Ik heb een onrustige nacht. Ergens rond een uur of 4 in de ochtend, besluiten mijn buren blijkbaar dat het te stil is in het hotel. Schreeuwend lijken ze een feestje te bouwen. Ik val weer in slaap, maar de laatste uurtjes zijn onrustig en met de nodige onderbrekingen.

Eenmaal aangekleed en met de koffer gepakt, loop ik naar de Starbucks voor koffie zodat ik echt wakker kan worden. Ik heb ook nog even contact met thuis, maar al snel loop ik met de koffer naar de bus.

Vandaag is weer een echte reisdag. Er staan drie stops op de planning. De eerste halte is Calico, een echt spookstadje. Calico was ooit een mijnwerkersdorpje, maar raakte in verval toen de prijs van zilver in de jaren dertig plots kelderde. Tegenwoordig heeft het een tweede leven als attractie voor toeristen, maar het inwonersaantal is nog steeds een dikke 0.

We lopen ongeveer 3 kwartier door het ene straatje van het stadje, dat doet denken aan oude wild-west films. Maar eerlijk gezegd is het niet erg interessant. De rest van het reisgenootschap, dat al vrij stil was in de bus, loopt ook wat verloren rond. Het is duidelijk dat vandaag een dag is om uit te brakken.

Want voor de meesten van ons is het gister erg laat geworden. Velen hebben shows gezien van Cirque du Soleil, Penn en Teller en zelfs de Chippendales. In vergelijking met hen, was mijn avondje gokken (nou ja, dat ene half uurtje) in het casino maar burgerlijk en saai.

Maar het gevolg is dus dat het op deze reisdag erg rustig is. Dat geldt ook op de tweede stop, een outlet. Ongeveer de helft besluit hier uit te stappen, terwijl de rest iets verderop naar de eetgelegenheden wordt gebracht. Ikzelf gluur wat rond in onder andere de Nike winkel, maar slaag er helaas niet in om iets interessants te vinden. Dus stel ik mezelf maar tevreden met een Frappuccino en croissantje van Starbucks.

We vervolgen onze reis en ongeveer anderhalf uur later komen we aan bij de laatste tussenstop, een klein boerderijtje en tankstation waar vers fruit verkocht wordt. Ik koop wat snacks, maar verder is er niet echt iets bijzonders. Dat geldt ook voor het laatste deel van de rit naar Visalia, waar ons hotel voor de komende twee nachten is.

Als we hier even voor zessen aankomen, is iedereen lamlendig en gaar. Het idee om nog even naar het zwembad te gaan voor het eten wordt dan ook enthousiast ontvangen. We veranderen het zwembad onmiddellijk in een Hollandse ambassade en leven weer op. Na 3 kwartier keert iedereen terug naar de kamers om zich klaar te maken voor het eten.

Ongeveer de hele groep eet, verspreid over 4 tafels in het restaurant. We kiezen ervoor om op het terras te gaan zitten. Sabine en Richard zitten ook in het restaurant, maar binnen. Gezien de gezellige herrie die we met z’n allen maken, kan ik alleen maar vermoeden waarom. Ach, zij willen soms ook een momentje voor zichzelf.
Na het eten, buik ik nog even met de Best West club uit in de lobby. Opnieuw verstoren we de rust met flauwe grappen en lachsalvo’s. Rond kwart voor elf besluiten we dat we genoeg overlast hebben veroorzaakt en keren we terug naar onze kamers.

Morgen staat een tocht door Sequoia National Park op het programma, bekend van de gelijknamige grote bomen. Na een paar dagen stad en een busdag, mogen we de natuur weer in.

Mooi zo, m’n benen beginnen lui te worden.

Geschreven door Mikezuidhoek