere kant op ging. Dus hebben we dat maar gevolgd en kwamen bij Nesvik aan waar de veerpond ging naar Hjelmeland, hij ging om het kwartier dus deze hebben we genomen en zijn doorgereden naar de haven van Tau. Wat een prachtige plek. Moe maar voldaan hebben we een wijntje en een biertje gedaan mooi.

Geschreven door Ankie.op.pad