Vandaag moeten we voor dag en dauw op, in ieder geval voor de begrippen van deze vakantie. Om kwart over 8 staan we klaar om met de trein en bus te vertrekken naar Kamakochi, een tocht van een kleine twee uur.

Kamakochi wordt ook wel de Japanse Alpen genoemd. Het gebied ligt in een dal rondom een rivier die uitmondt in het Azusa meer. Rondom de rivier zijn verschillende wandelroutes die je kan volgen. Door de locatie is het gebied vrij vlak, wat goed uitkomt voor hen die een minder goede conditie hebben, of minder ervaring met bergwandelingen.

Sommigen vinden de route die voorgesteld is te tam, en er wordt een alternatieve route bedacht die ook de bergen in gaat. Als Shun daar lucht van krijgt, maakt hij in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk dat dat zeer gevaarlijk kan zijn, en dat we dat vooral niet moeten proberen. Aangezien we hem nooit eerder zo expliciet iets hebben horen verbieden, maakt dat duidelijk indruk op de groep.

Eenmaal aangekomen in het gebied, vertrekt de groep gezamenlijk, op twee man na, voor de eerste tocht, een stuk van ongeveer 7 kilometer. Binnen een paar minuten hebben we geluk en spotten we de apen die in dit gebied wonen. Dit is ook voor onze gids een unicum, en hij schiet net als de rest van ons een aantal foto's met zijn telefoon.

Het pad loopt langs het water en door het bos, dat inmiddels geel begint te kleuren vanwege de herfst. Een dag uit de drukte van de stad en echt in de natuur voelt voor mij als een verademing. Het is heerlijk om even geen stoplichten (die constant piepen), auto's, bussen en treinen te horen. Ook de grote horde toeristen slinkt snel als we het startpunt eenmaal achter ons laten. De meeste toeristen trekken niet meer dan een kilometer het pad op voordat ze terugkeren.

Na ongeveer 50 minuten, komen we aan op het verste punt van het pad. In de tussentijd is de groep grofweg opgesplitst in drie groepen. Een enkeling vindt het tempo te laag en is doorgelopen. Een groep van ongeveer tien, waaronder ikzelf, Sandra en Shun, en een groep achterblijvers die rustiger wandelen en vaker stoppen voor onder andere foto's. We nemen een klein kwartiertje om te lunchen voor we verder trekken. Die tijd blijkt later niet genoeg geweest te zijn voor de staartploeg om ons in te halen.

Als we de route voltooien, hebben we 7,13 kilometer in de benen zitten. We hebben nog ruim 2,5 uur voor de bus terug naar Matsumoto vertrekt, dus we besluiten een tweede route te lopen. Omdat deze route niet helemaal gepland was, maken we wat meer stops om de verschillende mogelijkheden te bekijken. Uiteindelijk wil een deel van de groep naar een punt verder zuidelijk, om vervolgens met de bus terug te gaan naar het basiskamp. Sandra wil liever via een omweg teruglopen en niet afhankelijk zijn van de bus. Omdat we het niet verstandig vinden dat mensen in hun eentje zijn, ga ik met haar mee terug.

Eenmaal aangekomen in het kamp, koop ik nog een souvenirtje voor thuis. Het is een kadootje voor de thuisblijvers, maar wat het is blijft nog even een geheim. Daarna gaan we op zoek naar iets warms om te drinken. Het is in de bergen aanzienlijk kouder dan in de steden, ongeveer een graad of tien. Hoewel het grootste gedeelte van de dag zonnig is geweest, is de lucht inmiddels aan het betrekken waardoor het nog kouder aan begint te voelen. Het is dus niet zo heel gek dat we ons een beetje willen opwarmen. Helaas slagen we daar niet in.

Tegen een uur of 4 is de hele groep weer compleet en gaan we met de bus en trein terug naar Matsumoto. Niet geheel onverwacht is het behoorlijk stil in de bus. Iedereen blijkt uitgeput te zijn van een dag in de natuur. De powernaps zijn hard nodig, want onze dag is nog lang niet klaar.

Bij aankomst in het hotel neemt iedereen gauw een hete douche en gaat op zoek naar wat te eten. We hebben een goede bodem nodig voor de volgende activiteit: Karaokeavond! Een trip naar Japan is niet compleet zonder een avond lekker (vals) meekrijsen op de grote pophits. Iedereen komt een keer aan de beurt. Ook ikzelf moet er op een gegeven moment aan geloven, al maakt de groep zoveel kabaal dat ik er zelfs met microfoon nauwelijks bovenuit kom. Er zijn gelukkig nog geen beelden van mij in de groepsapp verschenen, dus mijn zangkunsten (of gebrek daaraan), kunnen niet met de wereld gedeeld worden.

De twee uur die we oorspronkelijk hadden wordt al gauw verlengt met een extra uurtje. Helaas is het feest om 11 uur toch echt afgelopen. Sommigen, die goed hebben genoten van het onbeperkt (alcoholische) drank pakket, gaan gauw terug naar de kamer. Anderen hebben de smaak pas net te pakken en trekken nog even de stad in. Ikzelf werk m'n verslag van de dag bij, stilletjes hopend dat ik morgen nog iets van een stem over heb.

Morgen verruilen we Matsumoto voor Tongura-onsen. We zullen echter pas om twee uur vertrekken, wat betekent dat we echt uit kunnen slapen. Waarschijnlijk gaat er morgen nog een beetje geshopt worden, al is het plan nog niet helemaal definitief. Ook al zitten we nu in de laatste week, het tempo lijkt zich alleen maar verder op te bouwen.

Geschreven door Mikezuidhoek