Het weer is omgeslagen. Vanmorgen bleek er een stevige woei te zijn. Wij hadden ons voorgenomen vroeg naar de Fairy Pools te gaan, de poelen van de elven. Het kan daar erg druk worden, dus voor de meute aan dan maar. Bovendien is er in de middag regen voorspeld. Iets later dan gepland rijden we de weg op naar de Fairy Pools. Dit is een 1 baansweg met uitwijk mogelijkheden. De uitzichten zijn heel mooi, maar het is wel erg bewolkt. De Fairy Pools zijn vooral bekend vanwege het azuurblauwe water wat des te meer zichtbaar is op een zonnige dag. Rond half 10 rijden we een grote parkeerplaats op waar jongelui met hesjes aan hun best doen de auto’s een plekje te wijzen. Er is nog plek zat, maar we zien ook al rijen met mensen lopen. Het is duidelijk waarom dit een toeristische trekpleister is. Je kunt zo de auto of bus uitrollen, de straat oversteken en je ziet de eerste waterval al. De hele wandeling is zo’n 2 km heen en 2 km terug. We lopen langs het water dat overal kleine watervalletjes vormt. Mooi hoor, schoon helder water enzovoort. Toch zijn we niet geweldig onder de indruk. Ik denk dat bezoekjes aan het azuurblauwe water van de Soca in Slovenië, de Plitvice watervallen van Kroatië, watervallen in IJsland en een bezoek aan de Hollentalklamm in Duitsland, ons verwende bezoekers heeft gemaakt. Laten we zeggen, de reis er naar toe was indrukwekkender dan de eigenlijke attractie.
Richard maakt op verzoek een foto van een jong gezinnetje en het zware accent van de vader in kwestie maakt duidelijk dat hij uit Liverpool komt. Tja en dan gaat het al gauw over voetbal.
Wij houden het voor gezien en gaan terug naar de auto. Dat we vroeg waren en het nog niet zo druk was, zien we op de terugweg op het smalle weggetje. Grote campers krullen omhoog en verstoppen de weg, omdat ze, ondanks de passeerhaventjes, elkaar niet kunnen passeren. Zo ontstaan nogal wat opstoppingen. Het duurt dus wat langer dan de heenweg.
We hebben ontdekt dat er op een klein uurtje rijden een vuurtoren staat op het uiterste westelijke puntje van Skye die het bezoeken waard is. Dat willen we eigenlijk ook zien.
Wij zitten amper in de auto of het regent al. Van miezer tot bui. Toch wagen we de tocht naar de vuurtoren. Het ergste wat er kan gebeuren is dat er niks te zien is, en dan rijden we gewoon weer terug. De route naar de vuurtoren gaat ook via een smal weggetje met schapen en verdwaalde witte huisjes die dan ook nog samen een dorpje of woongemeenschap vormen. De harde wind en het druilerige weer maakt dit toch ook wel weer echt Schotland. Als we bij de parkeerplaats aankomen zien we ….. jawel, een Nederlandse auto, waar juist 2 doorweekte meisjes en hun ouders bij staan. Wij vragen hen even naar de toestand mbt wandelroute en uitzicht en het enthousiasme wordt niet onder stoelen of banken gestoken. Ja, zeiknat, maar het was het zo waard! Het toeval wil dat ik mijn regenjas in het huisje heb laten liggen. Galant als Richard is, mag ik zijn jas aan. Hij heeft nog een andere regenbestendig jasje. Maar net als wij naar de toren lopen, …..is het droog. Het klaart op!
Inderdaad is het heel mooi, ondanks de stevige wind. Na de wandeling stoppen we bij een minirestaurantje bij het gehucht Lephin voor een kop koffie, want wij zijn een beetje verkleumd. Het is 14 graden. Het is binnen erg druk, maar de koffie is heerlijk en we nemen er ook een Flapjack bij. Het hoofdbestanddeel is havermoutvlokken en het voelt als een baksteen, zo zwaar, en het vult dus goed.( Bovendien is het erg lekker, met zwarte bessen en wit glazuur) We rijden weer terug en stoppen nog even bij een instagramwaardig bruggetje:The Sligachan Bridge. Uiteraard is ook over deze brug weer een mooi Schotse mythe over elven. Hierbij zou je met je hoofd 7 seconden onder water moet gaan, het water niet afvegen en dan zou je oneindig mooi en wijs zijn. Naja, dan maar niet wijs en mooi. Wij houden de hoofden droog. Eenmaal thuis zien we zon! Een smalle streep schijnt precies over ons huisje! Welkom thuis!

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis