Vannacht is iets koeler verlopen dan de vorige, maar toch heb ik het behoorlijk heet gehad. De airco blijkt toch nog niet helemaal in orde. Geen probleem, want vandaag krijg ik nog genoeg kans om af te koelen.

Vandaag zullen we, net als gister, het Sierra Nevada gebergte intrekken. Deze keer is de bestemming Yosemite National Park. Het gebied staat bekend om de indrukwekkende bergen zoals El Capitain en de Half-Dome, de groene omgeving met Sequoia bomen en natuurlijk de watervallen.

Om 8 uur zit ik in de bus. Dezelfde bus als gister. Er is uiteindelijk besloten dat deze bus toch door kan rijden en ons door het laatste deel van de tour heen kan brengen. Niet iedereen is er helemaal gerust op, net als Sabine. Maar uiteindelijk kunnen we er alleen maar op vertrouwen dat het goed gaat komen.

Er is echter ook een goed nieuwtje. De korting van $25 die we krijgen op onze laatste excursie werd door een aantal reisgenoten en ook Sabine gezien als wat karig. Na overleg met haar baas mag ze nu de hele excursie gratis aanbieden. Dat bericht wordt met applaus ontvangen. Zolang alles goed gaat, lijkt dit een mooie laatste aantal dagen van de vakantie te worden.

De reis naar Yosemite verloopt net als alle anderen. We maken een stop bij een supermarkt en zetten koers naar het park. Hier staan we even in de file bij de ingang aangezien het zondag is en veel Amerikanen hier ook tijd willen doorbrengen. Maar uiteindelijk zijn we binnen en slingeren we over kronkelweggetjes naar onze eerste fotostop. Als ik tenminste niet in slaap val door al het gewieg.

We stappen uit en hebben gelijk een schitterend uitzicht over de vallei, El Capitain, de Half-Dome en de Bridalsveil Waterfall. Wat een binnenkomer! Na letterlijk de batterij van het fototoestel leeggeschoten te hebben, ga ik door met m’n telefoon. Daarna spring ik de bus in om de batterij te wisselen.

Een paar minuten later krijgen we nog een kans om foto’s te maken. Er blijkt namelijk een nieuwe parkeerplaats aangelegd te zijn vanwaar er meer direct zicht is op El Capitain van onderaf. Ook zie we vanaf hier tentjes van rotsbeklimmers hangen, die bezig zijn met de tocht de 2 kilometer verticale wand op te gaan.

Uiteindelijk komen we aan bij het visitor center, waar de wandeling voor de dag gaat beginnen. Deze keer geen sneeuw, maar wel veel watergeweld. De Merced, de rivier die door het gebied heen stroomt, is veel groter en krachtiger dan normaal. Hele gebieden waar normaal gesproken gewandeld of gekampeerd kan worden, staan onder water. Het pad naar de waterval die wij willen bezoeken is nog wel begaanbaar. Tegelijkertijd is nu al duidelijk dat ook de waterval krachtiger is dan normaal. We gaan dus nat worden.

Na de lunch begint de wandeling. Ik vertrek met de Best West club richting Yosemite Falls. Terwijl de waterval nog op een paar honderd meter afstand is, voelen we toch al de spray op ons neerdalen. Ik besluit om het fototoestel op te bergen en in plaats daarvan met m’n, hopelijk waterdichte, telefoon verder te gaan. Het geruis wordt luider en luider en uiteindelijk staan we vlak bij de Yosemite Falls.

En nat worden we. Geen spray meer, maar een volledige douche. We maken foto’s, video’s en selfies en komen ook Sabine tegen, die net zo geniet van het natuurgeweld als wij. Sterker nog, ze besluit zelfs om samen met Felicia en Rianne nog een keer terug te gaan voor een tweede nat pak. Yvonne, Rosemarie en ik vinden 1 keer voldoende en lopen door over het pad.

Daar is gelukkig nog heel veel meer moois te vinden. Bosachtige landschappen volledig omgeven door de snel stromende Merced rivier. Andere uitkijkpunten richting de waterval waar je wel droog staat en zelfs unieke plaatjes van vogels en eekhoorns die haast voor je poseren. Als we nog met fotorolletjes hadden moeten werken, zouden ze nu op zijn.

Uiteindelijk verlaten we om kwart over 3 het park weer, vol van de indrukken en met een lichte teleurstelling dat dit het laatste natuurpark is.

Maar dan…

Weet je nog dat ik gezegd heb dat de bus het vol zou houden tot onze eindbestemming? Helaas was dat te optimistisch gedacht. Slechts enkele minuten na vertrek begint het voertuig opnieuw te horten en te stoten alsof we een lekke band hebben. Het lijkt erop dat de noodreparatie van gister het aan het begeven is. Het gehobbel stopt als Richard even stil staat, maar met elke scherpe bocht of steile afdaling gebeurt het opnieuw.

In eerste instantie proberen we het een beetje af te doen als een grapje. Maar vlak voor ons begint Sabine steeds zorgelijker te kijken en te overleggen met Richard. Al snel komt de aankondiging dat we een plek gaan zoeken om de bus stil te zetten. Vlakbij is een hotel dat geschikt zou zijn.

We rijden door en het gehobbel begint steeds sneller en vaker op te treden. Als we een hotel zien, rijdt Richard er tot onze verbazing voorbij. En dat blijkt voor zowel onze reisleidster als voor een aantal reisgenoten de laatste druppel te zijn. Ze eisen dat hij de bus NU aan de kant zet.

We verlaten de bus. Hoewel Sabine zegt alleen mee te nemen wat echt nodig is, neem ik gewoon mijn hele rugzak mee. Ik werp me op als hekkensluiter van de groep. Als eerste omdat ik weet dat sommige reisgenoten erg langzaam zijn, maar ook omdat ik geen zin heb om te horen hoe andere mensen beginnen te klagen, iets wat gister ook veelvuldig gebeurde. Na een wandeling van een goede 20 minuten zijn we alsnog bij het hotel waar we eerder voorbij reden.

We halen drinken en ijs en maken het ons gemakkelijk in de schaduw van een nabijgelegen park. Dit is een beduidend betere plek om te stranden dan ergens midden op de weg zoals gister gebeurde. Maar als we inmiddels al 2 uur hier zitten, daalt het besef in dat we ons hotel in Merced niet zullen gaan bereiken vandaag.

Nog een half uur later komt Richard eindelijk terug met de bus. Ik vertel hem waar hij Sabine kan vinden en loop daarna achter Felicia aan die Sabine gaat waarschuwen. Richard loopt ook achter ons aan.

In de lobby van het hotel blijkt Sabine al druk bezig met het regelen van kamers voor de nacht. Het lukt om voldoende kamers te krijgen en zelfs de normale kamerindeling aan te houden waardoor ik toch nog gewoon een kamer voor mezelf heb. Iedereen dumpt z’n koffer en rent direct naar het restaurant, waar de keuken speciaal voor ons langer open zal blijven.

We krijgen te horen dat er morgen een nieuwe bus voor in klaar zal staan. Sabine hoopt morgen gewoon om 8 uur te vertrekken, maar geeft wel aan dat ze niet weet hoe laat de nieuwe bus er zal zijn. We kunnen in dat opzicht niets anders doen dan afwachten en zorgen dat we op tijd klaar staan.

Na het eten keer ik nog heel even met het Best West clubje terug naar het parkje. Maar niet veel later houden we het weer voor gezien. Aangezien niemand telefoonbereik of WiFi heeft, kunnen we dus niet aan het thuisfront laten weten wat er aan de hand is. Dat zal moeten wachten tot we weer in de bewoonde wereld zijn.

Morgen is het oorspronkelijke plan om via Sacramento, de hoofdstad van Californië maar San Francisco te gaan, de eindbestemming van de reis. Maar gezien de ontwikkelingen van vandaag, is het even afwachten hoe de dag zich werkelijk gaat ontwikkelen.

Eén ding is zeker: het einde van deze vakantie is beslist niet saai!

Geschreven door Mikezuidhoek