Vanochtend voelt wat vreemd aan. Ik word wakker, volg m’n gebruikelijke ochtendritueel en ga naar buiten om te ontbijten. Om 8 uur moet ik tenslotte klaarstaan. Maar een grote vraag blijft in de lucht hangen. Staat er op dat moment ook een bus klaar? Onze oude bus is inmiddels aan de andere kant van de weg gezet. Het is heel gek dat we het laatste stukje van de rit nu ineens met een ander voertuig gaan afleggen.

Als ik m’n ontbijt weg heb, krijg ik te horen dat de nieuwe bus tussen 8 en 9 klaar zal staan. Uiterlijk één uur later dan oorspronkelijk de bedoeling is dus. Mooi, dan kan ik even op m’n gemak m’n koffie opmaken. De koffer is nauwelijks open geweest, dus inpakken is deze keer binnen een paar minuten klaar. En als ik om 8 uur richting de lobby wil lopen, zie ik dat de nieuwe bus zowaar al klaar staat.

Dit betekent dat we nu afscheid moeten nemen van Richard, die met de oude bus terug moet naar LA om ‘m daar te laten maken. Dat afscheid verloopt abrupt en erg snel. Meer dan een ‘thanks for everything’ kan ik niet zeggen voordat hij weg is. Later hoor ik dat hij heeft geprobeerd om de nieuwe bus mee te krijgen en de andere chauffeur met de kapotte bus naar LA te sturen, maar dat mocht niet baten.

Eenmaal onderweg vertelt Sabine dat het programma enigszins omgegooid gaat worden. Oorspronkelijk was het de bedoeling om vanuit Merced naar Sacramento, de hoofdstad van Californië te rijden. Maar dat zou nu een flink eind omrijden zijn. Daar komt bij dat er in Sacramento niet veel te beleven valt. Het bezoek zou niet meer dan een koffiepauze geweest zijn. En dus wordt de stad overgeslagen.

Onze eerstvolgende stop is een fruitteler waar we vers sap kunnen kopen. Tenminste, als die open zou zijn. Het blijkt dat we te vroeg zijn en dus door moeten rijden naar een Starbucks een klein kwartier verderop. Hier heb ik na 24 uur weer internet, waardoor ik het verslag van gister kan publiceren en een kort bericht naar de familie kan sturen om te laten weten wat er gebeurd is.

Daarna begint één van de langste etappes van de vakantie richting Sonoma, midden in het wijngebied van de staat. Nu heb ik zelf echt niet heel veel met wijn, maar het plaatsje voelt een stuk Europeser dan alles wat we nu toe gezien hebben. Het is dan ook erg ontspannend om de lunchpauze door te brengen bij een bakkertje en in het park er vlakbij. Samen met de Best West club praten we over het naderende einde van de reis en foute muziek voordat we weer terug de bus in gaan voor het laatste stukje richting San Francisco.

Er wordt ons een indrukwekkende entree beloofd. We zullen de stad binnenrijden over de Golden Gate Bridge. Van daaruit zullen we naar het hotel gaan, vlakbij Fisherman’s Wharf, waar we op kunnen frissen voor we aan de avondtour beginnen. Maar opnieuw gaan de dingen niet volgens plan. Al voordat we de heuvels uit zijn, is al te zien dat er mist hangt. En inderdaad, de brug is gehuld in een mistbank, waardoor we niet veel kunnen zien van de skyline van de stad. Ook Alcatraz is maar nauwelijks zichtbaar vanaf de brug. Gelukkig is er morgen een herkansing.

We komen aan bij het hotel en ik spring gauw even onder de douche en doe een dutje. Stipt om 7 uur ‘s avonds zijn we klaar voor de avondtour die bestaat uit een diner bij een Chinees restaurant en een trip over de Bay Bridge zodat we de skyline in het donker kunnen zien. Het toeval wil dat de Best West club een tafel heeft met alleen onszelf en Sabine.

We grijpen die kans dan ook mooi aan om onze reisleidster beter te leren kennen. En omgekeerd vertellen wij uiteraard ook meer over onszelf. Als afsluiter geven we onze fooien voor haar en Richard, evenals een kaart met onze namen die we in Sonoma gekocht hebben. Als laatste maakt ieder van ons zijn of haar gelukskoekje open. De mijne? ‘A bold and dashing adventure is soon in your future!’ Oftewel: een spannend en mooi avontuur ligt snel in het verschiet. Mooi zo, ik zou me maar gaan vervelen als ik te lang geen avonturen zou beleven.

We verlaten het restaurant en gaan over de Bay Bridge naar Treasure Island, waar we de skyline van de stad vastleggen op foto’s. Daarna gaan we weer terug naar het hotel en lijkt de dag ten einde te komen. Maar geheel in de lijn van onverwachte gebeurtenissen, heeft Sabine er nog één voor ons voor ze ons last gaan. Letterlijk op de hoek van de straat, naast het hotel, staat een karaoke bar. En laten sommige leden van de Best West club het nou geheel toevallig het al de hele vakantie over karaoke hebben…

Ahem… misschien moet ik eerst dit avontuur tot een goed einde brengen voor ik aan een nieuwe ga denken. Want ik geloof dat ik nog een paar obstakels heb te overwinnen hier…

Geschreven door Mikezuidhoek