Naast kippen zijn er ook hanen die om het hardst te keer gaan, wij waren dus op tijd wakker. Manuel, de uitbater van casa do Manuel, stond op tijd voor de deur om ons naar de Pico Ruivo te brengen. Deze meer dan 1800 meter hoge berg is de hoogste van Madeira. Onderweg was het mistig en ik was al bang dat dat zo zou blijven, maar nog voor we de parkeerplaats bereikten, reden we in de zon met een uitzicht over een zee van wolken. Opgetogen begonnen we aan de wandeling de berg op over een breed geplaveid pad om de vele toeristen het gemakkelijker te maken. Wat een uitzichten, overal wolken….Ongeveer 1 kilometer voordat we de top bereikten was er de afslag naar Ilha. Omdat we er vanuit gaan dat ook een kilometer verder het uitzicht bestaat uit wolken nemen we de afslag naar het smalle overwoekerde pad. Er komen hier kennelijk niet veel mensen en een kapmes was misschien handig geweest. Desalniettemin is het hier erg mooi. Al vlot begint het pad te dalen met provisorische traptreden van boomstammen of steen. Aan beide kanten staat boomheide en bloeien de bloemen. Dalen is beter dan stijgen, maar naar enige tijd de trap aflopen begint dat wel te branden in de kuiten en benen. We nemen een pauze, eten een echte Madeira banaan ( klein maar fijn) en hervatten de wandeling. Langzamerhand beginnen de planten te veranderen. In dit gebied hangt vaak mist en de planten hebben daarom een beetje het karakter van een regenwoud. En het gaat maar verder naar beneden met inmiddels kuiten en benen die zo nu en dan trillen van de inspanning. Na zolang alleen de geluiden van de natuur om je heen valt ineens ander geluid op. We naderen en kruizen de Levada Caldeiro Verde. Meest druk bezocht en ook in onze planning. We blijven langzaam dalen en doorploeteren tussen de enorme varens, mossen en wilde hortensia. Overal bloemen, zelfs orchideeën. Ook nu verandert de flora. We komen ineens eucalyptusbomen tegen die heerlijk ruiken en lange slierten boombast achterlaten op de grond. Het wordt zonniger en warmer, het pad wordt breder en we dalen niet meer. Toch hebben we ergens een afslag gemist. Volgens de borden hadden we er al moeten zijn. De wandeling zou zo’n 10 kilometer zijn, we lopen nu al bijna 13 kilometer. Google weet het ook niet meer……we komen een geit tegen, wat natuurlijk duidt om menselijke aanwezigheid. We vervolgen het pad. Uiteindelijk is het Pokemon- go die wel de wandelpaden aangeeft en waarop een breder pad zichtbaar is. Opgelucht lopen we het laatste stukje van het wandelpad, met overal om ons heen de Agapanthus vol in bloei. Een klein eindje verderop is een mooi uitzichtpunt met bankjes waar we gaan zitten en een berichtje sturen naar Manuel om ons op te halen. We blijven niet zo lang alleen. Een vrouw komt ook op een bankje zitten . Na een poosje vraagt ze of we Nederlanders zijn en haalt opgelucht adem als wij dat bevestigen. ( ik snap haar vraag aangezien ze wellicht ons Drents niet direct herkend heeft als Nederlands). Haar telefoon doet het al 3 uur niet meer, ze heeft erg ver gewandeld en ze is alleen. Ook zij heeft een afslag gemist en is de geit tegengekomen. Ze komt uit Nijmegen en heeft zojuist de via Agapanthus gelopen, net als wij, i.p.v. de via Gladiola. Ze kan geen contact leggen met degene die haar zou ophalen……ze moet naar Santana, naar haar hotel. Richard helpt haar met de telefoon. Ze is heel blij als wij haar een rit aanbieden naar Santana, naar haar hotel. Zo loopt alles, voor iedereen weer goed af! Maar hoe toevallig dat we elkaar hebben getroffen.

Later die dag doen we nog even boodschappen en zien nu waarom de kerk en straat zo was versierd. Een bruiloft…. Het hele dorp staat te kijken. We kijken ook even, lopen langs de Santana huisjes en stoppen voor een Poncha. Dat hebben we wel verdiend!

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis