Vanmorgen vroeg met de bus vertrokken naar Baia d’Abra om te wandelen op Sao Lourenco. Dit kale schiereiland in het uiterstere Oosten van Madeira staat bekend om zijn stevige wind. Aangezien het in Machico al stevig waait zou het wel eens heel hard kunnen waaien! We zijn vroeg vertrokken om de drukte voor te zijn want het is een populaire locatie. Onze bus brengt ons snel, en met het zweet in onze bilnaad, voor 2 euro per persoon naar de startplaats. En het waait er zeker! Er zijn al meer vroege vogels op pad. Deze bijna IJslandse aandoende omgeving is adembenemend. Je kan goed zien hoe dit vulkanische eiland is ontstaan. We wandelen naar de ruige noordkust voor wat spectaculaire uitzichten en worden bijna omver geblazen. Gelukkig is het nog niet echt zonnig, want er is hier nergens schaduw. Zo nu en dan worden we bekogeld met klein rondvliegend gruis, wat blijft plakken op alle zweterige onderdelen van ons lijf. Het is het is het zeker waard! Na enige tijd ontwaren we een oase: casa do Sardinha. Hier kunnen we even uitrusten, drinken we koffie vergezeld van een punt uitmuntende appeltaart en custardtaart. Ook een plaspauze is hier echt 1 van de hoogtepunten ….. De laatste etappe is steil en brengt ons naar de pico du Furado. Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op de vuurtoren en de eilanden in de buurt. Inmiddels komen ook de grotere groepen toeristen het schiereiland op. Wij verwonderen ons over ( het gebrek aan) uitrusting van sommige mensen. Het meest in het oog springend is wel de dame in mantel pak, de man met de teenslippers en de vrouw met baby in draagdoekje, die onder het wandelen nog een paar ieniemienie babybeentjes wegmoffelt omdat ze onder de doek uitvallen…. Hoe dan? Vragen we ons af. Ook het kleine grut wat ons tegemoet komt lijkt ons meeuwenvoer. De straffe wind heeft een zeer vlagerig en plagerig karakter gekregen. Als we op de parkeerplaats aankomen eten we nog een broodje met kiezelsteentjes en een ijsje. Bij de bushalte staan inmiddels een grote groep mensen te wachten om terug te gaan. In een hele grote windvlaag komt de plakette met daarop de ijsjes die de uitbater verkoopt, ons tegemoet zeilen. Niemand wordt geraakt en Richard brengt het bord netjes terug. (dit ter illustratie van hoe hard het waait) Om half 3 zijn we weer terug in ons appartement. Even bijkomen met een lekkere kop koffie

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis