Vanmorgen regende het een beetje. Na een stevig ontbijt gingen we richting de A22. De Brenner. Deze weg is berucht vanwege de files richting Gardameer, maar vandaag, in de regen, was het prima te doen. De bergen veranderden langzaam in de kenmerkende Italiaanse Alpen. Rond Verona gaf de meter van de auto 200.000 km aan. Een heugelijk feit, al is dat dan wel zo’n beetje de afstand wanneer de eerste problemen zich aan kunnen melden. De povlakte, richting Bologne is uitermate saai te noemen en het was dan ook fijn dat we richting Florence en de Apennijnen konden gaan. Ellenlange tunnels en mooie uitzichten. Bij de parkeerplaats een oorverdovend lawaai van Cicaden, dit is Italië .Zo langzaam komen we richting Rome. De reis verloopt voorspoedig en we verbazen ons telkens weer over het soms asociale rijgedrag van de Italianen. De parkeerplaatsen zijn druk maar de bijbehorende winkels een lust voor het oog, vooral als je van chocolade houdt. Het wordt kunstig opgestapeld. Tegen 4 uur kunnen we eindelijk de snelweg af, bij Orvieto. Het is ons de laatste kilometers opgevallen dat de airco geen koele lucht meer blaast. Is het ding misschien oververhit? Het is tenslotte 33 graden. Bij het tolpoortje van de snelweg horen we een hard geraas, waarvan in eerste instantie de gedachte aan een trein opkomt. Aangezien we naast de rails staan niet zo verwonderlijk. Maar we moeten vaststellen dat het geraas uit onze motorkap komt. Voorbij de poortjes rijden we de eerste parkeerplek op die we zien, en ja, er is duidelijk iets mis. Nadat we bekomen zijn van de eerste schrik komt de gedachte op: wat nu? Op de parkeerplaats tegenover staat een service-auto met een man erin dus ik loop er heen om eens te vragen of hij helpen kan. Natuurlijk is zijn Engels zo slecht dat ik me niet verstaanbaar kan maken maar dankzij de vertaalmachine op Google komen we een heel eind. Hij heet Cristiano. Nadat hij het geratel heeft gehoord geeft hij aan achter hem aan te rijden. Hij brengt ons naar een garage waar nog iemand zijn Italiaanse mening laat horen. Ze zijn het geloof ik niet helemaal eens en in rap Italiaans wordt er gediscussieerd. De lager van de aircopomp zit vast. Advies van Cristiano; voorzichtig rijden. Laat weten als je op plaats van bestemming bent en maandag kan hij ons voorzien van deskundige hulp, niet bij de garage waar we zo juist waren want die is is te duur. We rijden voorzichtig richting Bolsena. Nog 12 km. Het begint vreemd te ruiken in de auto en 6 km van de eindbestemming af besluiten we de auto stil te zetten. Ik bel de ANWB die ons goed te woord staat en een sleepauto regelt. Net als ik denk de eigenaar van ons huisje te bellen gaat de telefoon. Het is de eigenaar van het huisje. Ik leg hem de situatie uit en hij biedt aan ons op te halen. Ik leg hem uit waar we zijn en dan begint het wachten. Er komt een sleepauto aan maar die is voor de auto die naast ons op de parkeerplaats staat, ook stuk! En dan komt onze sleepauto. We hebben de kofferbak al leeggehaald. Laat het niet die zelfde vent zijn waar Cristiano het niet mee eens was? Hij sleept de auto weg op het zelfde moment dat de eigenaar van ons huisje aankomt rijden. Hij kan gelukkig goed Engels en tolkt voor ons. We zeggen de auto gedag, stappen bij de eigenaar van het huisje in en daar gaan we. 10 minuten later staan we bij ons huisje. Super schattig omgeven door oleanders. We kopen een fles wijn van hem en groentes en eieren bij de buren die als bonus nog een paar heerlijk verse zongerijpte tomaten toevoegen en wij zijn klaar voor vakantie. Inmiddels zijn we thuis in ons verweghuis. Maandagmorgen horen we hoe het verder gaat. Of een huurauto of de auto kan snel gerepareerd worden. We wachten af. We hebben al even met de voeten in het meer gestaan bij de ondergaande zon. We kunnen eventueel gebruikmaken van de mountainbike of op verzoek worden we naar de supermarkt of het dorp gereden. Geen haast, het komt wel weer goed! Wij zitten hier goed en een dag verplichte rust is geen straf.

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis