's Ochtends om 7 uur gaat de wekker. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo snel in slaap gevallen ben. Gelukkig is het bed prima en ben ik lekker uitgerust. Na me op m'n gemak aangekleed en ontbeten te hebben, ben ik klaar om door Fukuoka heen te trekken.

Shun haalt ons om 9 uur op, geheel volgens de bekende Japanse stiptheid, en we vertrekken naar een nabijgelegen busstation waar we op de bus stappen naar Fukuoka Tower. En het eerste wat me opvalt is dat de tekenfilms die ik heb gekeken de drukte in het OV niet overdreven hebben. We staan dicht op elkaar samengeperst en moeten allerlei hachelijke posities aannemen om de mensen die uit willen stappen langs te kunnen laten. Echt iets voor mij, aangezien mensenmassa's en weinig persoonlijke ruimte echt dingen zijn waar ik blij van wordt (niet dus).

Gelukkig duurt het ongemak maar 20 minuten en stappen we uit vlak bij onze bestemming. Fukuoka Tower is een uitkijktoren vanwaar een groot deel van de stad te bekijken is. Het observatiedek bevindt zich op 127 meter hoogte, maar dat is niet hoog genoeg om de hele stad te kunnen zien. Wel kunnen we een aantal eilanden voor de kust zien, evenals het park waar we gisteren geweest zijn en andere herkenningspunten van de stad. Ook krijgen we de kans om onze Yens te investeren in de eerste Gacha machine, vergelijkbaar met de automaten in de supermarkt waar je kleine speeltjes uit kan halen. In Japan zijn het populaire apparaten en als toeristen die zich willen inleven in de cultuur kunnen wij natuurlijk niet achterblijven.

Als we klaar zijn met het bewonderen van de skyline van de stad, keren we terug naar beneden om vervolgens met de bus naar Kushida Shrine te vertrekken, één van de belangrijkste gebedsplaatsen van Fukuoka. Hoewel opengesteld van toeristen, is de schrijn nog steeds in gebruik en we konden dan ook een ceremonie meemaken tijdens ons bezoek. Ook bleek er een bruiloft aan de gang te zijn.

Na onze foto's geschoten te hebben en zelf geprobeerd hebben een aantal van de rituelen uit te voeren, trokken we door naar het reusachtige winkelcentrum Canal City. Hier zijn we naar de bovenste verdieping gegaan, waar zich een Food Court bevindt die volledig gewijd is aan Ramen, een noedelsoep met groenten en vlees. Na wat verwarring over hoe je je gerecht moest bestellen (eerst geld invoeren in een automaat, dan het gerecht kiezen en vervolgens met je bonnetjes in de rij), konden we ons opnieuw aan de Japanse keuken wagen. De Ramen was heerlijk, en ik vermoed dat ik het de komende weken nog wel een paar keer ga eten.

Met een goede bodem op zak ging de groep op weg naar een volgende typisch Japans evenement: Oktoberfest. Inderdaad, in Fukuoka wordt een speciale variant van het Duitse Oktoberfest gevierd. Het festijn is beduidend minder uitbundig dan bij onze oosterburen, het bier is veel duurder en met minder alcohol (denk 15 euro voor een halve liter met 0,3% alcohol) en we waren hier eigenlijk vrij snel uitgekeken. In plaats daarvan ben ik met een kleiner groepje nog een aantal tempels gaan bezoeken, om vervolgens terug te keren naar de Korokan Ruins, om daar de zonsondergang te bekijken.

Na een korte tussenpauze in het hotel, trekken we er later op de avond op uit om opnieuw te proberen eten bij de Yatai te scoren. Helaas zijn er minder kraampjes dan gister en is de groep te groot, zelfs als we splitsen in kleinere teams. In plaats daarvan gaan we naar een nabijgelegen winkelcentrum om daar in de vele kleine restaurantjes wat te eten. Mijn groepje eindigt samen met onze reisleider aan de bar van een zaakje, en we leren het een en ander over het dagelijks leven in het land terwijl we proberen rijst en de vele gerechtjes die echt heel onhandig eten met eetstokjes naar binnen te werken.

In Japan wordt uit eten gaan niet gezien als een sociale activiteit. De restaurants zijn ingericht op komen, bestellen, eten, betalen en gaan. Uitbuiken, lang blijven praten en veel drinken is in veel van deze zaakjes niet gewoon. Ook horen we wat meer over het bekende werkethos van het volk. Hoewel het land standaard een 40-urige werkweek kent, werken veel mensen vaak over, niet in de minste plaats omdat ze overuren betaald krijgen. Het is niet moeilijk om te begrijpen waarom deze mensen soms getrouwd lijken met hun werk, vooral als je nagaat hoe belangrijk werk is voor je sociale status.

Met volle magen en een hoop nieuwe informatie, struinen we weer door naar de laatste activiteit van de avond: Een drankje doen. We vinden een leuk tentje, bestellen de nodige biertjes (en cola) en krijgen het aanbod om gratis Takoyaki te proeven. Behendig maakt Shun de octopus balletjes klaar. Het smaakt niet vies, maar ik zit zelf te vol om er echt van te genieten. Ik vermoed wel dat ik het bij dit ene balletje gaat houden, maar dit gerecht proberen kan ik in ieder geval van mijn checklist afstrepen.

Morgen staat een trip gepland naar Dazaifu, een historisch stadje net buiten Fukuoka, wat ooit het administratief centrum was voor de hele Kyushu regio waar ik nu zit. Als de afgelopen paar dagen een indicatie zijn, zal ook dat weer een zeer enerverende dag worden.

Geschreven door Mikezuidhoek