Vanmorgen al vroeg naar Quiraing om een parkeerplaats te hebben en te wandelen.We hadden de korte route, ongeveer 2.30 uur wandelen gekozen. De route ernaartoe was erg mooi en er was ruimte genieten om te parkeren. We begonnen vol goede moed aan de wandeling. Schitterende uitzichten, een gemoedelijke wandeling. Er waren nog niet veel mensen op pad. Het laatste deel was vooral omhoog lopen maar het laatste stuk was een keurige trap naar boven. Op de top was het uitzicht erg mooi maar wat naar boven gaat moet ook weer naar beneden. Dit stuk was voornamelijk drassig grasland en hier en daar lagen stapstenen om de ergste modder te ontwijken. Op 1 stuk was er een aardverschuiving geweest waardoor het pad onbegaanbaar was. Hierdoor zochten we een alternatief waarbij we een stukje hoger opgingen. Voor ik het wist gleed mijn voet weg en gleed ik zo’n 3 meter naar beneden. Dit ging gepaard met een harde knak, die zelfs door anderen gehoord werd. Voor mij duidelijk: er breekt iets! Daarbij ineens veel pijn. Beduusd bleef ik op het pad zitten. Ik voelde direct mijn enkel opzwellen, dus schoen uit. Mensen schoten te hulp en ik wist dat ik niet op eigen kracht verder kon. De alarmcentrale (999) werd gebeld maar uitleggen waar je precies bent …..
Uit het niets kwam een gezin met verbanddoos. Een man stelde zich voor als Nick en vertelde dat hij een medische achtergrond had en werkzaam was geweest als begeleider van bergwandelaars in Nepal, Alaska en de Andes. Hij was in staat de coördinaten door te geven en de berg rescue in te schakelen. Intussen waren de Midges als een ware plaag wolk om ons heen. In mijn haar, mijn kleren. Bij een zuchtje wind waren ze even weg om daarna in grote getallen weer te voorschijn te komen. Richard probeerde me zo goed mogelijk toe te dekken en ons midgesmutsje op te zetten ter bescherming. Na wat voelde als een eeuwigheid kwamen er een grote groep mannen aan van de bergwacht en werd ik vastgesjord. Door de mannen gedragen, met een Pentrox inhalator in de hand om de pijn te bestrijden werd ik op de brancard met wiel naar beneden gereden. Razendsnel was ik beneden, soms glijdend over de hei en het gras. Dan weer over hobbels met een wiel eronder. Beneden hebben we nog lang moeten wachten op een ambulance. Tijd genoeg om met mijn redders te babbelen. Naar een uur was de ambulance er en ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Dit kleine ziekenhuis ligt 10 minuten van ons huis je af. Inmiddels zijn er foto’s gemaakt maar het ziet er niet zo goed uit. Mijn voet is opzij geschoven en beide botten van de enkel zijn gebroken. Er moet dus nog geopereerd worden maar dat doen ze hier niet. Dat moet thuis. Ze kunnen hier wel de boel aan elkaar zetten. Dat gaan ze dus ook doen, en dan in het gips. Richard gaat intussen wat eten want die arme man staat maar uren machteloos te wachten met een lege maag. Vanavond hebben we een gesprek met de arts.

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis