De ochtend begint zoals bijna elke ochtend tot nu toe. De wekker gaat, ik druk een keertje (of drie) op snooze, tref m'n voorbereidingen en ga vervolgens een ontbijtje en lunch halen bij de supermarkt voordat we vertrekken naar de eerste excursie van de dag. Om 9 uur vertrekken we richting het station van Kyoto.

Waar het nu wel anders gaat, is het vervoersmiddel waarmee we vandaag gaan reizen. Deze keer geen lokale trein of bus. Nee, vandaag reizen we met de bekendste trein van Japan, de Shinkansen (Bullet Train).

De Shinkansen heeft voor mij ook een andere betekenis. Het is namelijk de naam van één van de teams waar ik voor werk. Het is dus niet zo gek dat ik deze ochtend, een paar keer aan werk moet denken terwijl ik in de hogesnelheidstrein zit. Ik sta mezelf een paar minuten toe om af te vragen hoe het er op dit moment aan toe gaat op kantoor in Amersfoort, voordat ik terugkeer naar het hier en nu in Japan.

In slechts 35 minuten brengt de Shinkansen ons van Kyoto naar Nagoya, een stuk van ongeveer 130 kilometer waar je met de auto bijna twee uur over zou doen. Het is de soepelste treinreis die ik ooit heb meegemaakt. Helaas stappen we in Nagoya over op een 'gewone' intercity. De trip van Nagoya naar Matsumoto duurt twee uur. Tijd genoeg om m'n lunch weg te werken en wat door de Lonely Planet heen te bladeren.

Als we rond 1 uur aankomen in Matsumoto, lopen we naar het hotel, dat aan de overkant van de straat ligt, om de bagage weg te brengen. Inchecken kan pas vanaf 3 uur, wat mooi genoeg tijd is voor ons om naar het kasteel te gaan: Matsumoto Tenshukaku, oftewel het 'Zwarte Kraai Kasteel'.

Het kasteel was gebouwd als laatste verdedigingslinie en hoofdkwartier om de troepen aan te sturen als de stad ooit belegerd zou worden. Dit is echter nooit gebeurd, waardoor het gebouw nagenoeg in oorspronkelijke staat is gebleven. In het kasteel leidt een wirwar van trappen naar de vijfde en hoogste verdieping. Elk van deze trappen heeft een andere breedte en een andere hoogte van traptreden, waarbij de hoogste treden 40 centimeter uit elkaar liggen. Als je dan ook nog eens meeneemt dat mensen tegelijkertijd de trap op- en afkomen, kun je je voorstellen hoe komisch de taferelen kunnen worden. En dan laten we de laaghangende balken voor het gemak maar even buiten beschouwing.

Als we klaar zijn met het bewonderen van de binnenkant van het kasteel, lopen we via een kleine botanische expositie terug naar de ingang van het terrein, waar een klein museum zit geweid aan het kasteel en de stad eromheen. Van daaruit lopen we een rondje langs de buitenmuur, bekijken we de nabijgelegen schrijn en maken we nog wat foto's van de buitenkant van het kasteel voordat we teruggaan naar het hotel om in te checken en de koffers naar de kamer te brengen.

Om half 7 verzamelt bijna de hele groep (15 man + Shun, de grootste groep tot nu toe) zich weer in de lobby om te gaan eten. Er is volgens de Lonely Planet een heel goed kiprestaurant vlakbij, waar iedereen wel oren naar heeft. Het boek blijkt niet te liegen. We krijgen allemaal gigantische porties kip, met rijst, ramen of curry. Kjell maakt het helemaal bont door de deluxe editie te bestellen met zowel ramen als curry. Het gelach van de serveersters slaat snel om in schelle kreetjes van verbazing als hij het ook nog allemaal weg weet te krijgen. De rest van de groep kan hun verbazing ook niet helemaal verbergen, al komt het voor niemand echt onverwacht meer.

Na het eten, maken we nog een groepsfoto, samen met de serveersters, die de foto ook gelijk op het Instagram account van het restaurant plaatsen. Shun heeft in de tussentijd de nodige sjans met de meiden, en hij moet dan ook flink blozen als Sandra hem erop wijst dat ze hem nakijken terwijl we weglopen.

Om een beetje uit te kunnen buiken, loop ik met een klein groepje opnieuw naar het kasteel, dat in het donker prachtig verlicht is. We schieten opnieuw foto's van het gebouw en hangen wat rond op een parkbankje. Uiteindelijk wordt het te fris, in de bergen is het met elf graden beduidend kouder dan we tot nu toe gewend zijn in Japan, en keren we terug naar het hotel.

Morgen moeten we vroeg op. Om kwart over acht zullen we afreizen naar Kamikochi, waar we een flinke wandeling van 10 kilometer door het natuurgebied zullen maken. IJslandse taferelen hoef ik niet te verwachten: Er zijn paden en de route zou relatief vlak moeten zijn. Toch zal een dag meer natuur dan cultuur een welkome afwisseling zijn.

Geschreven door Mikezuidhoek