Op tijd opstaan vandaag, want ik wil de drukte een beetje voor zijn. Helemaal op tijd is niet gelukt, want de zonsopgang van 5:15 uur hebben we gemist. Toch iets té vroeg zo in de vakantie.

We rijden met de camper naar het Visitorcenter en vanaf daar pakken we om half negen al de shuttlebus naar het begin van de South Kaibab Trail. In grote gedeeltes van het park zijn alleen deze shuttle bussen toegelaten. En op veel andere parkeerplaatsen mogen alleen campers van maximaal 22 feet. Dat is die van ons, dus we waarderen ons relatief kleine campertje weer een beetje extra. Het shuttlebus systeem werkt echter prima, op een enkele gestresste buschauffeur na. 😅

De South Kaibab Trail gaat een heel eind naar beneden de canyon in, en is in totaal 24 km. Dat doen wij niet, omdat het te warm is, die afstand belachelijk ver is en lopen niet de favoriete bezigheid is van de pubers. Wij lopen naar het Ooh Aah Point, 3 km heen en terug. In het begin van de route hebben we last van terror eekhoorns. Ze zijn zo brutaal dat ze echt op je af komen voor eten en ze je volgen. Eentje springt er zo tussen ons door, en zorgt met dit schrikeffect ervoor dat we bijna 1200 meter lager in het ravijn belanden. 😅
De heenweg is naar beneden en geeft prachtige vergezichten over de Grand Canyon. Eén keer raden waarom dit punt het Ooh Aah Point genoemd wordt? Inderdaad omdat iedereen hier Oooooohhhhh of Aaaahhhh zegt omdat het zo mooi is. We nemen nog wat extra foto’s, en ik voel mij een beetje als Bassie en Adriaan in Amerika. Voor diegene die van een andere generatie zijn…..dat was een tv-programma met een clown en een acrobaat die samen avonturen beleefden. Ik weet nog dat ik toen al onder de indruk was van de beelden van Amerika. Bassie en Adriaan zouden nu trouwens nog steeds perfect passen in het decor van het Circus Circus hotel, waar wij in Las Vegas in sliepen. Net zo retro.
Dat even terzijde. De weg terug omhoog de Canyon weer uit, is best even een klim. Gelukkig ligt deze route in de ochtend grotendeels in de schaduw. Maar onze waterflesjes zijn leeg als we bovenaan zijn. Overal watervul punten hier in het park, dat is heel goed geregeld.

We pakken de shuttlebus naar Yavapai Point. Ik weet het, ik kan het ook niet uitspreken. Vanaf daar volgen we de trail of time langs de Rim naar het Verkamp’s Visitorcenter. De jongens vinden dit stom, want wie gaat er nu 2 kilometer lopen, die er uiteindelijk bijna 3 blijken te zijn, als je ook de bus kunt pakken. Met vrolijke tieners volgen we de trail, die de geschiedenis van de Canyon weergeeft en laat zien wat voor verschillende soorten gesteente er in welke lagen zitten. Na deze trail is het duidelijk genoeg geweest met het wandelen 😃, en pakken we de bus terug naar het andere visitorcenter waar onze camper staat.

Inmiddels hebben we behoorlijk honger gekregen en terug op de camping zorgen broodjes hotdog voor weer een lach op de gezichten van Luuk en Cas. Deze middag doen we even rustig aan, filmpje kijken, een boek lezen etc. Ook weleens fijn na al die indrukken. Rogier ontdekt dat de uitlaat van de aggregaat los zit en een ander plaatje verbogen is, en ligt nog even onder de camper omdat in orde te brengen.

Uiteraard wordt ook het dagelijkse ijsje nog gehaald, want de temperaturen blijven hoog.
Oh ja, en we hebben vandaag een paar herten gezien! Een beetje wildlife is altijd leuk.

Geschreven door Travelmemories