Zijn we weer.
We hebben de camoing in Tirana vanochtend verlaten. Het was een prachtige plek aan het meer. Eigenaar zeer behulpzaan voor zijn gasten. Niet gasten, die vanaf zijn steiger wilden zwemmen, verwijderde hij direct. Aangezien het een stevige vent was en geen tegenspraak dulde was dat ook geen probleem voor hem.
Perfecte gozer voor zijn gasten.
We gaan dezelfde hobbelige grindweg met kuilen weer af om bij wat asfalt te komen. Onze camper, die we deze maand exact 20 jaar in bezit hebben, doet wat we vragen.
We komen bij de autobaan (hoofdweg) en verwijderen ons vanaf Tirana. Het geeft hier en daar file. Opletten, want ze gaan links en rechts langs je heen.
We krijgen lucht en we gaan weer.
Voor Shkoder moeten we op 1 baan. We komen vanaf 2 banen en een derde moet bijvoegen. Maar daar waar asfalt ligt wordt alles gebruikt. Vluchtstroken, weg kanten enz. Uiteindelijk tel ik 5 banen auto’s die zich naar 1 baan moeten persen. Opletten en sommige ruimte geven en ook je plaats behouden. We hebben wel contact met andere automobilisten via de open ramen. Kreten als: This is Abanië. Where you from? Etc. Alles bij elkaar 30 minuten voor we weer een beetje rijden. Koffie drinken bij een mogelijke stop slaan we over anders kom je er niet meer tussen.
We willen nog wel een soort supermarkt. Die vinden we als een Big Market. We stoppen en gaan shoppen. Betalen met ViISA is mogelijk. Moet je wel eerst vragen anders sta je voor een verrassing.
We gaan weer verder richting Montenegro. Voorbij Shkoder veel zigeunerkampen links en rechts.
Na verloop van tijd bereiken we de grens met Montenegro. Gaat vlot en na controles paspoorten en autodocumenten krijgen we nog wat stempels en we rijden Montenegro in.
We volgen trouw onze navigatie, totdat hij ons een onooglijk bergweggetje in wide sturen. Doen we even niet. We volgen de hoofdweg . komt goed.
En het kwam goed.
In Montenegro verlaten we ergens de hoofdweg en we komen bij een parking van een restaurant. Is het hier? Geen idee. Bij navraag moeten we nog zo’n 1,5 km verder.
Smal weggetje wederom met gaten. Dan zien we een bordje met autocamp. Dit moet het zijn. Een jonge man stond ons al op te wachten. Hij was gebeld door het restaurant. We zijn op onze plaats. Purple Eye Estate, Camp and Winery. Dat was ons doel, maar de coördinaten klopten niet, vandaar het restaurant. Blijkt toch famile o.d. van elkaar te zijn.
We worden welkom geheten door Piko. Blijkt een zoon van Dragon te zijn, die de Winery weer van zijn opa heeft. De zoons Piko en Marko zijn een camperstop begonnen tussen de druivenranken. Zijn daar pas een maand mee in bedrijf. Ze doen werkelijk alles om het je naar de zin te maken. Moeder bereidt zelfs diner en ontbijt als je dat wilt. Een flesje wijn kopen ook mogelijk.
We staan perfect en het worden minimaal 2 nachten.
Voor ons weer zo’n pareltje van een overnachtingsplaats.
Onze tour vandaag!

Geschreven door Vogel