Vanochtend vertrekken we weer uit Laughlin om onze weg richting de Grand Canyon te vervolgen. De eerste halte op deze tocht is het plaatsje Seligman aan de Route 66. Dit plaatsje is één van de weinige die het verval van de weg heeft overleefd door zich te ontwikkelen als een toeristische trekpleister. Ik sla hier de lunch in, evenals het eerste souvenirtje voor het thuisfront. Even later springt iedereen weer de bus in en gaan we verder.

Terwijl we onze volgende bestemming naderen, neemt de spanning in de bus toe. ”Wanneer krijgen we de Grand Canyon te zien?” is de vraag die iedereen stelt. Dankzij mijn eigen ervaring weet ik dat de kloof pas op het allerlaatste moment zichtbaar is, maar ik zeg maar even niets tegen de anderen. Ik wil de verassing niet verpesten.

Als we de bus geparkeerd hebben en het pad volgen, zien we hem dan eindelijk: de Grand Canyon in al haar glorie. Ik was vergeten hoe weids en indrukwekkend het is. 430 kilometer lang, 29 kilometer breed en tot wel 2 kilometer diep. Hoewel ik mooie foto’s weet te maken, kunnen ze het natuurwonder niet volledig omvatten.
We krijgen wat tijd om rond te wandelen, maar al snel moeten we terug naar de bus. Want het hoogtepunt van de dag komt er aan: de helikoptervlucht. Daar aangekomen worden we gewogen, krijgen we een veiligheidsinstructie en een zwemvest om ons middel en mogen we wachten tot we geroepen worden.

Als het mijn beurt is mag ik samen met 3 andere leden van de groep plaatsnemen in de helikopter. En ik heb mazzel, want ik mag voorin zitten en heb dus een perfect uitzicht. Ik film het opstijgen en klik ongeveer de batterij van de camera leeg als we de Canyon over vliegen. Het uitzicht van boven is zo mogelijk nog mooier dan vanaf de rand. Hoewel we een vlucht van een klein uurtje hebben, raast de tijd voorbij en voor we het weten staan we weer op de grond te bekomen van de waanzinnige ervaring.

Als we de rest van de groep weer ontmoeten, blijkt dat iedereen het er unaniem over eens is dat het een geweldige ervaring is geweest. Vol van verhalen en indrukken kruipen we weer de bus in om door te rijden naar Williams, waar we de komende twee nachten zullen doorbrengen. Eenmaal gesetteld op de kamer, ga ik samen met Nancy, Rianne, Yvonne, Felicia en Rosemarie nog even het stadje in om wat inkopen te doen en wat te gaan eten.

We settelen uiteindelijk voor een pizzeria, waar ik geniet van een (te grote) pepperoni pizza. De lol is groot, we kletsen volop en de sfeer is goed. Uiteindelijk keren we weer terug naar het hotel, waar ik het reisverslag bijwerk en me weer klaar maak voor de volgende dag.

Morgen zullen we opnieuw van de Grand Canyon kunnen gaan genieten. We krijgen deze keer langer de tijd om rond te hangen en ook een stuk te gaan wandelen. Het zal zelfs mogelijk zijn om een stuk af te kunnen zakken in de Canyon. Ik ga m’n wandelschoenen gauw klaar zetten. Want ik heb nog geen genoeg gehad.

Alleen hierom was het al de moeite waard om terug te komen.

Geschreven door Mikezuidhoek