Gisteravond hebben we de keuze gemaakt een bergwandeling te maken. Vlak bij ons in de buurt is de Pap de huisberg van Glencoe. Al is hij maar 750 meter hoog, de wandeling schijnt een Alpine karakter te hebben. Totale afstand is 7 km, maar de laatste 100 meter is een “scramble “. Dit betekent losse stenen, geen route, en op handen en voeten klauteren. Dat laatste stuk sla ik in elk geval over. Mijn ervaring is alles behalve positief te noemen mbt “ scrambling”. We beginnen vroeg om 9 uur. De wandeling loopt door modder, waterstroompjes en een manshoog varenveld. We zijn alleen, heel in de verte lopen mensen een stuk hoger op de berg. Langzamerhand wordt het pad steniger, steiler en wordt het echt zweten, ondanks het feit dat het slechts rond de 16 graden is. De jasjes gaan uit. Als we even stoppen voor een kleine snack, leren we wat “ Midges” zijn. Deze kleine vliegjes zijn nog kleiner dan fruitvliegjes, kriebelen en het zijn er veel. Gelukkig zijn we er op voor bereid en we smeren ons in.
Een stel komt ons achterop en we babbelen even. Ze blijken uit de USA te komen, bij de grens net onder Vancouver. Zij lopen ons voorbij naar boven. Het uitzicht wordt mooier, de weg steiler en zo komen we bijna bij de top. Daar besluiten we weer terug te gaan, maar wel me onze wandelstokken! We hebben gemerkt hoe verraderlijk de losse stenen zijn. Op de weg naar beneden zien we de Amerikanen ook naderen. Slappe hoed op, bermuda aan, flink tempo. Als hij achter me is op een stijl stuk, hoor ik ineens de stenen ratelen en glijden. Ik houd me schrap, in afwachting van een botsing met de glijdende man. Net bij mijn hielen komt hij, op zijn buik tot stilstand. Ik heb de notie hem te vragen: Are you OK? Hij geeft aan dat vooral zijn trots en ego beschadigd is, maar dat het verder goed gaat. Volgens Richard, die alles heeft gezien, gleed hij eerst naar beneden, herpakte zich en viel toen voorover. Hij moet zich wel pijn hebben gedaan, maar ik ben er in elk geval goed af gekomen. Zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen, komen we weer bij de parkeerplaats die nu veel voller is en rijden we moe maar voldaan naar huis. We hebben de zon in ons gezicht en we zijn zelfs een beetje verkleurd!
Bij thuiskomst genieten we van een verdiende kop koffie met Schotse tompouce en dan komt ook de huiseigenaar langs. Hij houdt van babbelen en vertellen. We gaan nog even op onderzoek uit in buurt en komen zo bij Loch Achtriochtan. Bij thuiskomst komt de huiseigenaar nog eens langs om te vertellen hoe mooi het elders is (ik kon het niet allemaal volgen door het zware Schotse accent)In elk geval merken we aan de inwoners hier dat ze erg in hun sas zijn met het mooie weer! Wij boffen dus!
Morgen hadden we het plan opgevat om met de boot naar Skye te gaan maar alles is volgeboekt. Dus we nemen de brug morgen.

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis