Gisteravond zijn we vlot op bed gegaan. De koek was op. Vanmorgen helemaal stijf met spierpijn weer op. Het ontbijt was zozo. Men is hier kennelijk dol op een hele stijve zuurdesem, daar kan je iemand zijn hoofd mee inslaan. Het vult maar je eet het niet voor je plezier. Onze schoenen zijn nog vochtig, maar ze gaan weer aan. De wandeling vandaag is een herstel wandeling die van uithoudingsvermogen niet veel vraagt, maar die wel technisch van aard is, lees moeilijk. En inderdaad begint het eerst bergopwaarts met klim en klauterwerk. Dat vindt ik dan weer spannend. Eenmaal weer op een pad horen we steeds hard gefluit dat echoot in de bergen. Dan spotten we hem, een bergmarmot. En wij mogen ook nog eens heel dichtbij komen ook. Uiteindelijk bereiken we het hoogste punt van onze wandeltocht. Op 2600 meter hebben we een mooi uitzicht op het Friesenberghaus, het bijbehorend bergmeertje en de omgeving. Het is stralend zonnig weer, een cadeautje na alle regen gisteren. Helaas komen we ook nu regelmatig puinhellingen tegen maar de meeste zijn gemakkelijk te doen. Een aantal passages zijn iets moeilijker maar vergeleken met gisteren vallen ze mee. Gelukkig is daar altijd Richard die mij over de moeilijkste passages heentrekt. Ons pad kruist met een aantal koeien waarvan er 1 poseert voor de foto, Milka!
Inmiddels krijgen we zicht op het stuwmeer, waar we gisteren nog bij stonden. We lopen de laatste etappe waarbij we steeds meer mensen tegenkomen. Waarschijnlijk zijn we dicht bij de hut. Het gemak waarmee jonge kinderen over de steenhopen stuiteren maakt dat ik me een kluns voel. We komen zelfs iemand tegen met een baby in de draagzak op de rug.
Dan zien we de hut. Het is er druk en als we het laatste stukje lopen zie ik paniek op Richards gezicht. Ik hoor niet wat hij zegt maar volg zijn blik en zie een steen ter grote van een voet naar beneden stuiteren boven mijn hoofd. Ik stap snel een paar passen vooruit en de steen stuitert naast mij verder naar beneden. Oef! Een paar mensen die boven op de heuvel rondstruinen hebben de steen doen vallen.
We hoeven nu alleen nog maar de hangbrug over om bij de hut te komen. Er staat een hele rij mensen aan de andere kant te wachten. De hangbrug is een gewild Instagram plekje. De hut is erg druk met dagjes mensen. Dat heeft voordelen. Je kan hier pinnen en er is een uitgebreide keuken. Uiteraard zijn er ook nadelen, veel rumoer en drukte. Overigens is dit de eerste hut waarbij er geen, of slechts kortstondig internet is. We eten een heerlij́ke Kaiserschmarren, en babbelen nog even met het jonge stel uit Zwolle. Morgen zal het de hele dag regenen. Wij onderzoeken de snelste weg naar beneden. Eigenlijk staat er een route van 6 uur gepland, maar in de regen, en wederom een technisch moeilijke route….lijkt ons niet verstandig.
Vanavond, als het grote publiek weg is, toch even een Instagram waardige foto maken op de hangbrug.

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis