Om kwart over 5 gaat de wekker, na een kort en onrustig nachtje. Misschien toch niet zo een briljant idee om de GP van Miami te kijken, al vermoed ik dat het niet veel had uitgemaakt. Maar goed, vandaag is het zover. Ik heb hier niet zo lang naartoe kunnen leven als Japan (ruim een half jaar) en al helemaal niet zolang als naar Tanzania (drie jaar), maar toch heb ik er weer zin in.

Tegen traditie in verlopen de laatste voorbereiding zonder al te veel stress. Om half 7 wordt ik opgehaald en vertrek ik richting Schiphol. Onderweg word ik lastiggevallen door de gebruikelijke paniek gedachten: “weet je zeker dat je je portemonnee in je tas hebt gedaan?”, “Staat je pinpas op werelddekking?”, “Paspoort niet vergeten?” Irritant en onnodig, want ik heb alles drie keer nagelopen. Stop met piekeren, brein!

Even voor 7 uur kom ik aan op de luchthaven en neem ik afscheid. Ik heb 3 uur om bij het vliegtuig te komen. Ik had er precies 20 minuten voor nodig om m’n koffer af te geven, door de douane te komen, dollars te pinnen en de familie te laten weten dat ik erdoor was. Dus dat betekent ruim 2,5 uur slenteren, internetten en reisverslag schrijven.

Tegen negenen kom ik aan bij de gate. Vrij kort daarop begint het boarden. Ik zit vrij snel, maar helaas vertrekken we toch met een klein kwartiertje vertraging. Op dat moment vang ik al een gesprek tussen een paar andere passagiers op waaruit ik afleid dat zij waarschijnlijk bij m’n reisgenootschap horen. Toch besluit ik de reis vooral op mezelf door te brengen. Ik kijk een paar films, probeer tevergeefs wat te slapen en kijk nog een film. En zo kabbelt de 11 uur durende vlucht rustig door.

Eenmaal aangekomen op LAX, raak ik dan toch aan de praat met een aantal reisgenoten. Samen maken we de 15 minuten durende wandeling naar de douane. Net als alles in Amerika moet zelfs dat groter (en langer) zijn dan in de rest van de wereld. Gelukkig geldt dat niet voor de rij bij de douane. Binnen 5 minuten en met slechts een handjevol vragen ben ik onderweg naar de bagageband. Helaas sta ik daar wel een goede 20 minuten te wachten op m’n koffer. Maar als ook dat obstakel overwonnen is, kan ik met de groep richting onze reisleider lopen.

We vinden haar al snel. Sabine. Ze onthaalt ons allemaal vrolijk en we stellen onszelf aan haar en aan de anderen voor. Vreemd genoeg komt Sabine veel van ons bekend voor. En nog voordat de bus die ons naar het hotel brengt er is, gaat het gerucht de ronde: Ze heeft in GTST gespeeld.

Eenmaal in het hotel, op een steenworp afstand van het vliegveld komt de bevestiging. Onze reisleidster is Sabine Koning, beter bekend als Anita van GTST. Ze blijkt 15 jaar in Amerika gewoond te hebben, is pas recentelijk terug verhuisd naar Nederland en een dag voor ons naar Los Angeles gekomen voor de eerste van 3 tours. We moeten even op de kamers wachten omdat we ongebruikelijk snel door de douane heen waren met z’n allen, maar uiteindelijk krijg ik de sleutel en kan ik me even opfrissen. Daar heb ik wel behoefte aan na zo een lange vlucht.

Ik haal m’n eerste Frappuccino bij de Starbucks en kom daar de rest van de groep tegen. We doden allemaal de tijd tot 5 uur, waarna de bar opent en we ons welkomstdrankjes kunnen halen. Sabine praat ons bij over een aantal culturele valkuilen, zoals fooien, en de optionele excursies. Even word ik sterk in verleiding gebracht als een deel van de groep het middagprogramma wil gebruiken om naar Universal Studio’s te gaan, maar de hoge kosten en de beperkte tijd die we daar door kunnen brengen maakt dat de groep snel afhaakt en de verleiding weer voor me wegneemt.

En dat maakt het programma voor morgen als volgt: we beginnen met een bustocht door Downtown LA. Vervolgens gaan we door naar Hollywood, waar we ook zullen lunchen in de buurt van de Walk of Fame. Via Beverly Hills zullen we doorgaan naar Santa Monica en Venice Beach.

Iedereen laat hun telefoonnummer achter bij Sabine zodat ze een whatsapp groep aan kan maken. Ik haal nog even een snack en wat te drinken bij een tankstation, en begin langzaamaan de strijd om wakker te blijven te verliezen. Maar na 24 uur wakker zijn mag dat ook wel.

En zo is de vakantie dan toch echt begonnen.

Geschreven door Mikezuidhoek