Voor de allerlaatste keer deze vakantie pak ik mijn koffer in. Nog maar een paar uur en dan zit ik in het vliegtuig naar Amsterdam. Een reis van ruim 16 dagen komt daarmee ten einde.

Hoewel, het wordt toch nog iets langer. Als ik wakker wordt zie ik dat ik een berichtje heb van KLM. De vlucht is met ongeveer 40 minuten vertraagd. Ondanks dat staat de bus gewoon om 10 uur klaar, dus echt ervan genieten kan ik niet.

Onderweg naar het vliegveld worden dankspeeches uitgewisseld tussen ons en Sabine. Ze is vooral blij dat we zo positief waren op de momenten dat de bus stil was gevallen. Juist dat maakte dat ze bereid was om een extra stapje voor ons te zetten. Van onze kant doet Chantal het dankwoord. En uiteraard wordt er luid geklapt voor zowel Sabine als Willie, die ons de laatste dagen uit de brand heeft kunnen helpen.

We komen aan op het vliegveld, Sabine helpt ons met de laatste incheck moeilijkheden en dan moeten we toch echt afscheid van haar nemen. Net als ons stapt ze vandaag op het vliegtuig. Terug naar Los Angeles weliswaar, om zich voor te bereiden op de volgende tour die over een paar weken alweer van start gaat.

Wij begeven ons naar de douane, waar bijna iedereen zonder al teveel problemen doorheen komt. Ik wordt even extra gefouilleerd, maar ik heb niks te verbergen en mag met een minuut alweer gaan. Anderen komen erachter waarom je vooral niet eigenwijs moet doen tegen de TSA. En dan begint het grote wachten, het saaiste deel van de vakantie.

Ongeveer een uurtje later dan oorspronkelijk gepland is iedereen aan boord en stijgen we op. De wind staat gunstig en de verwachte vluchttijd bedraagt ongeveer 9 uur. Ik kijk een film en probeer vervolgens in slaap te vallen.

Helaas, niet iedereen heeft begrepen dat het een nachtvlucht is. Het is rumoerig in het vliegtuig en mijn achterburen in het bijzonder lijken niet heel veel zin te hebben om te gaan slapen. 4 uur lang probeer ik m'n ogen dicht te laten vallen, maar het mag niet baten.

Uiteindelijk, na een lange en slapeloze vlucht, land ik om ongeveer half 10 op Schiphol. Het duurt iets langer om door de paspoortcontrole te komen dan gebruikelijk, maar daar staat tegenover dat ik zelden zo snel m'n koffer op de band heb gevonden.

En dan moet de groep afscheid nemen van elkaar. Na ruim 2 weken constant op elkaars lip gezeten te hebben, gaat iedereen weer hun eigen richting op. Als laatste is het de beurt aan de Best West club om afscheid te maken. Nancy, Felicia, Yvonne, Rianne en Rosemarie. De lol die we deze vakantie gehad hebben ga ik zeker missen. En dus kan ik het niet laten om toch nog even gauw voor te stellen een groepsselfie te nemen. Nog eentje dan, gewoon om het af te leren. En dan lopen we de bagagehal uit en is het tijd om mijn familie weer in levenden lijven te zien.

In lijn met het principe 'nog eentje dan', zal er nog één laatste reisverslag komen. Gewoon omdat ik nog niet wil stoppen. Nog niet wil toegeven dat de vakantie toch echt voorbij is. En omdat ik nog wat statistieken heb te delen.

Maar eerst ga ik slapen…

Geschreven door Mikezuidhoek