Vandaag staat in het teken van ons dagtochtje naar Miyajima, een tempeleiland op ongeveer een uurtje afstand van Hiroshima. Het eiland staat vooral bekend om de Torii, de tempelpoort die in de zee staat en waar je met laagtij naar toe kan lopen.

We hebben met z'n zessen afgesproken om wat vroeger dan gepland bij elkaar te komen, zodat we nog een ontbijtje kunnen scoren bij de lokale bakker. Helaas valt dat plannetje in het water als Birgit zich verslapen blijkt te hebben en de rest van ons verdwaald raakt. Gelukkig biedt de supermarkt redding en kan ik toch nog genieten van een boterhammetje met ham.

Water blijkt het thema van vandaag. Hoewel het nog slechts licht regende toen we de supermarkt in gingen, blijkt de regen al flink aan te zwellen als we weer naar buiten komen. De regen zou de hele dag doorgaan en zelfs als ik dit verslag schrijf, om 10 uur 's avonds, is het nog niet droog geweest.

Om half 10 staat bijna de hele groep klaar om naar Miyajima te vertrekken, op één persoon na (niet ónze overslaper). Als na vijf minuten blijkt dat het nog wel tien minuten extra kan gaan duren, besluiten wij alvast te vertrekken. Shun laat via Whatsapp instructies achter over hoe de laatkomer ons in kan halen en we stappen in de tram naar de kust.

Als we een klein uurtje later aankomen bij de veerboot die ons naar het eiland zal brengen, zijn we toch weer compleet. Na een tochtje van tien minuten komen we aan op Miyajima. We lopen richting de Torii, terwijl hertjes om ons heen lopen en hier en daar van onze poncho's en voorraden proberen te snoepen.

Eenmaal bij de poort, wacht ons een teleurstelling. De Torii wordt gerenoveerd en staat volledig in de steigers. Ons enige gelukje is dat de zeilen niet volledig ondoorzichtig zijn, waardoor de contouren van de poort zichtbaar zijn. Toch is het een beetje een domper en ietwat beteuterd lopen we door naar de Itsukushima-schrijn, waar we toch nog een paar leuke foto's weten te maken. Ik maak ook nog een klein offer en wens dat de regen snel ophoudt. Die tien yen was genoeg om het tien minuten minder hard te laten regenen. Waarschijnlijk had ik meer moeten doneren…

Vanaf de Itsukushima-schrijn trekken we verder over het eiland. Oorspronkelijk was het plan om de kabelbaan te pakken naar de top en van daaruit een wandelroute naar beneden te nemen. De laaghangende bewolking en de constante regen maken dat idee echter niet heel aantrekkelijk. In plaats daarvan gaan we door naar de boeddhistische Daishoin tempel, die beduidend minder toeristisch is dan de Itsukushima-schrijn en veel indrukwekkender.

We kijken op ons gemak rond in de verschillende gebouwen van het complex, van elkaar gescheiden door trappen en smalle, soms half-verborgen paadjes. Overal staan kleine boeddha beeldjes. Sommigen om overledenen te eren, anderen simpelweg om te bidden. Velen zijn voorzien van gebreide mutsen en sjaals en flankeren het pad dat we nemen om terug te komen in het dorp.

Eenmaal terug beneden duiken we een restaurantje in om te genieten van een kop hete Ramen zodat we weer een beetje opwarmen. Op dat punt wordt het duidelijk dat we de afgesproken tijd om weer op de veerboot te stappen niet gaan halen. We appen Shun, die het duidelijk kan waarderen dat we hem op de hoogte houden en ons waarschuwt dat de regen waarschijnlijk erger gaat worden in de loop van de dag.

Eenmaal uitgegeten bezoeken we de grote pagode, die vijf verdiepingen hoog is. Daarna trekken we via de winkelstraat, waar een aantal van ons nog een paar souvenirs op de kop tikt, terug naar de veerboot. We blijken precies op tijd te zijn voor de volgende, al moeten we de laatste 100 meter wel een sprint trekken. Vervolgens keren we met de tram terug naar Hiroshima.

We nemen anderhalf uur de tijd om een beetje op te drogen en uit te rusten, voordat we op zoek gaan naar ons avondeten in een pizzeria drie straten van het hotel vandaan. Aangezien het nog steeds gutst van de regen, heeft niemand veel zin om erg ver te lopen. Daar komt ook bij dat dit restaurant kleine souvenirtjes uitdeelt aan de gasten, waar een aantal groepsleden erg enthousiast van worden.

In het restaurant worden we door één van de eigenaars gevraagd of we toevallig het Hollandse stelletje kennen dat hier de dag ervoor gegeten heeft. Ze blijken een pakje speelkaarten te zijn vergeten. Ondanks de taalbarrières krijgen we het vermoeden dat het wel eens twee leden van onze groep kunnen zijn. Een paar appjes later wordt dit vermoeden bevestigt. De vrouw is dolblij als we dat vertellen en de kaarten aannemen om terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. Na een heerlijke maaltijd en het uitkiezen van een leuk souvenirtje, een gouden belletje in de vorm van een kat die geluk zou moeten brengen, keren we terug naar het hotel. We geven de gevonden kaarten terug en spelen nog een paar potjes pesten voordat ik het voor gezien houdt.

Morgen zullen we Hiroshima weer gaan verlaten en doorreizen naar Okayama via de Sanyo-Honsen spoorlijn. Als de weersvoorspellingen kloppen, zou de regen begin van de middag moeten opdrogen. Ik hoop dat dat weerbericht klopt. Eén dag regen is alweer meer dan genoeg wat mij betreft. Ook kijk ik uit om weer in een normaal bed te slapen. Hoewel het een gave ervaring is om op Futons te slapen, begint m'n zij enigszins te protesteren tegen het langdurige contact met de harde ondergrond. Ondanks de blauwe plek op m'n heup had ik het niet willen missen.

Geschreven door Mikezuidhoek