Vanmorgen zagen we door ons slaapkamerraam een hele groep gemzen of , nadat ik het mannetje zag, steenbokken.
Een stevig ontbijt en dan de rugzakken weer op. Vandaag wordt de zwaarste dag. Een wandeling van 5 tot 6 uur. We hebben gisteren de eerste uitdaging gezien, naar het topje waarbij we een stukje over de sneeuw moeten. En daarna zien we het wel. We klauteren naar boven en de sneeuw is best glibberig, maar de wandelstokken blijken goed van pas te komen. Boven is het uitzicht schitterend, maar het zelfde wat we hebben gemaakt is niet toonbaar helaas. Dan verder. We zijn niet alleen, er zijn een aantal dames die ook hebben overnacht in de rifugio, eerst mogen we over en hoge bult sneeuw, gelukkig bieden we elkaar wat morele support. Daarna willen we verder op het pad, maar recente sneeuwval zorgt voor een pak sneeuw waar we doorheen moeten, stijl naar beneden. Lopen lijkt onmogelijk daar het erg glad is. Twee dames halen een kussentje uit de rugzak en besluiten te gaan glijden.... en het werkt, onder veel gegiebel en gegil. Wij proberen hè toch lopend, maar het gaat al gauw mis. De sneeuw naast het pad is diep en de stokken blijven erin vast zitten. We eindigen op de billen en glijden op die manier naar beneden, best hard en het remmen lukt ook niet echt. We komen echter wel met twee halve stokken beneden, afgebroken in de sneeuw. Ook de andere dames gebruiken hun zitvlak als slee en daarna wandelden iedereen, met natte broek verder. We wandelen naar het mooie meer van Antermoie en de bijbehorende rifugio. Daar eten we kaisersmarnle. Vanaf het terras zien we de te volgen weg, alles gaat topje, al hebben we een uur vertraging opgelopen door ons ijselijk avontuur de wandeling gaat bergafwaarts na Andermoie op een breed pad, na enige tijd gaan we een smaller paadje op, nog steeds leuk al duurt het langer dan de kaart doet vermoeden. Dan komt de afslag naar de weg 555, we zitten op het goede spoor, maar wat een weggetje. Pffffff, continu stijl naar beneden met loszittende stenen. Dat vraagt veel concentratie en vaak corrigeren, in balans blijven. Het weggetje lijkt eindeloos een dal in te voeren waarbij e ons angstig afvragen of dat betekend dat we ook weer helemaal omhoog moeten.... dus ja! Als we beneden zijn, zijn we op 1950 meter, onze overnachtingsplaats ligt op 2300 meter. We gaan een pad op dat belooft ons binnen 45 minuten op de goede hoogte te brengen, stijl dus. We zien een vrouw die staat te fluiten maar het blijkt dat ze de aandacht probeert te treken van de bergmarmotten. Wij zien en horen ze ook. Inmiddels zitten de kilometers ons danig in de benen. Een wegwijzer geeft aan dat het nog 2 uur wandelen is naar onze hut, slik. Dat bord heeft gelukkig niet helemaal gelijk, net over 6 uur lopen we het terras op. En man o man, wat kan een glas ijskoude cola dan lekker zijn.

Geschreven door Rtkwadraat.op.reis