Deze dag begint iets vroeger dan de bedoeling is. Om 3 uur gaat de wekkerradio af die iemand aan heeft laten staan. Ik krijg het ding snel uit, maar ben toch weer even bezig om weer in slaap te vallen. Goed begin van de dag.

Om 6 uur gaat de juiste wekker. Ik maak me rustig klaar en ga naar het ontbijt, dat deze keer wel inbegrepen is. Na het eten stappen we in de bus, en stipt om kwart voor 8 rijden we weer richting de Grand Canyon.

Voor we losgelaten worden in het park, moeten we eerst nog even een paar mensen die vandaag met het vliegtuig over de canyon gaan afzetten. Onderweg geeft Sabine nog wat informatie over de wandeltochten die we kunnen doen. Er is bijvoorbeeld een pad dat naar beneden loopt dat we kunnen volgen. Ze adviseert ons sterk om niet verder te gaan dan de 1,5 Mile House, een rustpunt dat ongeveer 350 meter diep in het ravijn ligt. Hoewel het mogelijk is om het pad helemaal naar de bodem van de Grand Canyon te volgen, is dat een tocht van 6 tot 9 uur waar we niet voor uitgerust zijn en ook de tijd niet voor hebben.

We stappen uit bij Bright Angel Lodge, waar het startpunt van de route, Bright Angel Trail zich bevindt. Nagenoeg de hele groep begint aan de tocht, maar de mensen met een mindere conditie of een blessure haken na een paar honderd meter af, precies ver genoeg voor een par mooie foto’s. Ik loop door met Rosemarie, Nancy, Rianne, Felicia en Matthijs, maar ook zij houden het een half uurtje later voor gezien.

Omdat ik weet dat er nog een groep voor me loopt die naar de 1,5 Mile House doorloopt, besluit ik door te gaan. Ik hou echter wel de tijd in de gaten. Als het me te lang zou duren om dat punt te bereiken, zal ik eerder omkeren en terug naar boven gaan. We hebben tot 3 uur ‘s middags en het is pas kwart over 10, maar we waren duidelijk gewaarschuwd dat naar boven zwaarder is dan naar beneden. Op die manier zou ik enorm rustig kunnen lopen en nog steeds ruim op tijd boven kunnen zijn om nog iets anders te doen.

M’n voorzorgsmaatregelen blijken voor niets. Voordat ik m’n deadline bereik, haal ik de andere groep in. Het eindpunt blijkt ook niet veel verder meer. Trots op mezelf dat ik het gehaald heb, drink ik wat, eet ik wat en rusten we even uit.

Eén lid van de groep, Johan, wil echter meer. Johan is het oudste lid van de groep en besluit door te lopen, ook al is zijn voorraad water snel aan het slinken. Tegen de verwachting in kan die niet aangevuld worden bij het rustpunt, maar het weerhoudt Johan er niet van om door te gaan. Terwijl wij nog aan het uitrusten zijn, komt een lid van de vliegtuiggroep, John, ook aan. Ook hij besluit (met te weinig vocht) door te lopen.

Na een poosje ben ik voldoende op krachten gekomen om aan de tocht naar boven te beginnen, samen met Anja, een andere groepsgenoot. Binnen 5 minuten lopen we Sabine tegen het lijf. Als we vertellen dat er mensen dieper zijn gegaan is ze lichtelijk geïrriteerd en gaat achter ze aan om ze terug te halen. Uitdroging en uitputting zijn serieuze gevaren op dit pad, en haar waarschuwingen eerder waren niet voor niets. Anja en ik lopen door en halen we Janneke in, een andere reisgenoot die al eerder was vertrokken omdat ze verwachtte meer tijd nodig te hebben om boven te komen.

Op een bepaald moment merk ik dat het me te veel energie kost om mijn tempo omlaag te brengen om bij Anja en Janneke te blijven, en ik begin door te lopen op mijn eigen tempo. Uiteindelijk, na ongeveer een uurtje, heb ik de 2,6 kilometer lange tocht met ongeveer 350 hoogtemeters voltooid. Kletsnat van het zweet en met 1,5 liter vocht achter de kiezen wacht ik op Anja en Janneke en lopen we het vlakke stuk terug naar Bright Angel Lodge, waar we een lunch halen. Een hotdog met mayo smaakte nog nooit zo lekker.

Ik koop ook nog een T-shirt voor mezelf. Dat verdien ik wel na het halen van deze uitdaging. We hangen wat rond in de schaduw terwijl de groep groter wordt. Rond een uur of 1 begint de verveling toch wel toe te slaan en we vragen aan Sabine, die Johan inmiddels weer naar boven heeft gesleurd, wat we nog zouden kunnen doen. Het plan om de shuttlebus naar Hermit’s Rest te pakken valt al snel in het water vanwege tijdsgebrek, maar we weten er nog een wandelingetje uit te persen en genieten nog even van het uitzicht op een bankje vlak bij de rand.

En dan is het helaas tijd om terug te keren naar de bus en het hotel. Tijd om afscheid te nemen van dit waanzinnige natuurwonder, maar ik troost me met de gedachte aan wat er nog gaat komen.

Onderweg heeft Sabine nog een mededeling voor ons. Het hotel waar we namelijk verblijven heeft wat… gebreken. Verschillende mensen hebben klachten over de staat van de kamers, en in Sabine’s eigen kamer hangt de brandmelder enkel nog aan het draadje vast. Na overleg met haar baas mag ze ons als compensatie gratis toegang tot de Stratosphere Tower in Vegas geven, het observatiedek van het hotel waar we verblijven als we in die stad zijn. Dat wordt natuurlijk met luid gejuich ontvangen!

De rest van de tocht verloopt rustig. Iedereen is behoorlijk moe. Eenmaal terug besluit ik eerst een bad te nemen. Vervolgens ga ik met, inmiddels het vaste groepje van vijf, naar de Mac. Jawel, het heeft maar liefst VIJF hele dagen geduurd voordat ik mijn eerste McDonalds binnenstap. Ik geniet van een kipnuggets menu en de gratis cola refill. Vervolgens keren we terug naar de lobby, waar we nog even kletsen voor Rianne en Felicia naar de karaokebar en de rest van ons zachtjes aan de kamers gaat opzoeken.

Morgen beginnen we aan onze tocht naar Moab, via Monument Valley midden in het Navajo reservaat. Daar zullen we ook een jeep tocht gaan maken. We zijn gewaarschuwd voor veel stof die dag, dus vooral niet de nette, of witte, kleding aantrekken. Ik kijk er weer enorm naar uit. Dit betekent ook dat we de staat Utah in gaan, die net als Arizona, waar we nu zitten, in een andere tijdzone ligt. In tegenstelling tot Arizona, heeft Utah wel zomertijd, waardoor de klok nu pas een uur terug gaat.

Ben je eindelijk over die jetlag heen…

Geschreven door Mikezuidhoek