Als je de hele vakantie al heerlijk met de airco op 20 graden slaapt, dan is het best warm als ie het ineens niet doet. Zeker als het buiten amper onder de 24 graden komt. Gelukkig is het niets wat een douche niet op kan lossen, maar vanavond slaap ik met het raam open.

Vandaag staat eigenlijk een trip naar Sequoia National Park op het programma. Maar dat park is vanwege weersomstandigheden gesloten. In plaats daarvan gaan we naar Kings Canyon National Park, een ander deel van hetzelfde gebied. Hier staat de op 2 na grootste boom van de wereld, dus nog steeds genoeg te zien.

Om half 9 stappen we in de bus. Na een korte stop bij de supermarkt beginnen we aan de anderhalf uur durende rit naar het park. Maar om half 11, op slechts 7 mijl van de ingang van het park af, slaat het noodlot toe.

De bus begint plotseling te schudden en te hobbelen alsof we non-stop over verkeersdrempels rijden. Richard is gedwongen de bus aan de kant te zetten om te kijken wat het probleem is. Een kwartiertje later komt het slechte nieuws. Hij kan de bus niet zelfstandig repareren. We zijn gestrand.

Richard en Sabine stellen alles in het werk om vervangend vervoer en een monteur te regelen om ons alsnog in het park te krijgen. We stappen uit en kunnen gelukkig in de schaduw van de bus rondhangen. Degenen met hoge nood kunnen een klein landweggetje een stukje aflopen, ondanks een bord ‘No Tresspassing’.

Een half uur wordt een uur en hoewel de sfeer goed blijft, verdwijnt de schaduw en begint de warmte een probleem te worden. Binnen in de bus is het niet beter, aangezien de airco niet werkt zonder draaiende motor. Richard opent de nooduitgangen in de ramen om toch wat frisse lucht naar binnen te krijgen.

2 uur wordt 3 uur. 3 uur nadat we gestrand zijn en nog steeds geen aanwijzing dat hulp er aan komt. Telefoontjes worden meer geïrriteerd en elke bus die langs rijdt gaat gewoon door, waardoor we gedwongen blijven onszelf te vermaken. Uiteindelijk, als we de 4 uur aantikken komt dan toch eindelijk de monteur aan.

Het duurt nog een klein uurtje, maar dan krijgen Richard en de monteur toch echt weer leven in de bus. De oorzaak: een lek in het luchtsysteem waardoor de bus te weinig kracht had om de weg naar het park af te leggen. De reparatie is een noodreparatie, maar na 5 uur kunnen we dan eindelijk onze weg vervolgen. Om 4 uur ‘s middags uur rijden we dan toch echt het park in.

We stappen uit bij het bezoekerscentrum en de hele groep stort zich op het vriesvak om ijs te scoren. Na al die tijd in en rond een hete bus gaat dat er wel in. In het park is het gelukkig een stuk koeler, ongeveer 20 graden. En niet alleen dat, er ligt nog overal sneeuw!

Vanaf het centrum beginnen we de looptocht naar de Grant Tree. Deze tocht moeten we echter na een half uur afbreken. De sneeuw maakt het pad nagenoeg onbegaanbaar en we zijn gedwongen om terug te gaan naar de weg en op die manier door te gaan. Toch krijgen we genoeg moois te zien. Het valt vooral op hoe groen het hier is, zeker in vergelijking met alle andere parken die we tot nu toe bezocht hebben. We konden zelfs op onze kont sleeën!

Na alle omwegen en tegenslagen zijn we er dan toch eindelijk, de Grant Tree. Tientallen meters hoog. Met veel moeite lukt het me om het ding nagenoeg volledig op de foto te krijgen. Het pad gaat nog een stukje verder, maar ik hou het voor gezien en neem de sluiproute richting de bus.

Daar aangekomen blijkt dat de sfeer aardig bedrukt begint te worden. Na een dag als dit zit iedereen er goed doorheen. In plaats van nog meer stops te bezoeken zullen we dan ook teruggaan naar het hotel als iedereen er weer is.

Ik ben het me net gemakkelijk aan het maken als Felicia de bus in komt en een nieuwe bom op me dropt. De boom die ik heb staan fotograferen is de Grant helemaal niet. Die staat een paar bochten verder.

SHIIIIIIIIIT!

Met dat ene woord spring ik de bus uit en ren ik het pad weer op. Het gaat me niet gebeuren, na alle moeite om in dit park te komen, dat ik die verdomde rotboom niet eens op de foto heb! Na een sprint waar ik normaal gesproken trots op zou zijn kom ik alsnog aan bij de echte Grant. Ik maak m’n foto’s, poseer nog even en druip dan gelijk weer af. Het is mooi geweest.

De terugweg naar het hotel verloopt stilletjes. Er komt echter wel een goed nieuwtje binnen. Sabine heeft bij haar baas kunnen regelen dat er 25 dollar af gaat van de laatste excursie en avondmaal in San Francisco. Dat kan rekenen op een dankbaar applaus. Eenmaal terug bij het hotel bedank ik zowel Richard en Sabine voor alle moeite die ze vandaag gedaan hebben om deze dag te redden. Vermoedelijk hebben ze nog wel wat werk te verzetten vanavond.

Ik kleed me snel om en ga daarna naar het restaurant, waar al snel het grootste gedeelte van het reisgenootschap binnendruppelt. Ik geniet van het eten en de gezelligheid, maar om half 10 vind ik het toch echt genoeg geweest en trek ik me terug voor de nacht. Gelukkig lijkt de airco inmiddels te werken, dus ik hoop dat deze nacht iets fijner zal verlopen.

Morgen gaat de op één na laatste etappe in, met het laatste grote natuurpark: Yosemite National Park. Nog één keer genieten van de mooie natuur van de VS, voordat we terugkeren naar de grote steden.

Geschreven door Mikezuidhoek