De dag begint niet bepaald veelbelovend. Als ik naar buiten stap om te gaan ontbijten, regent het. Als ik een half uur later naar het winkeltje loop om voorraad voor de dag in te slaan, wordt het gelukkig even droog. Dikke grijze wolken blijven echter hangen.

De hoop op goed weer wordt nog kleiner als we om 9 uur richting Bryce Canyon vertrekken. Sterker nog, het begint opnieuw te regenen. Het enige waar ik me aan vast kan klampen, is het weerbericht dat zegt dat het na 10 uur droog wordt.

De eerste stop in het park is het uitkijkpunt Bryce Lodge. Het slechte weer doet gelukkig geen afbraak aan het fantastische uitzicht. Het tweede uitkijkpunt, Inspiration Point, doet z’n naam eer aan en levert ook hele mooie plaatjes op.

Op uitkijkpunt 3, Sunset Point, begint de echte uitdaging van de dag. De bus zal ons hier achterlaten en we kunnen dus op eigen gelegenheid het park verkennen. Er zijn twee wandelroutes die voorgesteld worden. Een kortere, die ongeveer anderhalf tot twee uur zal gaan duren, of een langere die zeker 3 tot 4 uur gaat duren. Beiden beginnen op hetzelfde punt en we vertrekken dan ook gezamenlijk. Gelukkig is het inmiddels opgehouden met regenen. Om half 11 gaat de tocht van start.

Het eerste deel mag op z’n minst een uitdaging genoemd worden. Het pad zigzagt relatief steil naar beneden en is ook nog eens veranderd in klei. Glibberend baant iedereen zich een weg naar beneden. De één gaat het wat makkelijker af dan de ander, mede vanwege kledingkeuze. Ikzelf heb relatief weinig moeite, maar moet toch bij elke pas opletten hoe ik m’n voeten neerzet.

Na ongeveer een klein uurtje komen we aan bij de splitsing. Een aantal mensen die eerst de ambitie hadden om het lange pad te gaan bewandelen, kiezen nu toch voor de kortere route. Uiteindelijk vertrek ik met 10 anderen richting Peekaboo Loop, een rondje van 3 mijl (4,5 kilometer) door de vallei dat ons uiteindelijk weer op hetzelfde punt terug zal brengen als waar we beginnen. De uitdaging is voor mij gelijk al wat groter omdat de rest al vertrekt terwijl ik me nog met zonnebrand aan het insmeren ben, want de zon is geheel onverwacht toch gaan schijnen. Een sprintje later haal ik hen weer in.

En daar heb ik gelijk spijt van. Want het begin van Peekaboo Loop begint met een redelijk steil stuk omhoog. En aangezien we ons bevinden op ongeveer 2300 meter hoogte, betekent dat ik gelijk al buiten adem ben en enorm op m’n tempo en ademhaling moet letten. Hoewel ik al zweet als een otter, weet ik snel te herstellen en kan ik de groep goed bijhouden.

Omdat de groep uit verschillende ervaringsniveaus bestaat, is het tempo niet extreem hoog en blijven we allemaal bij elkaar. Regelmatig stoppen we om iets te drinken, foto’s te maken en simpelweg de omgeving in ons op te nemen. Maar het volgende probleem staat alweer klaar: de roep der natuur. Sommigen voelen al vrij vroeg de nodige drang tot plassen, maar het eerste en enige toilet is voorbij het middelpunt van het pad en daar zijn we nog lang niet. En dat betekent voor sommigen dat ze het dus… op de ouderwetse manier moeten oplossen.

Om kwart over 12, als we dus net geen twee uur onderweg zijn, besluiten we te lunchen. We zijn dan nog steeds niet halverwege. Gelukkig voelt niemand de behoefte om te proberen de schatting van 3-4 uur ook hard na te leven. Genieten van de tocht is veel belangrijker. We blijven voortgang maken en uiteindelijk komen we aan op het middelpunt. Hier krijgen we de keus de route korter te maken en in 1 mijl terug te keren naar Bryce Lodge Point, of toch door te gaan met het rondje, wat betekent dat we nog 3 mijl door moeten lopen om Peekaboo Loop en de klim naar eindbestemming Sunrise Point af te maken. Met al 3 mijl in de benen is de verleiding voor sommigen groot. Maar uiteindelijk wordt unaniem besloten om door te gaan.

Die beslissing word in eerste instantie beloond met een toiletgebouw enkele honderden meters verderop. Om daarna enorm afgestraft te worden met nog steilere hellingen dan op de eerste helft van het rondje. Ook de spieren beginnen langzaamaan aan te geven dat ze dit toch niet helemaal gewend zijn. Maar niemand wil van opgeven weten en we zetten door.

Dat doorzettingsvermogen wordt beloond met nog meer waanzinnige uitzichten over de vallei. De rustpauzes die we moeten nemen zijn dus ook zeker geen straf. Toch merk ik zelf dat elke keer opstarten steeds een beetje moeilijker wordt. En heel voorzichtig begint er toch ook een tweesplitsing zichtbaar te worden in de groep. Maar niemand wil die daadwerkelijk laten ontstaan. En uiteindelijk, om ongeveer half 3 bereiken we dan toch echt het einde van Peekaboo Loop. De teller staat dan op 4 uur precies. Die overwinning wordt dan ook uitbundig gevierd met een groepsfoto bij het bord dat het pad aangeeft.

Maar we mogen nog niet te vroeg juichen. We hebben weliswaar Peekaboo Loop voltooid, maar we moeten nog steeds de 1,6 mijl afleggen om de eindbestemming, Sunrise Point te halen. En dus gaan de rugzakken weer om en beginnen we aan de mars naar boven. Een mars waar nu extra tijdsdruk op komt te staan omdat er opnieuw donkere wolken onze richting op komen.

Hoewel we in het begin nog redelijk bij elkaar blijven, begint de tweesplitsing nu toch echt een feit te worden. De helft van de groep wil liever wat sneller doorlopen, de andere helft neemt liever nog wat meer pauzes en fotomomentjes. Ik zelf ben een lid van de eerste groep. M’n schenen en enkels beginnen inmiddels aardig te protesteren en ik merk gewoon dat het minder zwaar is als ik gewoon stoïcijns kan doorstappen. Niet dat ik helemaal niet meer stop om van het uitzicht te genieten, maar de pauzes worden korter en het tempo iets hoger als ik het eindpunt dichterbij zie komen. Uiteindelijk blijven we met 5 man over.

De laatste loodjes worden zwaarder en zwaarder. Maar uiteindelijk komt het uitkijkpunt dat het einde van de route aangeeft steeds dichterbij. En dan neemt m’n hardloop instinct het over en zet ik een eindsprint in . Nou ja, ik loop misschien een paar passen harder, maar een sprint mag je het eigenlijk niet noemen. Toch kom ik om kwart over 3, net geen 5 uur nadat we begonnen zijn aan de tocht, als eerste aan bij Sunrise Point. Nee, het was geen wedstrijd. Nee, ik probeerde niet als eerste over de streep te komen. Ik hoor het nu al bepaalde mensen denken terwijl ze dit lezen. Ik was gewoon zo moe, en m’n benen begonnen inmiddels zo luid te protesteren dat ik het gewoon zo snel mogelijk af wilde maken.

Maar met het passeren van die eindstreep kwam ook een waanzinnig gevoel van trots. Een tocht van ongeveer 6 mijl, oftewel 9,6 kilometer. Opnieuw vele honderden meters hoogteverschil door constante stijgingen en dalingen (mijn app zegt dat ik vandaag 111 trappen heb gelopen). En behoorlijke uitdagingen in het terrein zelf. En nu sta ik hier, na te hijgen en te genieten van misschien wel m’n mooiste wandeltocht ooit. Jep, ik ben stiekem best wel trots op mezelf.

Maar, dat wil niet zeggen dat ik niet inmiddels helemaal gesloopt ben. We wachten tot de andere helft van de groep ook boven is en gaan vervolgens richting de shuttlebus die ons terugbrengt naar het hotel. Daar kom ik uiteindelijk rond een uur of 4 aan. Het eerste wat ik doe zodra ik de kamer binnenkom? Op het bed ploffen. Daar doe ik even een half uur niks anders dan op bed liggen en internetten op m’n tablet. Daarna besluit ik een warm bad te nemen om de spieren wat te verzorgen. Of het gaat helpen? Daar ga ik morgen achter komen vrees ik.

De rest van de middag verloopt rustig. Om 7 uur gaat de helft van de groep naar een dinnershow met Countrymuziek. Zelf trekt me dat niet zo en ik ga met de rest mee naar het restaurant om eens even lekker te genieten van een goede biefstuk. En zo komt aan misschien wel de meest intensieve dag van de vakantie een einde.

Morgen zet de reis zich weer voort. Via Zion National Park zullen we aankomen in Sin City, Las Vegas. Daar zullen we 2 nachten verblijven. De meest wilde plannen worden al gesmeed in de groepsapp, van het bezoeken van shows, tot ziplinen en zelfs naar een schietbaan.

Hoe het programma er uiteindelijk uit gaat zien? Dat zal een gokje worden.

Geschreven door Mikezuidhoek