Na de lunch stappen we op de fiets voor een toer door de omgeving.
Af en toe vangen we een glimp van de Donau op. We genieten van het uitzicht maar het is toch nog een hele klim. Zo nu en dan stoppen we even.
En genieten van de mooiste uitkijkpunten in de verte. En hans probeert zijn drone uit.
We besluiten de Kollmitzberg op te fietsen het heeft een hoogte van 469 m -
Ik ben dan ook behoorlijk moe ik kan niet meer, wanneer je goed bent getraind of je naam is Hans, Baukje of Johan dan is het aan te bevelen.
De bedevaartkerk van St. Ottilie op de Kollmitzberg, die al van ver te zien is willen hun opzoeken.
Als ik denk aan de hoogte die mij nog staat te wachten haak ik af. Het is leuk geweest. Ik besluit om langzaam weer afte glijden.
Ik maak hun duidelijk waar ik langs zal fietsen ze vinden het geen probleem.
Hun krijgen nog een serie fikse klimmetjes te maken. Maar volgens hun zeker de moeite waard.
En ik geniet van het uitzicht de natuur de zon heerlijk niet wetend dat ze mij al voorbij zijn gefietst.
Grote paniek waar was Ankie ja en mijn telefoon maakte ook geen verbinding maar al goed eind goed, Ik vond het ook al lang duren en besloot terug te keren en de oude route weer terug te fietsen en ja hoor daar stonden ze .
Het verloren schaap was weer terug.
Naar het avond eten besluiten we om een blok om te lopen.
We maken even een verkenningstochtje; dit dorpje bestaat uit 1 lange straat.
We zien in het midden van de straat treden die omhoog gaan naar het kerkje.
Helaas is de deur op slot maar een paar van de dorpelingen vonden het leuk om hun kerk aan ons te laten zien.
Hoe lief het is nu 19.15

Geschreven door Ankie.op.pad