Vanmorgen zijn we met de taxi naar de parkeerplaats boven Calheta gebracht. Van hieruit kan je naar de watervallen wandelen, volgens de chauffeur. Het is niet de parkeerplaats die in het boekje staat, waar een pendelbusje je naar een restaurant in het natuurpark brengt, maar dat is prima. Op het bord staat dat het 5,8 km lopen is en dat is een prima afstand. We lopen eerst door het krakende en piepende eucalyptusbos met hele hoge bomen. Al gauw staan we voor een grote tunnel waar een waterbuis doorheen loopt. Jasjes aan, koplamp op en daar gaan we. Het is een tunnel met een hoog plafond en ruim. Hij is wel lang. We zien dan ook de uitgang niet. De tunnel blijkt bijna een kilometer lang en als we weer buiten staan, staan we in het hart van het natuurgebied, bij de Levada. Hier wandelen we verder. Het is nog rustig. De 25 watervallen van Rabacal zijn een zeer geliefde dagtrip vanuit Funchal en wij hopen voor de meute aan te zijn. Tot zover gaat dat goed. Zo nu en dan zien we wat mensen lopen, maar niet overdadig. Na enige tijd horen we een vreselijk tumult en kabaal. We zijn kennelijk in de buurt van de watervallen. Als we daar aankomen zien we een groep jongelui die gillend het mooie blauwe water in plonzen. Ik erger me dood! En met mij diverse mensen om mij heen, dat is aan hun gezichten af te lezen. Ervaring heeft geleerd dat spiegelen bijna altijd het gewenste effect heeft, dus ik schreeuw zo hard ik kan in het Engels hoe geweldig het is de natuur in te gaan en dan heel hard te schreeuwen! Ok, ik word even raar aangekeken, maar het helpt direct. Richard spreekt non-verbaal nog even 1 persoon aan en de rust is weer gekeerd. We maken foto’s, ook voor een Duits stel die tot mijn verbazing een toestel met filmrolletje heeft. Dan wandelen we verder, op naar de Risco waterval die iets hoger ligt. Ook daar is het nog niet druk en maken we een paar mooie foto’s. We besluiten daar te lunchen, alleen het Duitse stel is er. We worden omringt door Madeira vinken die zich gedragen zoals de mussen in Nederland. Er is er zelfs 1 die het brood uit mijn hand eet. Een ander betrappen we op de broodtrommel. Terwijl we aan het eten zijn stromen de toeristen, bus na bus binnen en in 10 minuten tijd is de plaats overlopen en staat men te dringen bij de waterval. Voor ons een teken om op te stappen. We lopen naar boven naar Casa da Rabacals. Hier worden we verrast door het taarten aanbod. We kiezen een lekkere citroentaart en ook nu moeten we de vinken waarschuwen niet te dicht bij te komen. Veel toeristen nemen koffie to go om in de pendelbus te stappen en zo is het gezellig druk bij de tafeltjes van het complex. Na een kleine aanwijzing richting de tunnel gaan we weer op weg. Voor ons in de tunnel loopt een 3-tal; 2 vrouwen en een man met het licht van 1 telefoon. Ik zie de man steeds tegen de muren aanstuiteren , dus ik licht hem wat bij met mijn hoofdlampje. Hij blijft echter stuiteren. Of hij heeft een evenwichtsstoornis of hij heeft zich van een fors aantal drankjes bediend. De dames lopen op luchtige schoentjes, die ze eenmaal uit de tunnel in de Levada moeten wassen. We hebben om 2 uur afgesproken met de taxichauffeur op de parkeerplaats en dat gaat allemaal prima lukken. Op de parkeerplaats wachten we overdekt in de schaduw in een bbq-hut. Een aantal chauffeurs van kleine busjes uit Funchal wachten hier op de toeristen die klaar zijn met hun wandeling. Ze hebben dikke lol en zijn aan het kaarten. Wij verstaan er niks van maar het lachen werkt aanstekelijk. Zo nu en dan komen er weer nieuwe mensen aan die zich vertwijfeld afvragen of ze vanaf deze parkeerplaats naar de 25 watervallen kunnen wandelen. Gelukkig kunnen wij hun er alles over vertellen en worden later begroet als onze: tipfriend. Iemand vroeg ons ook naar de mogelijkheid om te zwemmen in de Levada’s. Das best lastig in een stroompje van 40 cm breed en 20 cm diep….Wij vragen ons inmiddels vertwijfeld af of de taxichauffeur ons niet is vergeten. Wij hebben hem nog niet betaald maar hij is er nog steeds niet. Daarom bellen we hem. Nee hoor, niet vergeten, hij komt over een half uur…..zucht. Inmiddels ontvouwt zich een soap. 1 auto staat zodanig geparkeerd dat een ander niet weg kan. Met vereende krachten proberen de omstanders de auto op te tillen maar dat blijkt te vergeefs. De politie wordt gebeld. Wij kijken toe. Een 3 tal mensen lopen langs en ik hoor hen in het Nederlands zeggen: misschien moeten we maar iemand vragen, dus voeg ik toe: dat lijkt mij een goed idee. Blij richten ze zich tot ons met hun vragen en de vrouw vertelt ons haar moeizame weg naar deze parkeerplaats, de angsten die ze doorstaan heeft, de auto die niet meer verder ging en met hulp van stenen en mensen uit de buurt toch weer verder kon. Het was een hel! Het is inmiddels half 3 geweest en aangezien wij 5 uur over de wandeling hebben gedaan, met pauzes, vragen we ons toch af hoe het komt dat mensen zomaar nog aan de wandeling beginnen. Ze hebben vaak geen idee waar ze aan beginnen. Zo heeft mevrouw sandalen aan en zijn wij door enkeldiep water gewandeld in de tunnel. Maar goed, hun probleem. Langzamerhand trekt de mist uit zee op. Tegen 3 uur is de taxichauffeur er eindelijk. We rijden de weg in de eerste versnelling naar beneden waarbij hij vertelt hoe vaak het fout gaat met de toeristen op deze weg. Hij wijst een auto aan met pech en als we worden ingehaald door een scooter, verzucht hij zich. Na de tweede bocht gaat dat over in gegrinnik als de scooter het begeven heeft en ze aan de kant van de weg staan. Het stijgingspercentage is 20 % en in een straat recht vooruit zelfs 32%. Daar gaan toeristen ook vaak langs als ze de Google- Maps volgen, grinnikt de chauffeur. Wij zijn blij met de taxi, al moesten we lang wachten.
Details van de wandeling zijn te vinden via onderstaande link

https://www.komoot.nl/tour/861598569?ref=itd

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis