Vandaag verlaten we Fukuoka en vervolgen we onze reis door Japan. We vertrekken een paar minuten later dan gepland uit het hotel. Niet omdat ik of één van mijn reisgenoten te laat was, maar eerder omdat onze gids de avond ervoor iets te vriendelijk was in een bar, en de door andere kroeggangers aangeboden drankjes niet durfde af te slaan.

Ondanks de vertraging komen we ruim op tijd aan bij het busstation om de Highway Bus naar Hiroshima te nemen. De tocht duurt ongeveer 4,5 uur, inclusief een paar korte rustpauzes. Gedurende de rit worden de nodige foto’s genomen en er wordt gekletst, gelezen en gesnurkt.

Als we uiteindelijk aankomen, worden we geleid naar de tram die ons vlak bij het hotel afzet. De groep raakt nogal verspreid, waardoor Shun constant door de volle tram heen en weer rent om iedereen bij de juiste halte weer naar buiten te krijgen. Maar uiteindelijk weet hij de hele groep in geheel bij de Ryokan te krijgen.

Een Ryokan is een hotel in meer traditionele Japanse stijl. Deze wordt ogenschijnlijk gerund door een familie en de lobby lijkt ook dienst te doen als woonkamer. Het hotel is verspreid over drie gebouwen die op de begane grond met gangetjes en steegjes aan elkaar verbonden zijn.

Eenmaal op de kamer wordt al snel duidelijk dat het de bedoeling is om je schoenen uit te doen voor je verder kunt. De kamer is bedekt met Tatami matten, strak gevlochten rieten matten. Aan één kant ligt een stapel matrasjes, Futons, een kussentje en een dekentje. Aan de andere kant staat een stoel zonder poten aan een kleine salontafel. Dit is beduidend anders dan dat ik gewend ben, maar het is een bijzondere ervaring. Ik hoop alleen dat ik er morgenochtend nog hetzelfde over denk. Gelukkig liggen er extra Futons in de kast.

Als iedereen gesetteld is, vertrekken we richting het Hiroshima Peace Park. En hier wordt iedereen hard geconfronteerd met de verschrikkelijke scène die zich in deze stad heeft afgespeeld op 6 augustus 1945 om 8:15 lokale tijd. Dit was het moment dat de wereld kennismaakte met kernwapens, het moment dat de eerste atoombom gedropt werd door de Verenigde Staten.

Er zijn niet veel sporen meer te zien van de kracht van de bom, omdat nagenoeg de complete stad werd weggevaagd die dag. Slechts één gebouw heeft de ravage enigszins kunnen weerstaan. Dit gebouw, inmiddels bekend onder de naam Dome (koepel) staat als een luguber monument van één van de donkerste momenten uit de tweede wereldoorlog. In het Peace Park zijn nog veel andere gedenktekens te vinden, geweid aan onder andere de kinderen en de Koreaanse immigranten. Ook brandt er een vlam die pas gedoofd zal worden als alle kernwapens de wereld uit zijn. Een dag die misschien nog wel heel ver weg ligt.

Langs de vele monumenten trekken meerdere klassen schoolkinderen langs, van verschillende leeftijden. In deze streek is het een verplichte schooltrip. Ondanks de ernst van de plek, benutten veel kinderen de gelegenheid om hun Engels te oefenen op buitenlandse toeristen. Ook onze groep ontkomt er niet aan en wordt bestook met vragen. Het is een vreemd, maar prettig contrast.

Als de kinderen weer weg zijn en we de monumenten allemaal gepasseerd zijn, lijkt het besef van de gebeurtenissen uit de tweede wereldoorlog nog niet diep genoeg doorgedrongen. Samen met Sandra, Kjell, Maarten, Rick, Birgit en Mariska ga ik nog naar het memorial waar ze de namen en gezichten van de slachtoffers laten zien. Maar men is hier nog een stap verder gegaan en heeft de verhalen van overlevenden vastgelegd. Soms per voice-over, of anders via interviews met slachtoffers, worden de gruwelijke verhalen verteld. Als een moeder verteld hoe zij samen met haar man op zoek is gegaan naar haar dochter slechts enkele uren na de ramp, waarna het kind vervolgens korte tijd later in haar armen overlijdt, besluit ik dat ik genoeg heb gezien voor één dag.

Als iedereen een paar minuten later weer enigszins tot zichzelf gekomen is, trekken we verder de stad in op zoek naar ons avondmaal. We gaan voor de lokale specialiteit Okonomiyaki, een mengeling van pannenkoeken, ei, varkensvlees, gebakken noedels en groente. Het smaakt ons uitstekend, al zijn de porties behoorlijk groot. We maken veel foto's, proberen wat te praten met de koks, ook al is hun Engels niet heel veel beter dan ons Japans en genieten volop. Na nog een afzakkertje genomen te hebben in de bar, keren we terug naar het hotel.

Deze dag kende een aantal heftige emoties. Het idee dat wij mensen elkaar nog steeds bedreigen met kernwapens, terwijl je hier nog steeds de pijn voelt van wat zo een gedrocht kan aanrichten, is genoeg om je vertrouwen in de mensheid te verliezen. Maar in plaats daarvan probeer ik toch maar te kijken naar de mooie dingen van vandaag. De geweldige ervaringen met deze fantastische groep. Het ontdekken van nieuwe dingen. Het besef dat je zoveel mogelijk genieten omdat het zo plotseling om kan slaan. Dit zijn de momenten waardoor je dingen ineens iets anders gaat bekijken.

Morgen zal ook twee gezichten kennen. We gaan onze dag beginnen bij het Memorial Museum, om nogmaals geconfronteerd te worden met één van de donkerste momenten uit de recentelijke geschiedenis. Ook staat een trip aan de Shukkei-ken, De Hiroshima City Manga Library en nog veel meer op de planning.

Geschreven door Mikezuidhoek